La perizia

“Het plafond is 2.50 m hoog, dat zie je zo” zei Nicola, de makelaar, zelfverzekerd. ”Nee, het is 2.30 m”, was de onverstoorbare reactie van Luigi Buttini, de door ons ingeschakelde geometra. “2.50” reageerde Olita geprikkeld en kortaf. “We meten het na” concludeerde Buttini, zeker van zijn zaak en voorzien van alle spullen om wat dan ook maar te meten of te testen. Resultaat van dit wedstrijdje verplassen voor mannetjesputters: 2.35 m en ONZE geometra won. Wij lachten in onze vuistjes. De beide mannen waren al een tijdje aan het wedijveren over van alles en nog wat, waarbij Nicola erg zijn best deed om achter Buttini aan te rennen. 

Als bouwtechnische deskundige was Buttini in onze opdracht bezig om het huis dat Olita in de verkoop had, te keuren. Klopten de afmetingen met wat er in her kadaster stond, was er niets illegaal verbouwd of aangebouwd, klopte de grootte van het stuk grond? “è tutto in ordine, non ci sono problemi” riep Olita te pas en te onpas, alsof hij het ons kwalijk nam dat we iemand hadden ingehuurd om een en ander te controleren. Maar we hadden ons goed voorbereid en alle rampverhalen over het kopen van een huis in Italie in onze oren geknoopt. Olita kon de pot op. En ja, daar had je weer zoiets: de lap grond die Olita’s advertentie ons beloofde, was maar liefst 2500 vierkante meter. Bij ons eerste bezoek aan het huis, had de makelaar ons aangegeven tot waar ons terrein liep: daar tot aan het eind van de schuur, de rustico.

 

Eenmaal thuis, midden in de nacht, wakker van de opwinding over het feit dat we ons droomhuis waarschijnlijk gevonden hadden, kwam ik opeens tot de conclusie dat dat niet kon kloppen. In vond de hoeveelheid grond die we om het huis hadden eigenlijk te weinig en de enige reden die ik bedenken om misschien toch nog van de verkoop af te zien. Maar wacht ’s even: het huis zelf meet 11x11 meter, dat is 121 m2 en het neemt toch zeker een derde tot een vierde van het hele terrein in beslag. Dus kan het lap grond niet groter zijn dan 500 m2. Hè? Volgens de advertentie was het toch vijf keer zoveel?

Nu we weer ter plekke waren, met onze landmeter bij de hand, moest het duidelijk worden. Luigi beende met zijn gedrongen lijf door het hoog opschietende (door Nicola nog te wieden) onkruid, struikelend over de resten dakpannen die er door de laatste dakdekkers lukraak neergegooid waren. Nicola er haastig als een opgewonden haan achteraan. Hijgend maakte hij nog eens duidelijk dat het terrein achter de schuur er niet bij hoorde en dat je daar niet zomaar kon gaan banjeren, dat was proprietà privata. Een beetje paniekerig riep Nicola naar de eigenaar, die aan de voorkant van het huis was blijven staan en hem niet hoorde. Buttini beende verder, over illegaal terrein. Of toch niet? Nee, dus, zijn conclusie was dat het stuk grond dat bij het huis hoorde tot helemaal achter aan de muur van het volgende huis liep. De papieren van het kadaster bevestigden dat. 2-0 voor onze geometra! 

Nicola werd steeds nijdiger en hij was al sikkeneurig toen we aankwamen, om 9:30 vanochtend. “Jullie zijn te laat” riep hij bozig. “Nee hoor, half tien was de afspraak”, riep ik. “Nee, 9 uur!” bleef Nicola volhouden. De eigenaren die met hun makelaar meegekomen waren, hadden ook een half uur moeten wachten, maar namen het ons niet kwalijk. “è tutto colpa sua” zei de vrouw des huizes glimlachend tegen mij, het is allemaal zijn schuld. Het was duidelijk dat hun verhouding met Olita zich ook niet op een hoogtepunt bevond. Dat kon in ons voordeel zijn. Stand 3-0. Ik vroeg maar eens aan de eigenaresse of er nog andere geïnteresseerden waren op dit moment. Er is wel wat interesse, zei ze, maar het klonk niet overtuigend. 

Nicola had ons na het eerste bezoek al na een paar dagen opgebeld en op agressieve toon gevraagd waarom we nog niet hadden laten weten of we het huis wilden kopen. Alles was namelijk in orde, we hoefden alleen een aanbetaling te doen en een voorlopig koopcontract te tekenen. Daar dachten wij anders over en dat maakten we hem duidelijk. Eerst doen we een perizia, een soppraluogo, controle ter plaatse en controle van alle papieren: kadaster, eigendomsakte, liggende schulden en dergelijke, daarna zien we verder. Moet trouwens ook niet worden gecheckt of een van de buren de landbouwgrond niet zou willen kopen? Daar hebben zij namelijk voor de wet recht op. “No, no, non ci sono problemi”, maar hij ging het wel even vragen aan een collega ... en we kregen gelijk. 4-0.

Na een uur of twee van inspecties kwam Buttini tot de voorlopige conclusie dat het er goed uitzag, sterker nog, dat zo’n groot huis voor de gevraagde prijs een affare was, een buitenkansje. Nu hoefden we alleen nog naar het gemeentehuis van Montecalvo Versiggia om resterende mogelijke problemen weg te nemen en dan zouden we veilig een eerste bod op het huis kunnen doen. We voelden de spanning stijgen.