Tiffany

  "Nee de kleurstalen krijgt u alleen te zien, als u eerst besluit dat u deze bedbank ook echt gaat kopen" zei de verkoper van de Arredamenti Diotti, het meubelbedrijf. Dat leek ons nu typisch een geval van "een aanbod dat we wel moesten weigeren". Sterker nog, we hadden natuurlijk meteen iets moeten zeggen als "bekijken jullie het even" en de zaak moeten verlaten. Maar ja, je blijft, zelfs als Nederlander, beleefd en stamelt iets als "È un po' strano", het is een beetje vreemd. Vond de verkoper echter niet: of je koopt via hun internetsite en dan betaal je prijs x, of je komt langs de showroom en dan betaal je prijs x + 20%. En terugkrabbelen is er dan niet meer bij, natuurlijk. Dus wil je kiezen uit modellen of kleuren, dan eerst beloven dat je ook echt gaat kopen. (Stel je voor dat iedereen hier zomaar binnen komt lopen!). Hij wist inmiddels al dat we een uurtje of twee onderweg waren geweest om die geweldige showroom van hem te komen (mogen?) bezoeken, maar dat deed kennelijk niet terzake. We taaiden af, zonder het hemelbed waarvoor we eigenlijk hier naartoe waren gekomen en ook zonder bedbank. Geen zin meer in.   Een deprimerende terugreis van weer twee uur zonder buit dreigde, maar hé wat zagen we daar. Een speciaalzaak in verlichting. Die vind je hier niet veel, dus we wagen de gok. Misschien moeten we hier wel geblinddoekt naar binnen, grapten we, want stel je voor dat je voordat je koopt al de lamp zou zien die je gaat kopen! Dat zou ongehoord/gezien zijn. Maar nee, hier bleek men vriendelijk en we gingen zowaar met drie Tiffany-bedlampjes naar huis. Gelukkig!
Teruggekeerd waren Torti en zijn mannen alweer druk in bedrijf, want de beloofde regen bleef op wat miezerige druppels na, uit. Er werd weer beton gestort, er werd bekisting gemaakt voor de muur. De electriciën was geweest om te kijken wat hij moest doen (alles was al op de muur getekend door onze keukenprins dus dat kon zonder onze aanwezigheid. Morgen wel even controleren als ie weer komt natuurlijk), de eerste telaio, het raamkozijn werd geplaatst. Het zorgvuldig metselwerk van Mustafa ging eraan, want de maten klopten kennelijk toch niet helemaal. Weer puin. Maar het kozijn zit. Geen raam, en dat kan nog wel 15 dagen duren, want als ze gemaakt zijn, dan moeten ze nog geverfd worden.   Tja, dat is niet helemaal wat Torti eerst beloofde. Hopen dat het ook droog en warm (of: niet-koud) blijft! Morgen wordt het weer druk: de ingenieur komt, de smid voor de kozijnen, de electriciën. En misschien de monteur van het badkamerbedrijf ook wel, om de deur af te kitten en de handvaatjes erop te zetten? Zou die deur ooit afkomen? Gelukkig hebben we nog niet betaald.