Persone serie

Dat was de druppel! Giorgio ontstak in toorn over de opmerking die zijn broer Franco net, schertsend gemaakt had: Siete quasi clandestini, jullie zijn eigenlijk illegalen, had hij gezegd. Hoe kun je zoiets zeggen, hoe kun je zo maleducato, onbeleefd zijn, en dan tegenover zulke achtenswaardige personen als wij, in de ogen van Giorgio, waren. Persone serie, persone brave. En daar moet je zuinig op zijn, want die kom je niet veel tegen, was de stilzwijgende implicatie. In Italië zijn er veel, teveel, niet serieus te nemen personen, die maar wat zeggen en iets heel anders doen, onbetrouwbaar en dus te vermijden.

Hoewel broers, zijn Giorgio en Franco toch totaal verschillende personen en tonen ze ieder eigenlijk aan ander gezicht van de Italiaan. Franco de joviale, zorgeloze, vrolijke, niet serieuze Italiaan, die eruit flapt wat hij denkt, de spreekwoordelijke Italiaan zoals elk buitenlander zich die voorstelt. Giorgio vertegenwoordigt juist de zorgelijke, pessimistische en enigszins depressieve versie van de Italiaan, zoals die veel voorkomt, maar in het buitenland eigenlijk onbekend is. Franco begroet je altijd met een oorverdovend Tutto bene? dat retorisch bedoeld is, want hij herhaalt het daarna nog een paar keer, als je even stilvalt. Tutto bene? Hij luistert niet echt. Met Giorgio raak je echter direct in een diepgravend serieus gesprek over de tekortkomingen van Italië en haar inwoners en de eigen uitzichtloosheid. Italië heeft twee gezichten,  met misschien niets ertussen. Is Italië manisch-depressief?

Tussen de broers ontstond een twistgesprek en het dreigde in onze oren uit te draaien op ruzie. We verstonden weinig en vingen alleen de woorden Schengen (Sjenghèn) en pazzo (je bent gek) op. Ruzie, ach nou ja, gewoon het Italiaanse temperament. Non ci sono problemi.

Grommend ging Giorgio verder met het invullen van de ingewikkelde en uitgebreide papierwinkel, die in het kader van de antiterrorismewetgeving moest worden ingevuld. We huurden als buitenlandse, tijdelijke bewoners zijn flat en daar wil de Italiaanse overheid graag het hare van weten. De flat van Giorgio en Franco was de voormalige woonplaats van hun ouders, die een paar jaar geleden overleden waren. De flat  hadden ze gemeubileerd en al aangehouden, maar stond vrijwel altijd leeg en dat was ons geluk, want in Pavia, studentenstad, is vrijwel geen behoorlijke woonruimte te vinden. 

Franco begon intussen, onaangedaan door de woordenwisseling met zijn jongere broer, met ons een gezellige babbel. Over leesbrillen en het gevaar van multi-focus glazen. Franco had verhalen gehoord van mensen die er mee van de trap waren gevallen, doordat ze de treden niet goed konden zien. Levensgevaarlijk! Hij nam ze dan ook niet en, beter nog, hij nam helemaal geen bril, hoewel hij bijziend was. Het jaartal op onze fles jenever van Bols, 1875, las hij als 1575. Franco had sowieso iets met gevaar en gezondheid: toen hij ons de buurt liet zien, wees hij ons op het ziekenhuis, de farmacia, het rode én het groene kruis, allemaal in een wijk, vlak in de buurt. Ons kon niks gebeuren, non ci sono problemi!

We zochten in de zomer van 2007 een appartement in Pavia, voor een half jaar, van september tot maart 2008. Enerzijds voor een studiestage aan de universiteit, anderzijds voor een sabbatical en last but not least om min of meer stiekem eens rond te kijken om te zien of er misschien een leuk huisje te vinden is. Een leuke woonplek met de mogelijkheid om een bed en breakfast te beginnen ... We willen vertrekken om een heel nieuwe wending aan ons leven te geven. Als we iets kunnen vinden dat aan al onze eisen voldoet tenminste, we gaan niet over een nacht ijs, zoals al die brokkenpiloten in de tv-serie Ik vertrek. We zijn tenslotte persone serie!

Onze uitvalsbasis, het appartement in Pavia, hadden we dus met het nodige geluk gevonden en dus kon de zoektocht eind 2007 beginnen. De eerste ontdekking, we hadden alweer geluk, was het gebied ten zuiden van Pavia, de Oltrepò Pavese, waar we thuis in Nederland nooit op gekomen zouden zijn. Gedurende een paar trips door dit gebied zagen we hoe mooi, sprookjesachtig het was. Als we hier toch eens een huis zouden kunnen vinden, op een heuvel, met panoramisch uitzicht, vrijstaand, een grote tuin en ook direct bewoonbaar en geschikt voor vakantieverhuur. Geen geringe eisen, maar als je iets wilt moet je het grondig aanpakken, zoals persone serie betaamt. Het enige wat we nodig hebben, is een beetje geluk.