La cresima

Zo langzamerhand wordt het net als in Nederland ook in de Oltrepo herfst. De temperatuur is bijvoorbeeld gezakt tot een enigszins frisse 21-22 graden en af en toe kruipt er een wolk voor de zon. ’s Nachts daalt het kwik zelfs onder de 20 graden! Als het dan een aardige dag is, dan nemen we het er ook maar van. Bijgaande foto van de jonge padrone laat ziet dat het echt afzien is hier!

Serieus, we kijken met genoegen naar het Erwin Krol en collega’s die storm en regen in Nederland voorspellen en prijzen ons gelukkig met de “Indian summer” die we hier weer mogen beleven. De druiven zijn nu vrijwel overal geplukt, je ruikt de gistende most als je langs de Cantina Sociale rijdt, en de wijngaarden beginnen langzamerhand te verkleuren in alle schakeringen van rood, geel en bruin. We genieten elke weer van de prachtige uitzichten als we Saar uitlaten.

 Vandaag was het weer zo’n stralende dag. Het was fris maar er was een strakblauwe lucht die een heerlijke dag aankondigde. Een prima dag voor la Cresima. Voor de niet-katholiek die het sacrament van het Vormsel niet kent, dit is het moment waarop jongens en meisjes publiekelijk hun geloof uitspreken en door de bisschop gezalfd worden. Een soort belijdenis dus, maar dan één op 12-jarige leeftijd. In het kerkje van Scorzoletta gewijd aan de Madonna del Soccorso (Maria van Altijddurende Bijstand), beneden in het dal van de Scuropasso, was het vandaag driedubbel feest. Vijf jongens uit het dorp werden door de bisschop van Tortona gevormd. De pastoor werd in het zonnetje gezet omdat hij al 25 jaar de plaatselijke herder was en de parochianen vierden verder dat hun kerk zestig jaar geleden was gebouwd. Bij zo’n gelegenheid past een gezongen Hoogmis!   De kerk zat bomvol d.w.z. alle 80 plaatsen waren bezet, de overige kerkgangers moesten staan, binnen of buiten. Want blijkbaar is dat heel normaal in Italië dat je gewoon de kerk in en uit loopt, buiten op straat de mis bijwoont, of dat je doodleuk een uur te laat komt.

   De koorzang was voor rekening van de Schola Regina Pacis, waarvan de oudere padrone sinds enige tijd deel uitmaakt. Hoe is dat zo gekomen? Tijdens een wandeling, uiteraard met Saar, kwam hij aan de praat met een echtpaar dat in een mooi huis op de top van een nabij gelegen heuvel woont. Toen hij die middag zo aan de keukentafel van Salvatore en zijn vrouw aan een glas ijsthee zat en hij het in gebrekkig Italiaans over zijn hobby’s had, werd al gauw duidelijk dat Salvatore een enthousiaste zanger in de Schola is, dat die voornamelijk religieus repertoire zingen en dat de repetitieruimte van de Schola zich in Scorzoletta bevindt, op nog geen vijf minuten autorijden verwijderd van huis! Bovendien kon de Schola altijd tenoren gebruiken! Als snel was de afspraak gemaakt dat de padrone eens langs zou komen om te zien of hij het koor en het repertoire zag zitten. Een half uur na thuiskomst die middag lag er al muziek in de mailbox, en een mailtje van de dirigent Enrico Vercesi (die naam hadden we al vaker gehoord, maar nee… geen familie) . Uiteindelijk resulteerde dit alles in blijvend meezingen. Ondertussen heeft de padrone al met de Schola meegezongen tijdens een kerkdienst in Milaan, waarna gezamenlijk werd gegeten (waarover we al eerder berichtten) en heeft hij afgelopen zaterdag nog in Pavia gezongen bij een bruiloft. En dat allemaal met veel genoegen.

Wat betreft die huwelijksmis: als je het niet gewend bent, is het wat verbazend om te zien dat na de mis (hij heeft net de zegen gegeven), de pastoor opeens aan bruid en bruidegom gaat voorlezen uit het wetboek wat de plichten van echtgenoten zijn in het huwelijk, en de nieuwbakken “sposi” daarna uitnodigt om de aktes te tekenen. We waren het vergeten. In Italië is er geen volledige scheiding tussen kerk en staat. De pastoor is er naast zielenherder ook nog ambtenaar van de burgerlijke stand! In de auto op de terugweg naar Montecalvo lieten Salvatore en zijn vrouw weten dat zij die situatie eigenlijk ook raar vonden. Het is toch van de gekke dat een pastoor tegelijkertijd twee soorten huwelijken sluit: één waarbij je, volgens de kerk althans, tot de dood aan elkaar verbonden bent en de ander waarbij je wel kunt scheiden! Dat kan toch niet?!
Maar al met al: de padrone die in Nederland eigenlijk nooit meer naar de kerk ging inmiddels al verschillende keren ter kerke geweest. Het kan dus verkeren.

Na de hoogmis in Scorzoletta zijn de padroni’s vandaag verder gegaan met hun verkenning van de plaatselijke horeca. Altijd onder het motto dat de padroni’s toch moeten weten waar zij hun gasten heen sturen. Dit keer werd er gepranzood (geluncht dus) in het nieuwe restaurant Scaccomatto in de oude osteria van Francia. Vrijwel naast de deur. Omdat het zo prachtig weer was, werd op hun verzoek buiten op het terras een tafel gedekt.   Het eten was goed, de bediening vriendelijk en ook de kat was aardig. Het leek zelfs even goed te gaan tussen haar/hem en Saar. Een aardige ontdekking was verder nog dat de gastvrouw feitelijk een buurvrouw is van de padroni’s. Zij heeft een huis in de buurtschap Tromba (ligt vlak naast Spagna) Hun terrein grenst aan dat van de padroni’s. Het was ook aardig om te vernemen dat zij naast uitbater van de osteria tevens documentairemaakster is. De padroni’s kregen ten afscheid een DVD mee met een documentaire over de Oltrepo die zij vorig jaar had gemaakt. Tevens kregen ze toestemming om materiaal daarvan op de website van de villa te gebruiken. Ze zullen daar uiteraard dankbaar gebruik van maken.