Italiaanse Toestanden - Emigratieverhalen


donderdag 28 maart 2013

Le vertigini



We maakten een ritje door de heuvels van de Oltrepò, nadat we ervan hadden vergewist dat “ons” huis er nog stond en niet was weggespoeld door de regen van de laatste dagen. Maar nee, het huis stond nog stevig op haar plek, bijna boven aan de heuvel, midden tussen het hoge onkruid en nog steeds niet in de gewenste kleur geschilderd. Werk aan de winkel, Nicola! Anders komen er problemi.

 We gingen de omgeving maar eens verder bekijken en reden zuidwaarts, de heuvels in. De wegen werden bochtiger en smaller, we gingen geleidelijk aan steeds verder omhoog, bocht na bocht. Mijn ingewanden begonnen te protesteren. Had ik soms iets verkeerds gegeten vanochtend? De uit Nederland meegenomen ontbijtkoek! Die was over de datum natuurlijk. Of kon dat soms niet bederven? Dat dat mij moest overkomen, ik die toch al een lichte vergiftigings- en braakfobie heb, en alles wat ik mijn mond steek eerst controleer op schimmels en bewegend ongedierte. Uitgerekend nu! Of was het de sterke Italiaanse espresso die we in het appartement maakten, met de mocca, het kleine percolatortje voor op het gas? Ik voelde me draaierig en duizelig worden, de eerste misselijkheid kwam op. Tegelijkertijd kreeg ik een visioen.

Ik stond op de trap van de “hoge” in het zwembad. Krampachtig probeerde ik me vast te klampen aan de gladde koude stalen stangen. Ik was bang dat mijn voeten van de gladde traptreden zouden glijden, waardoor ik eerst mijn kuiten zou breken om daarna achterover te slaan en met mijn hoofd vooruit, te pletter zou slaan op de tegels. Ik had geen houvast aan de reling, de trap was veel steiler dan ik me had voorgesteld en ik begon te trillen. Maar er was geen terugweg, ik moest omhoog. Eenmaal boven haalde ik opgelucht adem, ik stond nu veilig op een brede vlakke springplank, tussen twee veilige stalen hekken. Dit deed ik dus nooit meer! Maar nu moest ik nog naar voren lopen, tot voorbij de hekken, tot aan de wiebelende rand en dan springen. Ik keek naar beneden en zag dat het vanaf hierboven veel hoger was, dan het vanaf beneden leek. Waarom was ik hieraan begonnen? Achter mij werden stoerdere jongens ongeduldig. Ik moest springen, dus ik deed mijn ogen dicht, hield mijn adem in en … sprong.

We moesten even stoppen, langs de kant van de weg, zodat ik even wat frisse lucht zou kunnen inademen en mijn maag tot rust zou kunnen komen. Ja, waar begonnen we eigenlijk aan? Verhuizen naar een totaal andere omgeving, andere mensen andere gebruiken een andere taal, die je nog maar amper sprak en verstond. Weg je veilige omgeving in Nederland, weg het veilige nest waar je bijna 20 jaar had gewoond en je je thuis en geborgen voelde. Dicht bij vrienden en familie, waar je steun kon vinden in moeilijke tijden en plezier mee kon maken in vrolijke tijden. Lieten we dat echt allemaal achter? En waarvoor? De paniek schoot door mijn lijf. Wat kon er allemaal niet misgaan? Konden we dan nog terug? Maar ja, we hadden nu eenmaal de eerste stappen gezet en er was maar een mogelijkheid: ogen dicht en vooruit. Maar echt durven …?

Eenmaal terug in het appartement kalmeerden mijn maag en geest zich weer. We gingen een prachtig vakantieverblijf realiseren, in een prachtige omgeving met een fantastisch klimaat, waar veel leuke gasten zich thuis zouden gaan voelen, net zo thuis als wijzelf. Niet twijfelen en zeuren, ogen dicht en springen!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten