Via Moruzzi

Wat het rijtjeshuis in een vinexwijk in Nederland is, is in Italië een condominio. Ze verschijnen overal, aan de randen van stadjes en steden in Noord Italië. Gebouwen van 3 of 4 hoog, omgeven door een tuin, voorzien van een parkeerplaats en afgeschermd met een hek. Niet zomaar een hek, maar een cancello a telecommando! En met zwaailicht. Een huis of condominio zonder zo’n hek, zonder oranjegeel zwaailicht is als een koning zonder kroon. Je bent pas echt geslaagd als je een vrijstaand huis hebt kunnen betrekken, mèt het automatische, op afstand bedienbare hek, mèt zwaailicht. Ook de waarschuwingsbordjes dienen natuurlijk aanwezig te zijn, om te voorkomen dat er per ongeluk kinderen bekneld raken en tot friet worden geperst,  als het hek (automatisch! Op afstand!) opeens open zwaait. Veiligheid voor alles.

Een condominio is een huizenblok van een verdieping of drie, vier, waarin zich appartementen bevinden die bereikbaar zijn via een gemeenschappelijke hal. Er is geen galerij. De onderste, kelderverdieping bestaat uit boxen en garages. Er is een vereniging van eigenaren, die zorgdraagt voor reinheid, rust en regelmaat. 

Het appartement dat wij in Pavia betrokken, dat van Giorgio en Franco, lag op de bovenste verdieping van zo’n condomino, in Via Moruzzi, westelijk van het centrum en het station. Het was omgeven door een mooie tuin en er was ruim parkeergelegenheid, gereserveerd per appartement, onder een carport. De hal was bekleed met natuursteen, glimmend en proper, en er was een lift. We kregen het beheer over een afstandsbediening telecommando voor het hek, met zwaailicht!

In de advertenties die voor dit soort condominio verschijnen, lees je vaak dezelfde termen , waarvan je als buitenlander de betekenis en waarde maar moeilijk kan inschatten. Een van die begrippen was riscaldamento autonomo. Was dit belangrijk? Of niet? Daar kwamen we tijdens ons verblijf pas achter, toen we midwinter, buitentemperatuur onder nul, met de ramen wijd open zaten, omdat het binnen tegen de 30 graden liep. Centraal geregelde verwarming, radiatoren die niet afzonderlijk in te stellen zijn. 

Op een avond, het was nog warm, kwamen we thuis en hoorden een rumoer dat ergens uit een kamer of zaaltje kwam. Veel mensen spraken, of beter: schreeuwden door elkaar. Was er een echtelijke ruzie in de een van de appartementen? We wisten het niet. Maar een paar dagen later kwamen we er alsnog achter. Franco kwam langs. TUTTO BENE? Met ons wel, en met jou? Nou, bekende Franco schroomvallig, er waren wat discussies geweest in de vergadering van de vereniging van huiseigenaren. Hij had zich moeten verantwoorden tegenover de andere eigenaren. Wie waren die vreemde buitenlanders die opeens in dat appartement zaten? Kon dat zomaar? Hadden ze het gekocht of was het verhuurd? En waarom weten wij dat niet? Ach ja, Italianen, zuchtte Franco, ze maken een hoop drukte om niks. Stupidaggine, het gaat nergens over. We hoefden ons geen zorgen te maken. Tutto bene!