Il libretto (di circolazione)

Soms gaan de padroni gebukt, zoals jullie zien. Waaronder? Daarover gaat de volgende bijdrage.

Die bollo (een soort betaalzegel) zit op het verkeerde formulier, zei de lokettiste van de A.C.I., een soort ANWB, tegen ons. Verdomme, denk je dan. Net twee tabaccherie afgeweest om die zegel te krijgen, à 14,62 euro (niet 14,61, niet 14,63, nee, exact 14,62) en nu is het niet goed. En de zegel zit goed vastgeplakt (d.w.z. verkeerd maar wel erg vast), dus eraf halen is geen optie. Hoe kan dat nou? Tja, de uitleg is eigenlijk simpel, maar verbijsterend. Nadat je bij de overheid zelf, de motorizzazione, je voertuig hebt ingevoerd en je kentekenbewijs, het libretto di circolazione, hebt veroverd (eventueel na een keuring, zoals bij ons), moet je dat kenteken laten registreren. Vraag niet waarom. Vraag ook niet waarom dat dan weer bij een andere organisatie moet. Vraag vooral ook niet waarom men bij de motorizzazione niet weet welke documenten die organisatie, de ACI dus, van je gaat vragen. En vraag helemáál niet waarom de ACI dat laatste zelf ook niet weet! Want, op onze hoede als we zijn hadden we weken geleden al even gecheckt wat we nodig zouden hebben áls ons kentekenbewijs gereed zou zijn. En toen kwamen ze dus met dat blauwe formulier waar nu die verdomde bollo op zit. De lokettiste leek ons zelf echter ook niet het meest heldere licht van het universum, dus misschien was er nog hoop. Ze begreep eerst helemaal niet wat we kwamen doen. Pas toen we op onze verplichting wezen het kenteken in te schrijven, in schrift op het kenteken zelf gesteld, kwam ze in actie. En begon over dat formulier en die bollo. Maar nu ging ze rondvragen … bij álle collega’s. Zonder resultaat. Maar gelukkig bleek er nog een uiterste redmiddel te bestaan. Ze ging naar een kamertje apart en daar bleek de ongekroonde koningin van de ACI te huizen. Die het heel druk had, uiteraard (met zulke lokettisten). We mochten bij haar op audiëntie. Het formulier was fout, concludeerde ook zij, maar de bollo was nog niet verloren. Gewoon wat knip- en plakwerk uitvoeren. We waren niet voor niets bij het Sportello Telematico van de ACI beland! Er moest wel een ander formulier worden ingevuld. Nou ja, formulier. Er kwam een schamel A4-tje tevoorschijn, een kopie van een kopie van een kopie van … een origineel waarop destijds (we praten nu over de jaren …tig) ongetwijfeld een haarscherp afgedrukte verklaring te lezen was. Dat was inmiddels iets minder. Er volgde gelukkig uitleg van de koningin (een troonrede). Ik moest verklaren dat ik een registratie van mijn kenteken wilde, daar kwam het papiertje op neer. Dat was alles. Naam, kentekennummer, chassisnummer en autovermogen (59 kW), handtekening en klaar. Nou nee, dat ook weer niet. Dit was alleen de aanvraag, daarmee mochten we weer naar de bolleboos (bollodoos?) aan het loket. Het Telematische Loket! Hier werden met de modernste middelen wonderen verricht! Of toch niet? Er werd in ieder geval driftig geschreven (weer andere formulieren), gekopieerd, rondgevraagd (langs de collega’s, zonder resultaat en hup, af naar de koningin) en geniet en opgeborgen. Alles leek OK, nog even betalen, 299 euro, meer dan alle tot nu toe gemaakte kosten voor het invoeren van onze auto samen. Maar daarvoor word je dan ook met de modernste middelen geholpen! Ik trok mijn giropas van de Italiaanse Postbank tevoorschijn. De reeds kwijnende blik van ons licht doofde nu geheel: hier bij het Sportello Telematico, kon je, in tegenstelling tot bij 99% van alle andere winkels en diensten, hoe klein ook, niet met de bankpas betalen. Gelukkig hadden we net, maar dan ook maar net genoeg contanten. We kregen een bewijs van betaling/inschrijving en konden … niet weg. De hele handel ging weer langs de koningin. Die moest kennelijk nog iets doen. Een halfuurtje wachten in de zaal, kijkend naar andere stampvoetende en binnensmonds vloekende Italianen, die hier ook al een uur of anderhalf verbleven. SMS’en met Giorgio die er ons fijntjes op wees dat we toch zelf voor gekozen hadden om in het land van Berlusconi te gaan wonen en dat ACI Affari Complicati Italiani betekende. Om half een moest de koningin wel echter verschijnen, wilde ze haar eigen lunchpauze niet bederven.   En ze verscheen, in alle glorie. Riep de namen om van alle wachtenden, smachtenden en ook van ons. We kregen een werkelijk prachtig document, een diploma gelijk: I Due Padroni hanno superato e soppravissuto l’ACI! De Due Padroni hebben de ACI overwonnen en overleefd.