Italiaanse Toestanden - Emigratieverhalen


dinsdag 12 maart 2013

Vista sui tetti di Pavia



Met de grote zonnebril (grote donkere ronde glazen, dikke plastic rand), die ze net had opgediept uit haar tas om haar ogen te beschermen tegen de felle Italiaanse zomerzon, leek ze wel wat op La Loren in haar goede dagen. La Nagel, de onderzoekster op het gebied van de middeleeuwse astrologie, met wie ik op de universiteit van Pavia zou gaan samenwerken. Ook haar steile, gitzwart geverfde haar droeg bij aan de illusie: dat moet vroeger iets geweest zijn, van o-la-la en ga maar na ... Maar de trappen van de oude universiteitsgebouwen vergden inmiddels het uiterste van haar adem en de o zo karakteristieke keitjes van de historische straten van Pavia meed ze zoveel mogelijk: daar waren haar modieuze schoenen niet op berekend. 

Ze woonde in Milaan, net als alle andere medewerksters van de faculteit en kwam elke dag met de trein, ook net als de anderen. Met de auto was te gevaarlijk: in de Po-vlakte mistte het vaak dagenlang en dicht. De subfaculteit middeleeuwse filosofie stond onder leiding van professoressa Chiara (de meeste letterenfaculteiten worden bevolkt door vrouwen), die ik er via een email correspondentie vanuit Nederland van had weten te overtuigen, dat haar onderzoeksgroep bij uitstek geschikt zou zijn voor mijn stage. Toen ik voor het eerst de groep bezocht was de verbazing groot, want ze dachten dat ook deze stagiaire een vrouw was. Dat ik op een meegestuurde profielfoto toch duidelijk kaal was en een baard droeg, gold kennelijk niet als doorslaggevend bewijs. In de middeleeuwse filosofie gelden andere argumenten!

Het welkom was niettemin hartelijk en mijn aankomst werd gevierd met een lunch bij een van de restaurants van naam in het centrum van Pavia, de Osteria alle Carcere, de bistro van de kerkers zogezegd. Mmm, wat voorspelde deze naam voor mijn verblijf? Op advies van dottoressa Nagel nam ik een eenvoudige risotto, die superlekker zou zijn. Maar naar mijn smaak was de risotto, rijst met boter en kaas zonder verdere ingrediënten, wel erg eenvoudig en eigenlijk smakeloos. Op de vraag hoe hij smaakte, antwoordde ik uiteraard buono, want ik wilde de Middeleeuwers niet meteen tegen me in het harnas jagen  (later zou onze huisbaas Giorgio mij ongevraagd verbieden dit adres te bezoeken, als een restaurant met teveel pretenties!).

Na de lunch vertrok de professoressa spoorslags... naar huis, waar een zieke oude tante wachtte die door de familie opgevangen werd nadat ze een beroerte had gehad. La Nagel zou me de universiteit laten zien. We bezochten de oude universiteitsgebouwen, de anatomiezaal, de bibliotheek. Het gesprek kwam op het beste onderkomen in Pavia voor een verblijf van een half jaar. Ze wist niet hoeveel moeite het ons had gekost om überhaupt iets te vinden. La Nagel had een goed advies: Dovreste prendere un appartamento con vista sui i tetti di Pavia! Jullie zouden en appartement moeten nemen met uitzicht over de daken van Pavia! Ja dat zou mooi zijn, dacht ze, en in die gedachten droomde ze langzaam van ons weg, met een glimlach om haar mond, La Nagel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten