Maltempo

  Deng deng deng! Potver-tredici, houdt dat gedreun dan nooit op? Dat dacht ik, midden in de nacht, wakker geworden van het aanhoudende gebonk tegen de muur aan het hoofdeinde van ons (nog niet hemelse) bed. Voor het naar bed gaan was het al heftig gaan waaien en de luiken klapperden er lustig op los. Maar die hadden we nu toch allemaal stevig dicht gedaan? Was het de regenpijp, die de Tortianen hadden losgemaakt, die nu danste in de wind en zijn lange pijp tegen de noordgevel stootte? In het donker naar buiten op onderzoek gaan was geen optie, gezien de bouwput buiten. Bovendien stond er nu echt STORM. Eenmaal wakker begon ik te malen over Torti. Hoe ik hem morgen bij zijn kladden zou moeten grijpen om hem nog eens duidelijk te maken dat hij de drie open gaten in de gevel beter dicht moest maken. Want inmiddels hadden we, ondanks de waarschuwingen en ondanks alle goede bedoelingen, toch waterschade. En natuurlijk precies in onze geheel fris gewitte en geschilderde slaapkamer. Er was een grote vochtvlek op de zo mooi geel gelatexte muur verschenen. Dat is even slikken. Van boven was gisteren, ten gevolge van een hele dag regen (er was dus inderdaad niet gewerkt, bitchje), water in de muur gesijpeld en naar beneden gelopen. Als lapmiddel hebben we na de ontdekking van het probleem een dikke laag folie over de openliggende drempel gelegd, maar gelukkig was het nu buiten droog. De combinatie storm en regen zou nu echt rampzalig zijn. Dus daar moest Torti subiet iets aan gaan doen. Hoe krijg ik hem zover? Gaat hij tegensputteren? Wat zeg ik dan? Maal maal maal, gingen de padrone-hersentjes. Deng. Dat is de regenpijp weer. Hoe laat is het? Half zes. Weet je wat ik ga er maar even uit, om de gedachten te verzetten.
Om een uur of half acht was het licht en ontwaakte de snurk-padrone ook (eindelijk?) door het gedreun. Hij ging nu op onderzoek. Geen regenpijp, maar een raampje in de cantina dat de werkers kennelijk hadden opengezet en niet meer hadden gesloten. Dankjewel! Het zwembad had bijna weer kunnen zwemmen … Niet veel later hoorden we Torti aankomen (“È lui, è lui”) en sprong ik uit bed (ik was er weer even ingekropen) om de kladden ook echt te grijpen voor ze weer weggewaaid zouden zijn.   Dat was maar goed ook, want men kwam alleen maar even wat spullen veiligstellen. De steiger op gaan, leek in dit ontij geen goed idee (even uit balans raken, een windvlaag en je ligt beneden). En waar men eergister mee begonnen was, was het maken van de steunbalken van de balkons, op de bovenste laag van de steiger dus. Vandaag even niet. Maar de kladden had ik in mijn tengels.   En het moet gezegd dat Torti wel begreep dat het probleem acuut was en meteen in actie kwam, maar of het voldoende zal blijken? Alles is nog beter dichtgetimmerd en stormbestendig gemaakt en de liggende delen zijn met folie afgedekt en met bakstenen verzwaard, meer viel er niet te halen. Platen aan de buitenkant zouden makkelijk kunnen wegwaaien en dan zou de zaak helemaal openliggen, aldus Torti. Zit wat in, of niet? Voor de komende dagen is wat rustiger weer voorspeld (wel af en toe regen), maar als   de weersverwachting uitkomt, breekt begin volgende week de hel pas echt goed los.

Ci manteniamo? Bid voor ons!

È lui, è lui, è proprio lui

Dat roept Festi, de dikke Albanees ’s ochtends als hij over de weg tussen de wijngaarden aan de overkant de vrachtwaggel van Torti aan ziet komen: “hij komt, hij komt, die goeie …”. Nee, niet Sinterklaas natuurlijk, die kennen ze hier niet, daarvoor in de plaats hebben ze hier de paus, il Papa. Soms lijkt Torti inderdaad wel op die Romeinse goedheiligman, vooral wanneer hij in zijn graafmachientje de vrachtwaggel op gesukkeld is. Het is dan net of hij in de pausmobiel zit. Maar zo afstandelijk als een paus is Torti met ons inmiddels niet meer. Sterker nog, hij wordt steeds toeschietelijker en loslippiger. Gisterochtend mochten we alweer met hem op pad in zijn oude waggelwagen. We gingen bij hem thuis zijn hekwerk beoordelen, want hij stelde voor om zoiets ook op onze gloednieuwe grensmuur te zetten. "Maar gaat dat gaas niet wiebelen?", vroegen we ons bezorgd af. “Nee, nee, kom maar bij mij kijken, daar staat het al 20 jaar”, beweerde Torti. En zo zaten we niet veel later bij de familie Torti in de huiskamer aan de koffie, nadat we eerst de honden, de kippen, de konijnen en de kuikens hadden bewonderd. “È un lavoro, però”, zei mevrouw Torti zorgelijk, “Het is wel veel werk hoor, de verzorging van die beesten”. Zo geleidelijk aan, tussen de regels door, werd het ons duidelijk dat die beestenboel en de moestuin en de hele santenkraam eigenlijk meneer Torti’s hobby was (“Hij heeft geen rust hè, hij moet altijd bezig zijn”), maar dat zij met het werk werd opgescheept. “En dan heb ik nog geluk dat hij niet van melk houdt, anders zou ik ook nog koeien moeten melken!”, verzuchtte ze. Verder had dochter Torti, die ondanks een afgeronde studie toch liever thuis bleef huishouden, ook nog eens een passie voor cactussen. Mevr. Torti vond het niks al stekels. “En die mooie bloemen dan?”, probeerden we nog. “Ja die bloemen zijn erg mooi, ma durano poco, maar ze bloeien maar kort hoor”. God wat leek mevrouw Torti op mevrouw Postma, qua uiterlijk, postuur en gedrag! We vertrokken met verse eieren en een krat vol pas geplukte paddenstoelen en tomaten, én met de belofte dat we over een paar maanden een van de volgroeide kuikens krijgen: het begin van ónze beestenboel!
’s Middags, terug bij ons huis, begon Torti warempel ook nog te roddelen over de oude eigenaar Colombo, van wie wij het huis gekocht hebben. Er was net vorige week uitspraak gedaan in een rechtszaak tussen Torti en Colombo over de betaling van al het werk dat Torti, een aantal jaren geleden alweer, aan het huis had verricht. Colombo wilde (kon) niet betalen en had het er op aan laten komen. Helaas voor hem verloor hij dus vorige week die zaak. Maar zelfs de door ons betaalde som voor het huis zou voor Colombo niet genoeg zijn om al zijn schulden af te lossen, roddelde Torti lekker verder. Oorzaak: zijn wispelturige dochter (Katoesja), die inmiddels drie kinderen van evenzovele mannen had, die allemaal onderhouden moesten worden. De mannen waren er eensgezind vandoor gegaan, de laatste toen deze door kreeg dat hij zou moeten werken, in de lavanderia, de wasserette die beneden in de cantina gerealiseerd was. Colombo was dus blut. Torti vertelde het allemaal lachend. Ook dat de wasmachines in die lavanderia destijds nog door de leveranciers zijn teruggehaald nadat Colombo hen niet betaalde. Torti is kennelijk nog in de verwachting dat hij zijn geld nog echt zal krijgen. We horen het misschien nog wel, als Torti zo babbelgraag blijft tenminste.
Onze mannetjes werken ondertussen hard verder en na een hele dag cement draaien is de grensmuur gereed! Inmiddels is men met het plaatsen van de steunbalken voor de balkons begonnen. De elektricien van Torti komt regelmatig langs om … te ouwehoeren met Torti. Hij heeft nog niets concreets gedaan, en dat houden we dus maar keurig bij in ons logboek,want diens werk zit niet in de opdracht en zal apart verrekend worden. Maar voor dat praat”werk” gaan we natuurlijk niet betalen! Zelf hebben we vanochtend de bedden voor de logeerkamers gekocht: echt handgemaakt smeedwerk bij een smid in Casteggio. Ook de lattenbodems en matrassen zijn in aantocht. Joepie wat wordt het straks mooi!

O ja, en ook de bakamer is eindelijk AF! En dat nadat we die 4 maanden geleden hadden besteld

La Scala

  Nou we zijn er binnen geweest hoor, in het fameuze Teatro alla Scala van Milaan. En het was een feest: een prachtige zaal, een schitterend concert. Een maand of twee geleden hadden we al eens stiekem gekeken op de internetsite van de Scala en daar zagen we dat Anne Sofie von Otter in oktober een recital zou geven. Een buitenkansje om én het muziekpaleis van Italië te bezoeken (en uit te vinden hoe we er het snelst zouden kunnen komen) én tegelijk de favoriete zangeres van de padroni weer eens live mee te maken. De kaartjes konden via internet verrassend gemakkelijk besteld worden (on-line plaatskeuze) en gisteren was het dus zover. We hadden uitgedokterd dat we het beste bij de eindhalte San Donato van de gele metrolijn 3 zouden kunnen parkeren, zodat we niet echt de drukke stad in hoefden.   Via de snelweg naar Piacenza waren we vrij snel bij Milaan, waar de afslag naar de M3, metrolijn 3, goed stond aangegeven … tot je de snelweg af was, want daar hielden de aanwijzingen op. Maar goed, na wat rondrijden zagen we een ander type aanduiding en kwamen we alsnog ter plekke. Het kaartjeskopen verliep nog wat moeizaam (alleen per automaat te krijgen met contant geld), maar verder ging het gesmeerd en kwamen we na een minuut of 20 weer bovengronds en stonden oog in oog met een verblindend mooi verlichte Duomo (bijna helemaal uit de steigers). We waren ruimschoots op tijd en dus dronken we even wijntje in de Galleria. Dat was, afgezien van de prachtige ambiance, iets minder: waterige chianti, twee keer zo duur als een lekkere bonarda en geserveerd door jolige, door het toerisme verpeste obers. Ga toch niet naar Milaan mensen (ok, voor een dagje uit mag het), kom naar de Oltrepò!
De Scala: het soort theater kennen we natuurlijk wel (Stadsschouwburg, Fraschini Pavia ecc), maar dit is er toch wel een van een buitenklasse. Erg goed onderhouden en heel mooi ingericht, een feest voor het oog. Weer even een wijntje naar binnengeklokt in de erg kleine bar/foyer (meer smaak, minder prijzig) en hup naar de zetels. We zaten behoorlijk goed en de zaal is zo ingedeeld dat je nergens echt ver van het podium zit. Wij hadden de nummers 7 en 8 van rij L. Naast ons zat nog iemand op nummer 7: kennelijk even een stoel op de verkeerde plek teruggezet na de laatste grote schoonmaak.   Anne Sofie verscheen en presenteerde een programma dat zo ongeveer een overzicht was van het repertoire van haar hele carrière en dus ook een staalkaart van haar kunnen. Een heel muzikaal spectrum: van het Zweedse klassieke lied via Fauré, Schubert, Strauss, Hahn en Canteloube naar het wat lossere, cabareteske werk, Weill, Gershwin, Rodgers. Ze mag inmiddels 53 zijn, met de stem zit het nog helemaal goed. En met de interpretatie ook. Fantastisch om iemand met zoveel concentratie te horen zingen, met aandacht voor elk detail en elk woord van de tekst. Het echte klassieke repertoire beheerst ze tot in de perfectie, maar ook het lossere werk doet ze geweldig. Bij Weill en Brecht zou je toch niet meteen aan haar denken als de ideale vertolkster, maar ze schakelt moeiteloos over van het beheerste klassiek naar het direct, rauwe werk. Ook licht Amerikaanse songs kan ze duidelijk goed aan: waar blijft haar Burt Bacharach cd,vraag je je bijna af! Kortom, we hebben weer erg genoten. (Zelf iets beluisteren? Kijk op youtube, bijv. http://nl.youtube.com/watch?v=WN_vsAUEE8s&feature=related ). Op naar de eerste echte opera in de Scala!
Hoe zit het met de verbouwing vragen jullie je vast af? Nou, zaterdag is er niet veel gebeurd. Twee mannetjes hebben nog wat aan de bekisting getimmerd, dat was het. Niet erg spannend.   Wel spannend was het dat we een paar uur lang een logé hadden: een klein zwart hondje dat verdwaald was. Saar vond deze binnendringer niet leuk en lag de halve dag jaloers in de keuken te kniezen. Gelukkig voor haar werd het eind van de middag, tijdens een wandeling, duidelijk waar het beestje thuishoorde.

Persiane articolate

  Wat zijn dat nu weer? Perzen die kunnen praten? Iraniërs met lidwoorden? Nee. In het Italiaans noemt men jaloezieluiken persiane, net zoals valhekken van kastelen of winkels saraceni heten. En articolata wil alleen maar zeggen dat ze kunnen scharnieren, vouwen dus. Dat laatste weten wij ook pas sinds een paar dagen hoor, dankzij de discussies of het nu wel of niet mogelijk zou zijn de luiken van onze openslaande deuren op de balkons te “articuleren”of niet. Dat leek ons wel handig, want anders kunnen ze, gezien de breedte van de luiken (80 cm elk) in verhouding tot de breedte van het balkon niet helemaal opengeslagen worden. Dan krijgen we dus een dode hoek waar je nooit iets mee kunt. Scharnieren van de luiken zodat ze in tweeën kunnen vouwen leek de oplossing. Maar volgens Torti werd het dan allemaal te zwaar . Gelukkig dacht onze ingenieur Cassani daar anders over, zo bleek vanochtend. Maar jammer genoeg dacht de smid, die de luiken en vensters moet fabriceren, dáár weer anders over. Technisch waren er nog wel wat hindernissen. Uiteindelijk kwamen we er uit, na een bliksembezoek aan een ander bouwproject waar de smid ons kon laten zien wat wel en wat niet kan.   Wij reden mee met Torti: Andiamo nel camion! riep hij jolig. Torti verkeert de laatste dagen weer in opperbeste stemming. De reden daarvoor is waarschijnlijk dat hij de eerste factuur kan gaan uitzenden. Cassani deelde ons mee dat Torti inmiddels zoveel werk heeft verzet dat hij de contractueel vastgestelde som kan opeisen. Torti zat vanmiddag in zijn camion  al driftig aan de factuur te werken. Er is al sprake van meerwerk, want de muur is kennelijk langer/breder/hoger dan geraamd.   Cassani zoekt het nader uit en dan horen we nader.

  Terwijl wij ouwehoerden over de luiken werkten onze mannen ook vandaag weer flink door.   De bekisting van de grensmuur krijgt vorm en is bijna klaar. In de aanstaande keuken is de lijst waar het nieuwe raam in moet opnieuw geplaatst, want volgens Cassani was de eerste poging niet goed. Voor de elektriciteit zijn sleuven gehakt, niet gefreesd, maar echt uitgehakt, in een "gearticuleerde" vorm.    Piet (“iek ben zéééér tleurgsteld”) van “ De Italiaanse Droom” zou in tranen uitbarsten bij het zien van het resultaat, maar ons doet het niets. De mannen knappen het naderhand vast weer keurig op.
Morgenochtend, zaterdag komen ze nog even rommelen (betonstorten, de omlijsting van de balkondeuren plaatsen?) en dan zit week twee erop!

Tiffany

  "Nee de kleurstalen krijgt u alleen te zien, als u eerst besluit dat u deze bedbank ook echt gaat kopen" zei de verkoper van de Arredamenti Diotti, het meubelbedrijf. Dat leek ons nu typisch een geval van "een aanbod dat we wel moesten weigeren". Sterker nog, we hadden natuurlijk meteen iets moeten zeggen als "bekijken jullie het even" en de zaak moeten verlaten. Maar ja, je blijft, zelfs als Nederlander, beleefd en stamelt iets als "È un po' strano", het is een beetje vreemd. Vond de verkoper echter niet: of je koopt via hun internetsite en dan betaal je prijs x, of je komt langs de showroom en dan betaal je prijs x + 20%. En terugkrabbelen is er dan niet meer bij, natuurlijk. Dus wil je kiezen uit modellen of kleuren, dan eerst beloven dat je ook echt gaat kopen. (Stel je voor dat iedereen hier zomaar binnen komt lopen!). Hij wist inmiddels al dat we een uurtje of twee onderweg waren geweest om die geweldige showroom van hem te komen (mogen?) bezoeken, maar dat deed kennelijk niet terzake. We taaiden af, zonder het hemelbed waarvoor we eigenlijk hier naartoe waren gekomen en ook zonder bedbank. Geen zin meer in.   Een deprimerende terugreis van weer twee uur zonder buit dreigde, maar hé wat zagen we daar. Een speciaalzaak in verlichting. Die vind je hier niet veel, dus we wagen de gok. Misschien moeten we hier wel geblinddoekt naar binnen, grapten we, want stel je voor dat je voordat je koopt al de lamp zou zien die je gaat kopen! Dat zou ongehoord/gezien zijn. Maar nee, hier bleek men vriendelijk en we gingen zowaar met drie Tiffany-bedlampjes naar huis. Gelukkig!
Teruggekeerd waren Torti en zijn mannen alweer druk in bedrijf, want de beloofde regen bleef op wat miezerige druppels na, uit. Er werd weer beton gestort, er werd bekisting gemaakt voor de muur. De electriciën was geweest om te kijken wat hij moest doen (alles was al op de muur getekend door onze keukenprins dus dat kon zonder onze aanwezigheid. Morgen wel even controleren als ie weer komt natuurlijk), de eerste telaio, het raamkozijn werd geplaatst. Het zorgvuldig metselwerk van Mustafa ging eraan, want de maten klopten kennelijk toch niet helemaal. Weer puin. Maar het kozijn zit. Geen raam, en dat kan nog wel 15 dagen duren, want als ze gemaakt zijn, dan moeten ze nog geverfd worden.   Tja, dat is niet helemaal wat Torti eerst beloofde. Hopen dat het ook droog en warm (of: niet-koud) blijft! Morgen wordt het weer druk: de ingenieur komt, de smid voor de kozijnen, de electriciën. En misschien de monteur van het badkamerbedrijf ook wel, om de deur af te kitten en de handvaatjes erop te zetten? Zou die deur ooit afkomen? Gelukkig hebben we nog niet betaald.

il calcestruzzo

  Door de dagelijkse verslaggeving raken we langzaamaan door de titels heen. Maar goed, vandaag speelde beton dus de hoofdrol. Het zou gaan regenen en vanochtend leek het ook verdacht stil. We hoorden alleen wat geschep, geen gepraat. Toen we opstonden, was het droog maar was alleen Mimmo de Siciliaan aanwezig. De rest kwam een uurtje later toch, met een vrachtwagen vol zand.   De gisteren gevlochten kooien werden in de sleuf gelegd en de verticale bewapening voor de muur werd eraan bevestigd. Met de hand werd er nog wat bijgesneden en gebogen. Torti kwam tegen de middag even vragen hoe het zat met de pilaren en ondanks wat eerste verwarring kwamen we er met behulp van de tekeningen van de ingenieur uit. De bewapening voor de pilaren die op de muur komen (drie) is ook al te zien.   Daarna werd er beton gestort, niet vanuit een grote betonwagen, maar vanuit een simpel molentje met veel mankracht. De titel voor morgen: la pioggia? Misschien komen we nog goed weg ...

il ferro

De zeven(en half)de dag van de verbouwing is achter de rug. Het begon vandaag erg rustig. Even dacht ik dat de mannen niet zouden komen, ik keek op de wekker, 8:05 en ik hoorde geen rumoer. Er was regen voorspeld en Italianen en regen ... Maar nee, er werd toch gepraat buiten. Het was bewolkt maar droog. Er werd alleen niet gehakt en geboord, dat was het. Vandaag was het ijzervlechtdag. En ook werd de sleuf voor de grensmuur nòg verder uitgediept. Mimmo, de Siciliaan, moest het volgens Torti met de houweel doen (onze houweel), want met het graafmachientje ging het niet. Maar Torti had zijn hielen nog niet gelicht of Mimmo klom weer in de graver!  Ook kwam de drilboor er weer aan te pas: het blijkt toch een hele klus om de basis voor de muur gereed te krijgen. Hoe lang is men daar nu al niet mee bezig!   Eenmaal breed en diep genoeg ligt het cement er zo in: echt in no time wordt aan de lopende band cement gemaakt en in de sleuf gestort. Nog zonder het ijzerwerk, dat komt morgen boven op de nu gestorte basislaag.
Vandaag kwam ook weer de muratore voor de zoveelste aflevering van het epos getiteld "douchedeur". Nogmaals werd vastgesteld dat de deur eigenlijk niet de goede breedtemaat had. Op het gevaar af dat de hele tegelmuur zou splijten, ging de muratore toch maar snijden in de bovenste tegels. Het liep goed af, gelukkig. De deur past en zit erin. Wel weer een douche vol met puin. Is het nu af? Nee nee, zo snel gaat dat niet. Nu moet de monteur van het badkamerbedrijf weer komen, om de handvaten te monteren en de kieren dicht te kitten. We wachten dus weer af. In de tijd dat deze deur gereed komt, bouwen de mannen van Torti een nieuw huis voor je.
   Wat doen wij verder zoal? We knutselen aan de website: het publiceren op ons nieuwe Italiaanse domein wil nog niet erg lukken. Er worden nog wat resten van stucwerk in onze aanstaande keuken weggehakt. De omlijsting van wat de zoldertrap moet worden, halen we weg (ook dit dreigt een epos te worden), zodat de trap eindelijk, op maat (ik voel 'm al aankomen), gemaakt kan worden. We doen wat aan de wandelconditie en ontdekken nieuwe wegen. Nadat de werklui vertrokken zijn, gaan we met stofzuiger en natte doek het huis rond, om de zaak leefbaar te houden.
Voor de komende drie dagen is regen voorspeld: we slapen uit, net als Saar!

i bucchi

Vandaag zijn er door de werkers van Torti gaten geboord. Zo. Ik kom meteen met een verrassende binnenkomer, of niet soms?
Gaten, nog meer gaten? Ja, Torti "gaat" maar door. Deze keer waren de "openingen" (eufemisme) nodig voor de balkons, of beter: voor de steunbalken waar de balkons op komen te rusten. Drie per balkon, want, tegenvaller, in de gevel zit ook een steunbalk en die zit in de weg. Andere ophangconstructie, extra steunbalk. Dat wisten we al een paar dagen. Maar terwijl het gehamer voor die in totaal zes gaten dus vanochtend om 7:45 alweer begon, kwam Torti ons niet veel later al halen om van buiten te bekijken wat er mis was. Zijn gezicht stond op onweer. Met zijn typische wenkgebaar (als je achter hem loopt zie je de vingers van een van zijn handen een soort krabgebaar naar achter maken, terwijl zijn arm gewoon recht langs zijn lichaam hangt) leidde hij ons naar de plek des onheils. Achter een van de gaten liep een duidelijk een buis: de afvoerpijp van de verwarmingsketel. Daar kon dus geen balk ingehangen worden. Tegenvallertje. Wat nu? Dat wilde Torti van ons weten. Wij verwezen braaf naar de ingegnere, die Torti met tegenzin belde. Het omleiden van de buis zou betekenen dat de gevel  langs de buis helemaal open zou moeten. Daar had hij geen zin in. Wij ook niet. Het balkon wordt dus 10 cm smaller, was de uiteindelijke conclusie. Iedereen tevreden? Nou, niet helemaal. Torti was kennelijk met het verkeerde been uit bed gestapt. Niet veel later wenkte zijn handje ons weer naar buiten. Hij liet zien dat de oude grensmuur zo scheef hing doordat er nooit bewapening in was aangebracht: Ditelo all'ingegnere! Zeg dat maar tegen de ingenieur! Ja best, maar waarom? Hij wist toch al dat hij de muur opnieuw moest funderen? Geen tegenvaller, volgens ons. Hopelijk heeft morgen zijn andere been als eerste goed gefundeerde grond onder de voet!
     Humeur of geen humeur, de echte werkers hebben weer hard gewerkt vandaag. De oude grensmuur is nu helemaal gesloopt en er is een sleuf waar de fundering in moet komen. Het ijzer voor de bewapening is opgehaald en deels al gevlochten. De gaten voor de steunbalken zijn er, alle zes. Het puin is geruimd. Morgen is het hopelijk wat stiller. Of zouden er nog meer gaten moeten komen? Dat zou een tegenvaller zijn!