Met de grote zonnebril (grote donkere ronde glazen, dikke plastic rand),
die ze net had opgediept uit haar tas om haar ogen te beschermen tegen de felle
Italiaanse zomerzon, leek ze wel wat op La Loren in haar goede dagen. La Nagel,
de onderzoekster op het gebied van de middeleeuwse astrologie, met wie ik op de
universiteit van Pavia zou gaan samenwerken. Ook haar steile, gitzwart geverfde
haar droeg bij aan de illusie: dat moet vroeger iets geweest zijn, van o-la-la
en ga maar na ... Maar de trappen van de oude universiteitsgebouwen vergden
inmiddels het uiterste van haar adem en de o zo karakteristieke keitjes van de
historische straten van Pavia meed ze zoveel mogelijk: daar waren haar modieuze
schoenen niet op berekend.
Ze woonde in Milaan, net als alle andere
medewerksters van de faculteit en kwam elke dag met de trein, ook net als de
anderen. Met de auto was te gevaarlijk: in de Po-vlakte mistte het vaak
dagenlang en dicht. De subfaculteit middeleeuwse filosofie stond onder leiding van professoressa Chiara (de meeste
letterenfaculteiten worden bevolkt door vrouwen), die ik er via een email correspondentie
vanuit Nederland van had weten te overtuigen, dat haar onderzoeksgroep bij
uitstek geschikt zou zijn voor mijn stage. Toen ik voor het eerst de groep bezocht
was de verbazing groot, want ze dachten dat ook deze stagiaire een vrouw was. Dat
ik op een meegestuurde profielfoto toch duidelijk kaal was en een baard droeg,
gold kennelijk niet als doorslaggevend bewijs. In de middeleeuwse filosofie
gelden andere argumenten!
Het welkom was niettemin hartelijk en mijn aankomst werd gevierd met een
lunch bij een van de restaurants van naam in het centrum van Pavia, de Osteria alle Carcere, de bistro van de
kerkers zogezegd. Mmm, wat voorspelde deze naam voor mijn verblijf? Op advies
van dottoressa Nagel nam ik een
eenvoudige risotto, die superlekker zou zijn. Maar naar mijn smaak was de
risotto, rijst met boter en kaas zonder verdere ingrediënten, wel erg eenvoudig
en eigenlijk smakeloos. Op de vraag hoe hij smaakte, antwoordde ik uiteraard buono, want ik wilde de Middeleeuwers
niet meteen tegen me in het harnas jagen (later zou onze huisbaas Giorgio mij
ongevraagd verbieden dit adres te bezoeken, als een restaurant met teveel
pretenties!).
Na de lunch vertrok de professoressa
spoorslags... naar huis, waar een zieke oude tante wachtte die door de familie
opgevangen werd nadat ze een beroerte had gehad. La Nagel zou me de
universiteit laten zien. We bezochten de oude universiteitsgebouwen, de anatomiezaal,
de bibliotheek. Het gesprek kwam op het beste onderkomen in Pavia voor een
verblijf van een half jaar. Ze wist niet hoeveel moeite het ons had gekost om überhaupt
iets te vinden. La Nagel had een goed advies: Dovreste
prendere un appartamento con vista sui
i tetti di Pavia! Jullie
zouden en appartement moeten nemen met uitzicht over de daken van Pavia! Ja dat
zou mooi zijn, dacht ze, en in die gedachten droomde ze langzaam van ons weg,
met een glimlach om haar mond, La Nagel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten