Passaporti

De padroni doen graag dienst als stemvee en willen dus ook mededoen aan de verkiezingen voor het Nederlandse parlement in september. Ook al wonen we nu al vier jaar in het kandidaat zeuroland Italie, toch volgen we het politieke reilen en zeilen in Nederland nog steeds op de voet. Iets dat je kennelijk toch niet snel loslaat, bovendien vinden we stemmen een van de belangrijkste rechten die je hebt als staatsburger. Voorlopig worden we nog maar geen Italianen, je kan beter op twee paarden wedden ...

Stemmen mag echter alleen wanneer je een geldig paspoort in bezit hebt. En hoewel dit voor seniorpadrone nog in orde is, terwijl juniorpadrone inmiddels een verlopen paspoort heeft, besloten we toch maar om tegelijk te gaan vernieuwen. Het paspoort van senior verloopt toch over een maand of drie. Nu alweer verlopen, terwijl ze nog nieuw en kakelvers leken toen we vertrokken. Alweer vier jaar geemigreerd. En nog steeds niet vereenzaamd!

Het vernieuwen van een paspoort moet geschieden bij de Ambassade (Rome) of het Consulaat (Milaan). Voor ons is het Consulaat gelukkig nog aardig dichtbij. Maar het is niet elke dag en alleen 's ochtends geopend, dus enige planning is vereist. Allereerst moeten er formulieren gedownload en ingevuld en documenten verzameld, zoals pasfoto's. De juniorpadrone is daarvoor al eens een ochtendje op pad geweest, want het vinden van een pasfotograaf bleek in deze regionen nog niet eenvoudig. In Broni bleek er een te zijn, uiteindelijk. Het Consulaat verstrekt ook aanwijzingen over hoe de foto's eruit moeten zien, vereisten zogezegd. En die zijn niet mals, tientallen eisen, zo wel en zo niet, om gek van te worden. Formaat en houding van het hoofd, afmetingen, scherpte contrast resolutie enz enz. Volgens de website van het consulaat gaat het dan ook om "geselde eisen", geselende eisen? Onze fotograaf wist er digitaal wel raad mee en hup daar waren ze, de prentjes. Ook de seniorpadrone liet zijn conterfeitsels maken bij dit topadresje di fiducia.

Dan de planning: dinsdagochtend is het consulaat tot 12 uur open, maar het ligt niet echt in het centrum of dicht bij een metrohalte, dus we moeten aardig wat tijd nemen voor de reis. Gelukkig weten we een handige parkeergarage bij een metrostation aan de rand van de stad, vlakbij de snelweg, San Donato, en daar hebben we al meermalen gebruik van gemaakt. 's Avonds voor vertrek controleren we nog even alles, leggen het klaar zodat we niks vergeten en dinsdagochtend gaan we ruim op tijd op pad. Wat kan ons gebeuren?

Van alles, zo bleek:

1. De parkeergarage was, hoewel megagroot, helemaal vol. Er stonden zes auto's voor de slagbomen die hardnekkig dichtbleven. De garage was natuurlijk net volgelopen met pendolari, forensen, en er zouden maar sporadisch auto's vertrekken. Na even wachten, besluiten we dat we het zo niet gaan redden en maken rechsomkeert. Gelukkig zaten we nog niet in een fuik!

2. Het vinden van een andere parkeerplaats langs de weg bleek haast onmogelijk. Alles wat er was, was bezet en er zijn grote stukken waar uberhaupt niet geparkeerd mag worden. Via een noodparcours, via de busbaan, bereikten we een plekje waar je twee uur mag staan. Het is half tien en we zetten onze schijf op 11. Je moet toch wat. Er staat ook een bordje dat beweert dat je hier op dinsdag (vandaag) tot 11 uur helemaal niet mag parkeren, want dan komt de borstelwagen zijn reinigende werk verrichten. De parkeerplaats ziet er brandschoon uit en er staan al veel andere auto's, dus dat verbod negeren we maar. Via plantsoenen vol zwerfafval lopen we naar de metrohalte. Onderweg zien we een borstelwagen langsschuiven, op weg naar de volle parkeerplaats ...

3. Bij het consulaat bleek de wachtkamer niet vol met honderden schreeuwende mensen (mijn visioen vooraf), maar waren we meteen aan de beurt ... om te horen dat onze pasfoto's niet aan de voorwaarden voldeden! Te grote padronihoofden &%$£"%#@(/$! Doordat we niet de eerste paspoortbehoeftigen waren die dit probleem hadden, wist de vriendelijke medewerkster ons direct naar een dichtbijgelegen pasfotospecialist te dirigeren die ervaring had met de strenge hollandse eisen. "Passaporto olandese" riep deze al meteen toen hij ons verhit zag binnenstormen. We hadden nog 10 minuten, dan zou het consulaat sluiten. Gelukkig leverde de Italiaan snel en goed werk en kon de aanvraag worden afgerond, pffff. Op de pasfoto mag je niet lachen (lachen mag dan wel van God, maar niet van de Staat), dus zien ze er vaak uit als gevangenisfoto's. Van elke twee portretten is er een geschikt en de ander ongeschikt: welke(n/s)?

4. Het was inmiddels lunchtijd en we dachten dat de consulaatmedewerkers vast wel een leuk eetadresje in de buurt zouden weten. Dat was zo, een leuke pizzatent, even kijken, eerste links en dan tweede rechts vanaf uitgang consulaat. Of nee, riep een ander, nee, eerste links, dan eerste rechts en tenslotte tweede links. Dat klonk overtuigend, maar bleek toch verkeerd (of zou de Bootspadrone links en rechts doorelkaar gehaald hebben?) Adresje niet gevonden en een pastaatje bij een andere eettent genuttigd. Geen Leda-kwaliteit maar dat kan ook niet natuurlijk. Het is Milaan, geen Oltrepò!

Missione impossibile conclusa!
(Als de paspoorten ons per post bereiken tenminste)