Italiaanse Toestanden - Emigratieverhalen


donderdag 21 maart 2013

Sono finiti i soldi!




Met onze lange Noord-Europese lijven staken we hoog boven de grijze koppies van de bejaarde Italianen uit. We stonden in de rij voor het loket van het postkantoor van Pavia. Nou ja, de rij … er waren verschillende rijen die als spaghettislierten door elkaar slingerden. Het maakte ons niet uit, we hadden geen haast, we waren immers als dagen bezig om een conto corrente, een rekening, bij de BancoPosta, de Italiaanse Postbank te openen. We wilden een rekening, met bankpasjes en vooral met assegni, cheques, die hoognodig zijn als je in Italië een huis wil kopen. Er zijn allerlei vooruitbetalingen nodig, die direct van koper naar verkoper gaan, zonder tussenkomst van de notaris, want die doet hier niet aan depot. En bij die aanbetalingen gaat het om behoorlijke bedragen, tot wel 20% van de koopsom, die je liever niet contant met je meedraagt. Wij niet tenminste, maar de kwetsbare oudjes voor ons in de rij leken daar minder problemen mee te hebben, want er werden hele bundeltjes van 50€ biljetten voor ze neergeteld. Kennelijk waren ze niet bang dat ze buiten het postkantoor meteen zouden worden neer geknuppeld om van hun pensioentje te worden beroofd. 

Het was de eerste van de maand en dan is het uitbetaaldag van de pensioenen, vandaar de lange rijen in het postkantoor. Pavia is namelijk een stad van bejaarden en studenten. De bejaarden vinden er relatieve rust en alle (gezondheids-)voorzieningen in de buurt en de studenten vinden er natuurlijk de universiteit. Ook zijn er in Pavia, verstopt in de binnenhofjes, heel veel middelbare scholen, zodat je op vrijdagmiddag verrast kunt worden door de hordes scholieren die zich als de ratten van Hamelen naar het station begeven, op weg naar een weekendje thuis. 

Aan die pensioenbetaaldag hadden we dus even niet gedacht, maar we hadden nu weinig keus meer, die rekening hadden we toch echt nodig. Onze odyssee richting de conto corrente begon een paar dagen geleden  in het filiaal van de BancoPosta bij ons in de buurt. Daar werd het al snel duidelijk dat het openen van een rekening alleen op het hoofdpostkantoor mogelijk was. In het centrum van Pavia bevond zich dat kantoor en bleek, nadat we een nieuwe wachtrij hadden overwonnen, dat we in het noodfiliaal op het plein buiten moesten zijn.  Een soort portacabin, met daarbinnen, wegens gebrek aan ruimte, dus de spaghetti-wachtrijen. 

We waren hier een paar dagen eerder al geweest en hadden toch maar even gecheckt of we hier moesten zijn. Ja, maar voor het aanvragen van een rekening moet je achterin zijn, in het kamertje van de hoofdbeambte. Daar bleek ene Maria te zitten, die ons graag en vriendelijk wilde helpen met alle formulieren.  Een paar dagen wachten en dan zouden we ons pasjes kunnen afhalen, met een boekje assegni en ook zouden we meteen geld kunnen opnemen, als we tenminste in de tussentijd geld naar de gloednieuwe rekening hadden overgemaakt. En dat hadden we gedaan.

Nu was het zover, het uur U, D-day! Onze poging om de wachtrijen te ontlopen en direct naar onze Maria van de Post te gaan, was verhinderd door een cerbera, die toegang tot het heilige der heiligen verhinderde. Kennelijk hadden anderen die sluipweg ook ontdekt en werd er teveel gebruik van gemaakt. We ontkwamen niet aan de spaghettislierten. Maar we waren geduldig, ons hemelrijk was nabij …

Opeens was er paniek achter de balie en begon iemand te roepen: “Sono finiti i soldi!”. Het geld is op! Gemor en protest in de bejaarde gelederen. De postbeambten maken hen duidelijk dat er toch echt geen contanten meer zijn. Enkelen druipen al teleurgesteld af, anderen gaan nog in discussie. Maar waar niet is, verliest ook de gepensioneerde  keizer zijn recht. Wij komen nu verrassend snel aan de beurt. We krijgen de pasjes en de cheques, maar voor contanten moeten we over een paar dagen nog maar eens terugkomen …

Geen opmerkingen:

Een reactie posten