Non ci sono problemi

VOORAF: vanaf nu neemt dit weblog (voorlopig) een andere wending! Ik zal nu heel regelmatig (elke dag?) korte stukjes publiceren over de geschiedenis van ons verblijf in Italië sinds 2007. Voor een groot deel zijn deze stukken natuurlijk gebaseerd op eerder in dit blog verschenen verhalen. Maar ze zijn nu herschreven met het oog op een algemener lezerspubliek. Het is namelijk het stoute doel van schrijver dezes om alle verhalen uiteindelijk te bundelen en uit te geven als een boek. Hilarische verhalen over het leven in Italië ... of zo. Ik nodig daarom iedereen uit om alvast mee te lezen en waar nodig commentaar te leveren ... en vooral om de verhalen te genieten, als waren ze evenzovele gangen van een Italiaanse maaltijd! Buon appetito!

PS als je de afleveringen per email wil ontvangen dan kun je je daarvoor aanmelden.

Mijn rechterbeen stond nog op de grond, maar toch reed de auto van de makelaar al weg. Alleen door mijn been snel binnenboord te trekken en het portier dicht te slaan, kon ik een ongeluk voorkomen. De makelaar had haast! We gingen dan ook twee huizen bekijken, in de Oltrepò Pavese, aan de overkant van de grote rivier de Po, die dwars door Noord-Italië loopt. Vanuit Pavia, onze tijdelijke woonplaats, was dat een half uur rijden. Ik zat voorin en de makelaar kletste honderduit in rap Italiaans. Ik verstond maar een deel van wat hij zei, ook doordat ik afgeleid werd door het verkeer waar we op zijn Italiaans doorheen kruisten. 

Eenmaal ten zuiden van Pavia was het rustiger op de weg en begreep ik dat Olita, zoals onze makelaar heette, het vooral had over zijn kennis van zaken en de goede staat van de huizen die we gingen bekijken. En wat er eventueel niet naar onze zin zou zijn, kon eenvoudig worden aangepakt, zonder extra kosten, dat had hij al met de verkopers afgesproken. Non ci sono problemi, riep hij. De verkooppraatjes waren al begonnen. Als de kleur van het huis ons niet zou bevallen, dan kon het overgeschilderd worden, nog voor de oplevering, in elke ja echt elke kleur die we maar wilden, zelfs pimpelpaars! Non ci sono problemi!

Het landschap ten zuiden van Pavia was vooralsnog vlak, met rijstvelden, akkers en populierenplantages. Langs de provinciale weg veel lintbebouwing, een afwisseling van huizen in alle soorten en maten en winkelcentra. Kleine dorpjes met winkeltjes, een restaurant en een bar. In verte doemde echter al het heuvellandschap op, waar het huis van onze dromen zou moeten liggen. Olita ratelde verder. Een langzaam rijdende voorligger haalde hij genadeloos in, doorgetrokken streep of niet. Af en toe kwamen ons twee tegenliggers naast elkaar tegemoet, maar gelukkig  pasten  er hier gemakkelijk drie auto's op de tweebaansweg. Non ci sono problemi.

We kwamen in contact met de makelaar dankzij een van de gratis huizenmagazines die je in Pavia overal kan vinden. Ons oog was gevallen op een aardig huis in de heuvels dat uit twee onafhankelijke appartementen bestond, precies wat we zochten, want we wilden in de vakantieverhuur. Een Bed & Breakfast in Italie beginnen, origineel was het misschien niet, gedurfd nog steeds wel. Dat huis van Olita & co leek geschikt en redelijk geprijsd bovendien. Het tweede huis dat we gingen bekijken trok ons vooral vanwege de prijs. De foto van het huis zelf beloofde niet veel goeds: grauw en grijs en ongenaakbaar. Maar als we toch eenmaal met deze makelaar op pad zijn, laten we dan toch maar even gaan kijken.

We bereikten de Ponte della Becca, een één kilometer lange ijzeren brug uit de jaren '20, die de samenvloeiing van de Po en de Ticino overspant. Aan de andere kant begint de Oltrepò, eerst nog steeds vlak, maar als snel heuvelachtig. De eerste wijngaarden verschijnen langs de weg, op de hellingen. Op een uitloper van de heuvels zien we toren van een opvallend kasteel en raadplegen we onze deskundige, genaamd Olita. Welk kasteel is dat, vragen we nieuwsgierig. Hij weet het niet. Maar non ci sono problemi, hij zal het navragen en het ons laten weten ... Misschien wordt ons huis toch niet pimpelpaars. 

Het wordt duidelijk waarom Olita haast had: hij kent de weg niet en rijdt kriskras door de heuvels, op zoek naar herkenningspunten. Wonder boven wonder vinden we het eerste huis, dat toch niet zo geschikt blijkt als we dachten, welke kleur het ook zou krijgen. Aan eenkant lag het tegen een talud, aan de andere kant werd het uitzicht geblokeerd door een schuur. De tuin was van postzegelformaat. Jammer. 

Het tweede deel van de puzzelrit bracht ons, onder veel binnensmonds gevloek en gemompel van Olita, bij de goedkopere kandidaat. De buitenkant beloofde ook in werkelijkheid niet veel goeds, daar zou geen enkele kleur uit de regenboog iets aan kunnen veranderen. Maar de binnenkant! Het huis bleek van binnen geheel gemoderniseerd met nieuwe plavuizen, cv,een complete keuken, zitruimte met sofa's, moderne badkamers. Het appartement op de begane grond kon direct bewoond worden.

Olita leidde ons naar boven, het tweede appartement en opende de luiken van de slaapkamer die aan de dalzijde lag. Een  fabelachtig uitzicht ontvouwde zich voor onze ogen, met in de verte het karakteristieke maar vooralsnog onbekende kasteel. We waren verkocht. Non ci sono problemi!