Il Fannulone

Saar liet een kort blafje horen, ik schrok wakker en dacht nee hè, begint ze nu ‘s nachts ook al op elk geluid te reageren? Ik was net weer ingeslapen (dacht ik), nadat ik eerder de klok in de woonkamer van ons appartement vier uur had horen slaan. Wel vreemd dat ik al een bus voorbij had horen gaan. Maar ik had de wekker gezet op 7:45 dus er kon niets misgaan. Een halfuurtje later, nog steeds wakker, dacht ik "Ach, laat ik toch eens op de wekker kijken". Onder de deken even het lichtje aan, om Nico niet te vroeg te wekken, en wat zie ik: KWART OVER ACHT! Over een uurtje moeten we bij de notaris zijn! Hoe kan het nu opeens al over achten zijn en waarom is die wekker niet  afgegaan? 

Ik stoot Nico wakker en spring uit bed, doe snel een kattenwasje,  en schrok een bord cornflakes naar binnen. Nico laat Saar nog even snel uit, die goeie Saar die ons natuurlijk met haar blafje had willen waarschuwen dat het tijd was om op te staan! Intussen vul  ik de cheque voor meneer Colombo in, de cheque met het resterende bedrag van de koopsom van het huis in Montecalvo. Een megabedrag NON TRASFERIBILE. Volgens Nicola konden we gewoon dezelfde soort cheque als bij de compromesso gebruiken, daar had ik hem in december nog over gebeld, maar nee natuurlijk waren er geen problemi. Zei hij.

Bij het aankleden check ik alsnog de wekker: hoe kan het dat hij niet is afgegaan, er staat toch 7:45 als alarmtijd, kijk maar: 7: 45 ... PM. PM? Dat moest dus AM zijn. Die rottige Angelsaksische systemen ook. Maar ja, nog is er niets verloren als we nu snel op pad gaan. Hoe gaan we? Te voet duurt te lang. Op de fiets is te riskant, want het blijkt spekglad: de gesmolten sneeuw is vannacht aangevroren. Dan toch maar met de auto. Saar, onze redder in nood, bleef thuis, in afwachting van de terugkeer van haar baasjes, als trotse eigenaren van een huis in Italië.

We komen tegelijk met het echtpaar Colombo bij het notariskantoor en we zwaaien elkaar al op afstand toe. Het kantoor ligt aan een binnenhofje van een van de oude appartementsgebouwen in het centrum van Pavia, in een smalle zijstraat van de Strada Nuova. Binnen wachten we nog even tot het echt 9:15 is en dan worden we geroepen door een zeer breekbaar oud dametje, dat ons nauwelijks aankijkt, voorovergebogen als ze is door het vele studeren op de aktes. Makelaar Olita is er niet, ondanks eerdere toezeggingen dat hij als “vriend” van de verkopers aanwezig zou zijn. Als makelaar kon niet, want dan zou duidelijk zijn dat we provisie betaald hadden en was er belasting verschuldigd. Later bleek echter dat hij aan Colombo had beloofd dat hij in de buurt en bereikbaar zou zijn, ja, zelfs in de bar direct tegenover het notariskantoor.

Zonder veel poespas begint onze notaris de geprepareerde akte voor te dragen, nomi, cognomi, codici fiscali (altijd weer die codice fiscale!). Bij ons wordt speciaal vermeld dat we de Italiaanse taal machtig zijn. Ze kijkt ons met  vragende (sceptische?) ogen boven haar leesbril aan. Wij zwijgen, maar knikken plechtig dat ons Italiaans vloeit als nooit tevoren.  Ik zwaai met mijn hand naar mevrouw Colombo van "nou ja, het is zo zo" en zij lacht. Ik zie meneer Colombo ondertussen al naar mijn chequeboekje loeren, dat zichtbaar in mijn plastic mapje zit. Zit hij te likkebaarden? 

De notaris neemt de tijd. Niet alles begrijpen we. Er volgen nog wat correcties. Frazione Spegna? Nee, Spagna. Spegna betekent: doe het licht maar uit! En we willen net beginnen! Dat moet anders. We komen bij de hypotheek van de Colombo: is die afbetaald. Jazeker. Maar het originele bewijs van de bank zit er niet bij. Dat heeft Nicola. Die er niet is. Ook niet in de buurt. Nergens te bekennen en onbereikbaar. En hij heeft het ook niet in het dossier voor de notaris gestopt. Lopen we vast? Maar nee, gelukkig hebben wij alles bij ons en hebben we zelfs een kopie van het bankbewijs en dat blijkt voldoende. We gaan verder, ik verlies de draad. Aha, de betalingen! Colombo kijkt weer schuins naar mijn cheque. "Jaja, hij komt eraan, maak je niet zenuwachtig",  denk ik nog. Maar dan komt de aap uit de mouw: Colombo wil een gegarandeerde cheque, niet zomaar één. Dat kan ik me voorstellen, daar had ik ook aan gedacht, een maand geleden en daarom had ik toen Nicola gebeld: "Moet die cheque niet gegarandeerd zijn?" "No no, non ci sono problemi".

En op dat moment, toen Colombo dus over een gegarandeerde cheque begon, verschenen er vreemd genoeg allerlei martelmethoden en manieren van ter-dood-brenging (langzaam vooral héél langzaam) voor mijn geestesoog. Lijdend voorwerp van de lijfstraffen was natuurlijk niet Colombo, want die heeft gewoon gelijk, maar Nicola. Hij was er niet, die fannulone, grote nietsnut,  en nu weten we waarom: al zijn stommiteiten kwamen nu boven tafel en daar wilde hij liever geen getuige van zijn.

Gelukkig bleek de notaris meegaand en mocht ik even naar het op loopafstand gelegen postkantoor om onze cheque te laten garanderen. De anderen gingen even een kopje koffie nuttigen in de bar om de hoek, waar Nicola, onze familievriend, natuurlijk niet was. Daar wisselden Nico en de familie Colombo hun ervaringen met Nicola uit. Ook zij waren zeer ontevreden over hem. "Ha fatto niente!", kreeg Nico keer op keer te horen: ook zij hebben ook vrijwel alles zelf moeten doen. Zelfs beloften over teruggave van door hen gemaakte kosten kwam hij niet na. Colombo had wel de volle 3% makelaarsprovisie betaald en daarnaast had Nicola hen ook nog eens een kerstcadeau afgetroggeld: een fles champagne! Toen ze hoorden dat wij “maar” 2% provisie hadden betaald, werden de Colombo’s pas echt boos.

Bij het postkantoor was het weer pensioenbetaaltijd, maar kwam ik toch snel aan de beurt en deze keer was het geld niet op. Ik zag  dezelfde beambte als de laatste keer dat ik hier was en die me toen niet kon helpen. Als dat maar goed gaat, dacht ik paniekerig! Even een check van twee ton laten garanderen …  Het viel mee, ze vroeg een paar details  aan haar collega en warempel, na wat invulwerk, een controle  van onze bankrekening en een printopdracht had  ik een gegarandeerde cheque in handen! Wat een efficiëntie (leve de Bancoposta!). Snel loop ik terug naar het notariskantoor, waar we de akte tekenen.

Thuis, terwijl net aan het toasten waren, belde Nicola. Geestelijk had  ik me al geprepareerd en kon hem in het Italiaans zijn vet geven. Ik had tenslotte niet voor niets onder notariële ede verklaard dat mijn Italiaans vloeiend was.