Nou we zijn er binnen geweest hoor, in het fameuze Teatro alla Scala van Milaan. En het was een feest: een prachtige zaal, een schitterend concert. Een maand of twee geleden hadden we al eens stiekem gekeken op de internetsite van de Scala en daar zagen we dat Anne Sofie von Otter in oktober een recital zou geven. Een buitenkansje om én het muziekpaleis van Italië te bezoeken (en uit te vinden hoe we er het snelst zouden kunnen komen) én tegelijk de favoriete zangeres van de padroni weer eens live mee te maken. De kaartjes konden via internet verrassend gemakkelijk besteld worden (on-line plaatskeuze) en gisteren was het dus zover. We hadden uitgedokterd dat we het beste bij de eindhalte San Donato van de gele metrolijn 3 zouden kunnen parkeren, zodat we niet echt de drukke stad in hoefden. 
Via de snelweg naar Piacenza waren we vrij snel bij Milaan, waar de afslag naar de M3, metrolijn 3, goed stond aangegeven … tot je de snelweg af was, want daar hielden de aanwijzingen op. Maar goed, na wat rondrijden zagen we een ander type aanduiding en kwamen we alsnog ter plekke. Het kaartjeskopen verliep nog wat moeizaam (alleen per automaat te krijgen met contant geld), maar verder ging het gesmeerd en kwamen we na een minuut of 20 weer bovengronds en stonden oog in oog met een verblindend mooi verlichte Duomo (bijna helemaal uit de steigers). We waren ruimschoots op tijd en dus dronken we even wijntje in de Galleria. Dat was, afgezien van de prachtige ambiance, iets minder: waterige chianti, twee keer zo duur als een lekkere bonarda en geserveerd door jolige, door het toerisme verpeste obers. Ga toch niet naar Milaan mensen (ok, voor een dagje uit mag het), kom naar de Oltrepò!
De Scala: het soort theater kennen we natuurlijk wel (Stadsschouwburg, Fraschini Pavia ecc), maar dit is er toch wel een van een buitenklasse. Erg goed onderhouden en heel mooi ingericht, een feest voor het oog. Weer even een wijntje naar binnengeklokt in de erg kleine bar/foyer (meer smaak, minder prijzig) en hup naar de zetels. We zaten behoorlijk goed en de zaal is zo ingedeeld dat je nergens echt ver van het podium zit. Wij hadden de nummers 7 en 8 van rij L. Naast ons zat nog iemand op nummer 7: kennelijk even een stoel op de verkeerde plek teruggezet na de laatste grote schoonmaak. 
Anne Sofie verscheen en presenteerde een programma dat zo ongeveer een overzicht was van het repertoire van haar hele carrière en dus ook een staalkaart van haar kunnen. Een heel muzikaal spectrum: van het Zweedse klassieke lied via Fauré, Schubert, Strauss, Hahn en Canteloube naar het wat lossere, cabareteske werk, Weill, Gershwin, Rodgers. Ze mag inmiddels 53 zijn, met de stem zit het nog helemaal goed. En met de interpretatie ook. Fantastisch om iemand met zoveel concentratie te horen zingen, met aandacht voor elk detail en elk woord van de tekst. Het echte klassieke repertoire beheerst ze tot in de perfectie, maar ook het lossere werk doet ze geweldig. Bij Weill en Brecht zou je toch niet meteen aan haar denken als de ideale vertolkster, maar ze schakelt moeiteloos over van het beheerste klassiek naar het direct, rauwe werk. Ook licht Amerikaanse songs kan ze duidelijk goed aan: waar blijft haar Burt Bacharach cd,vraag je je bijna af! Kortom, we hebben weer erg genoten. (Zelf iets beluisteren? Kijk op youtube, bijv. http://nl.youtube.com/watch?v=WN_vsAUEE8s&feature=related ). Op naar de eerste echte opera in de Scala!
Hoe zit het met de verbouwing vragen jullie je vast af? Nou, zaterdag is er niet veel gebeurd. Twee mannetjes hebben nog wat aan de bekisting getimmerd, dat was het. Niet erg spannend. 
Wel spannend was het dat we een paar uur lang een logé hadden: een klein zwart hondje dat verdwaald was. Saar vond deze binnendringer niet leuk en lag de halve dag jaloers in de keuken te kniezen. Gelukkig voor haar werd het eind van de middag, tijdens een wandeling, duidelijk waar het beestje thuishoorde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten