We maakten een
ritje door de heuvels van de Oltrepò, nadat we ervan hadden vergewist dat “ons”
huis er nog stond en niet was weggespoeld door de regen van de laatste dagen. Maar
nee, het huis stond nog stevig op haar plek, bijna boven aan de heuvel, midden
tussen het hoge onkruid en nog steeds niet in de gewenste kleur geschilderd.
Werk aan de winkel, Nicola! Anders komen er problemi.
We gingen de
omgeving maar eens verder bekijken en reden zuidwaarts, de heuvels in. De wegen
werden bochtiger en smaller, we gingen geleidelijk aan steeds verder omhoog, bocht
na bocht. Mijn ingewanden begonnen te protesteren. Had ik soms iets verkeerds
gegeten vanochtend? De uit Nederland meegenomen ontbijtkoek! Die was over de
datum natuurlijk. Of kon dat soms niet bederven? Dat dat mij moest overkomen,
ik die toch al een lichte vergiftigings- en braakfobie heb, en alles wat ik
mijn mond steek eerst controleer op schimmels en bewegend ongedierte. Uitgerekend
nu! Of was het de sterke Italiaanse espresso die we in het appartement maakten,
met de mocca, het kleine
percolatortje voor op het gas? Ik voelde me draaierig en duizelig worden, de
eerste misselijkheid kwam op. Tegelijkertijd kreeg ik een visioen.
Ik stond op de
trap van de “hoge” in het zwembad. Krampachtig probeerde ik me vast te klampen
aan de gladde koude stalen stangen. Ik was bang dat mijn voeten van de gladde
traptreden zouden glijden, waardoor ik eerst mijn kuiten zou breken om daarna
achterover te slaan en met mijn hoofd vooruit, te pletter zou slaan op de tegels.
Ik had geen houvast aan de reling, de trap was veel steiler dan ik me had
voorgesteld en ik begon te trillen. Maar er was geen terugweg, ik moest omhoog.
Eenmaal boven haalde ik opgelucht adem, ik stond nu veilig op een brede vlakke
springplank, tussen twee veilige stalen hekken. Dit deed ik dus nooit meer! Maar
nu moest ik nog naar voren lopen, tot voorbij de hekken, tot aan de
wiebelende rand en dan springen. Ik keek naar beneden en zag dat het vanaf hierboven veel hoger
was, dan het vanaf beneden leek. Waarom was ik hieraan begonnen? Achter mij
werden stoerdere jongens ongeduldig. Ik moest springen, dus ik deed mijn ogen
dicht, hield mijn adem in en … sprong.
We moesten even
stoppen, langs de kant van de weg, zodat ik even wat frisse lucht zou kunnen
inademen en mijn maag tot rust zou kunnen komen. Ja, waar begonnen we eigenlijk
aan? Verhuizen naar een totaal andere omgeving, andere mensen andere gebruiken
een andere taal, die je nog maar amper sprak en verstond. Weg je veilige
omgeving in Nederland, weg het veilige nest waar je bijna 20 jaar had gewoond
en je je thuis en geborgen voelde. Dicht bij vrienden en familie, waar je steun kon vinden in moeilijke tijden en plezier mee kon maken in vrolijke tijden. Lieten we dat echt allemaal achter? En waarvoor? De paniek schoot door mijn lijf. Wat
kon er allemaal niet misgaan? Konden we dan nog terug? Maar ja, we hadden nu
eenmaal de eerste stappen gezet en er was maar een mogelijkheid: ogen dicht en
vooruit. Maar echt durven …?
Eenmaal terug in
het appartement kalmeerden mijn maag en geest zich weer. We gingen een prachtig
vakantieverblijf realiseren, in een prachtige omgeving met een fantastisch
klimaat, waar veel leuke gasten zich thuis zouden gaan voelen, net zo thuis als
wijzelf. Niet twijfelen en zeuren, ogen dicht en springen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten