Un elettricista di fiducia (senza soldi)

Het elektriciteitsnetwerk in ons huis is helemaal a norma, zo dachten we … niet, want we hadden de losse draden en stekkerdozen natuurlijk wel gezien toen we het huis kochten. En niet lang na de definitieve overdracht kwam mét de loodgieter ook een elektricien ons helpen. Hij ging her en der wat herzien, zoals de schakelkast op de eerste verdieping en de handel in de cantina. Voor 400 euro ging hij ook de benodigde spullen bestellen om alles in orde te maken, zekeringen, wandcontactdozen, afdekplaatjes, etc. Hij verscheen onregelmatig, dan eens een uurtje en dan weer een paar dagen niet. Wij keerden terug naar Nederland en hij kon niet verder, want we hadden de voordeur met beide sloten toegedaan. Alleen in de cantina kon hij verder en toen we begin juni terugkeerden was er ook het een en ander gedaan. Het was echter niet af en vervolgens bleek deze elettricista er geen zin meer in te hebben want hij verscheen ook niet meer op aandringen van de idraulico (die hem toch had geïntroduceerd), om de wasmachine aan te sluiten. Wat te doen? Help! Maar wat zie ik daar, is het een vliegtuig? Is het een vogel? Nee het is super-elettricista! dea fiducia! Hij heeft weliswaar geen inkomen maar geeft honderden euro’s uit aan schakelingen, elementen, draad en wat niet al. Hij puzzelt en piekert bij elke wandcontactdoos en veroorzaakt kortsluiting, mar lost het uiteindelijk allemaal op, zonder zichzelf te elektrocuteren. Hoera! Zelfs de lege schakelkast op de eerste verdieping wordt met zekeringen gevuld, en het werkt. Je denkt met een homo met twee linkerhanden (pleonasme?) te trouwen maar het blijkt nu een echte MAN te zijn.

Zelf ben ik de Tonnie van deze Italiaanse droom en hou me bezig met poetsen, een roosje snoeien, boodschapjes, de administratie bijhouden, de hond uitlaten. Binnenkort erwtensoep! Alles wat ik verder aanraak, gaat stuk, weigert dienst, valt uit elkaar. Vandaag maar eens een badkamer van vochtplekken ontdaan en opnieuw gewit. Verder ben ik goed in het uitzoeken van badmatjes, badmeubels en keukens, allemaal in de juiste kleurstelling, vooral in het uitgeven van geld dus eigenlijk. Nou ja, je moet toch ergens in uitblinken nietwaar? Toch vordert de zaak: het badmeubel is onderweg en komt hopelijk eind juli, nog voor de algehele augustus sluiting. Een keuken hebben we ook al uitgezocht, een beetje klassieker model in frassino, essenhout. De dame van het keukenbedrijf maakt een ontwerp en dinsdag horen we het ongeveer gaat kosten. De offerteaanvragen voor de verbouwing zijn de deur uit(als het goed is, nog even controleren!) en hopelijk weten we ook in juli meer. We zijn zo goed als verzekerd bij het ASL na vele bezoekjes aan het kantoor in St Maria. De achtertuin is voor de helft(?) gemaaid zodat we en beetje zicht krijgen op de accidentering en de plek van het zwembad kunnen bepalen.

Tegelijkertijd blijft er genoeg te doen, teveel om op te noemen. De dagen vliegen om en nu is het alweer avond en zit ik dit in het halfduister buiten te typen, terwijl de krekels om mij heen tjirpen, de vleermuizen in de dakgoot ritselen (Saar luistert met gespitste oren), de glimwormpjes aan de overkant van de straat in het gras zitten te glimmen en de vuurvliegjes vliegen met vuur. Een eenzame hond loeit naar de maan. Het is nog steeds aangenaam in de blote bast (wel insmeren met deet, hoewel de mugdichtheid erg meevalt). Goedenacht!

Percorso

Naast al het harde werk in en rondom het huis en het overleggen met ambtenaren, leveranciers, adviseurs en wat niet al, werken de padroni af en toe ook (een klein beetje) aan het toeristische programma. Voor het echte werk is het wachten op de parenti, die restaurants moeten gaan testen, wijn proeven etc. (o ja en af en toe een deurtje afhangen en de elektriciën spelen). We hebben met ze te doen! Vandaag doen we daarom verslag van een leuke wandeling naar Santa Maria della Versa, opgefleurd met veel foto’s. Een aardig uitstapje voor een halve dag of zo voor de toekomstige gasten van de villa.
  De wandeling is nu nog niet rond, maar we hebben de terugweg (die uiteraard anders is dan de heenweg, voor de broodnodige variatie) al wel min of meer bedacht. Het wordt dus een rondwandeling, netto te doen in ruim 2 uur: 45 minuten heen en ca. 1½ uur terug. De moeilijkheidsgraad wordt bepaald door de te klimmen stukken die een hoogteverschil van ca. 70 meter overbruggen, op de heenweg 1x klimmen en terug 2x. 
Bij nat weer kan deze wandeling hooguit met laarzen aan worden gelopen, want de klei tussen de wijngaarden is dan erg moeilijk begaanbaar. 

Je begint uiteraard bij de Villa en loopt omhoog naar de doorgaande weg, slaat linksaf en meteen weer rechtsaf de steenslagweg tussen de wijngaarden in. Dit loopt lekker naar beneden (afslagen negeren), tot je na een minuut of vijf een bruggetje over het stroompje   de Versiggia bereikt, dat je oversteekt om de asfaltweg naar St Maria te bereiken.




We slaan rechtsaf en lopen een minuut of vijf door tot we het beeld van de Madonna bereiken (informatie over de geschiedenis van het beeld zelf moeten we nog even inwinnen). We lopen daarna een stukje terug (we zijn alleen doorgelopen om het beeld even te zien) en slaan rechtsaf de wijngaarden in na het verkeersbord bij de elektriciteitspaal aan de overkant. Dit is de enige echte klim van de heenweg, die ons in zo’n 20 minuten boven bij een roze kapelletje brengt. Vergeet niet af en toe achterom te kijken en van het uitzicht te genieten (waar ligt de villa? achter de schuur van Antonio), de vorderingen van de druivengroei te bestuderen of de wilde bloemen te bewonderen. Kom je meteen even op adem.
Boven slaan we bij de kapel linksaf en lopen weer een minuut of vijf door tot we bij een T-splitsing van asfaltwegen komen met een blauw bordje Poggio. We verlaten de asfaltwegen en gaan hier rechtdoor de wijngaarden in, langzaam afdalend. Beneden lopen we langs wat boerenschuren naar de dorpsstraten van Villanova. We volgen de asfaltweg naar rechts, gaan met de bocht mee, dan rechtdoor en iets verder met de bocht naar links. In deze bocht is een afslag naar azienda agricola Casa Re,   waar eventueel wijn geproefd kan worden (kan van tevoren door de padroni gereserveerd worden, denken we). We zijn nu zo’n 35-40 minuten op pad. Nu is het opletten geblazen want direct na het witte bord Palazzo gaan we weer de wijngaarden in, naar rechts. Hier lopen we bijna recht naar beneden en bereiken dan na vijf minuten het dorp, waar je linksom of rechtsom altijd bij de hoofdstraat uitkomt, wanneer je maar naar beneden blijft lopen. Voor een lekker kopje koffie met of zonder broodje in een gezellige atmosfeer raden we Café Smile aan. Verder zijn er tal van winkeltjes (maar let op: zoals overal in Italië is bijna alles van ongeveer 12-15 uur dicht!) en is er zaterdagochtend een marktje. Hét restaurant dat je tijdens een verblijf bij de padroni niet gemist mag hebben is Il Menhir, in  de hoofdstraat (ook voor de lunch): gezellige sfeer en de beste pizza van de wijde omgeving (naast allerlei andere overheerlijke gerechten). Iedere donderdagavond, tijdens de zomermaanden van juni-augustus, is het feest in het dorp. Een avondwandeling naar het feest, na een warme dag, is dan misschien ook niet gek (maar je moet nog wel terug!).

Elettrodomestici

Een van de twee broers zit achter de toonbank rustig een schakelingetje te solderen, terwijl hij tegelijkertijd klanten te woord staat. Zijn broer heet Dante Crosignani, dus heet hij … geen Beatrice. Ze lijken niet echt op elkaar, de ene mager, grijsblond, snor, de andere (met de soldeerbout) donkerblond, gezet, zonder snor. De magere heeft een tic, hij strekt telkens zijn schouders en rug also hij een slechtzittend jasje recht wil trekken. Maar hij draagt geen jasje. Een zenuwtic is het, terwijl de andere niet-Beatrice de rust zelve is. In de zaak van de broers, Fratelli Crosignani elettrodomestici zijn we inmiddels kind aan huis. Gemiddeld één keer per dag stappen we er binnen, voor stekkers,   verlengsnoeren (die hier heel grappig ciabatta heten), paraboolantennes, stofzuigerzakken. Altijd staan er mensen in de zaak, maar lang niet altijd om iets te kopen, zo lijkt het ons tenminste. Er lopen veel “buurters” aan voor een kletspraatje en om over het laatste nieuws te praten (over stekkers en zo). Ze zijn intussen wel van alle markten thuis, de broers.  We hebben in januari een goedkope stofzuiger gekocht bij de BRICO een Italiaanse Karwei. Maar stofzuigerzakken leverden die er, behalve de eerste, niet bij. Die eerste is na het schoonzuigen van de cantina inmiddels wel vol. Wat nu? Allerlei zaken bezocht, nul op het rekest. Maar dan de fratelli! Eerst kregen we een voorbeeldzak mee, om te proberen. Paste niet. Daarna werd een stofzuigerzak-encyclopedie tevoorschijn gehaald en vluchtig doorgebladerd. Men besloot dat Dante er ’s avonds verder studie van zou maken. Inmiddels hebben we ook het merk weten te reconstrueren en is Dante nog aan het doorleren in de stofzuigerzakwetenschap. Dinsdag krijgen we uitsluitsel. Ze geven niet snel op de Crosignani! Harde jongens die fratelli! 
Inmiddels hebben we er ook al wat keukenapparatuur aangeschaft. We hebben nog geen keuken op onze eigen verdieping en doen het met wat Colombo heeft achtergelaten. Dat valt soms erg tegen. De kookplaat vertoonde kuren, gas wilde niet aan of juist niet uit, en was zelfs niet echt veilig. Het ging steeds meer irriteren en omdat we a) er zelf nog een maand of vier/vijf mee zullen moeten werken en b) onze gasten niet zo’n prutplaat willen voorschotelen, besloten we dat het de moeite loonde om nu al een nieuwe te kopen. Op naar de Crosignani! In de winkel zelf staat wel wat witgoed, maar geen kookplaten te zien. Even vragen. Jawel hoor, ze hebben het, kom maar even mee buitenom naar het magazijn. En inderdaad opent zich achter de winkel in het magazijn een walhalla van elettrodomestici. Dit is een typisch Italiaans verschijnsel: een winkel die op het eerste gezicht niks lijkt te hebben, heeft wel degelijk alles, alleen staat het allemaal in een magazijn opgesteld. Ze hebben een aanbieding en de keus is snel gemaakt. Aflevering en installatie gratis. Het kan dezelfde middag al, maar dan zijn we bezet. De volgende ochtend zijn echter na een halfuurtje geknutsel in het bezit van een nieuwe kookplaat en het moet gezegd: het is een verademing.

Een paar dagen later besluiten we dat dan ook de oven van Colombo er maar aan moet geloven: ziet er niet uit, is doorgeroest en aansluiten doet meteen de stoppen doorslaan. Weg ermee. De Crosignani hebben alweer een aanbieding van het zelfde merk, Zanussi. Als we vervolgens lachend om een sconto vragen (en daarmee bedoelen WIJ echt een korting en niet de rekening) omdat we i buoni clienti olandesi zijn, gaat er nog eens 60 euro van de prijs af.   Deze keer kunnen we hem zelf installeren en gek genoeg staan de nieuwe RVS elementen niet slecht in de eikenhouten keuken.

Voor een wasmachine hoeven we gelukkig toch niet naar de broers, want na wat tegenstribbelen heeft onze gloednieuwe Nederlandse Bosch toch maar besloten dat hij geen heimwee heeft en is begonnen de gevraagde wasjes te draaien. Naar de vaatwasser van Colombo komt maandag voor de tweede keer een monteur kijken. Hopelijk slaagt deze er nu in om hem blijvend te repareren.
Ondanks dat betreden we vandaag toch nog twee keer het elektronica-paradijs van Dante en broer. We willen wandcontactdozen. Welk merk, is de wedervraag. Tja, we weten wel wat we willen, maar niet dat er verschillende merken zijn. ’s Middags dus terug gewapend met de merknaam. Ja dat merk hebben ze. Er wordt een doosje geopend. O, helaas zit er nog maar één onderdeel in, ze hebben net bijbesteld. Bovendien blijken de wandcontactdozen hier als een soort lego te zijn opgebouwd: je kunt naar believen wisselen tussen schakelaar en contactelementen. We moeten tellen hoeveel van elk bouwsteentje we willen hebben. Dinsdag gaan we terug, voor stofzuigerzakken en legosteentjes. Dinsdag pas? Misschien vinden we maandag ook wel weer een excuus. Anders gaan we toch gewoon voor een praatje en het laatste nieuws?

Libero professionista

In deze periode waar iedereen natuurlijk vol is van Oranje en de “Europeo” zoals ze hier zeggen (“Si, grazie a Olanda siamo in quarto-finale”, moeten ze ruiterlijk toegeven!) ga ik het dit keer zoals de titel suggereert niet hebben over de vrije speler op het veld of de miljonairs  onder “onze” jongens, maar over mijzelf! Hoezo dan, zul je denken, Nico een libero professionista? Dat zit zo.

Het zal niet iedereen bekend zijn maar als je naar het buitenland verhuist, laat je je meestal uitschrijven uit het bevolkingsregister. Maar als er vervolgens geen inkomen meer is uit het goede Vaderland, wordt je zonder pardon uit de ziektekosten verzekering geknikkerd. Dat is met mij het geval en ik liep het risico dat ik in Italië een tijdlang onverzekerd zou rondlopen. Toen ik daar achter kwam heb ik het verhuisbericht aan de verzekering schielijk ingetrokken en me niet afgemeld bij het Bevolkingsregister in Nieuwegein. Officieel woon ik nog steeds aan de Kervelgaarde. Daarom weet de Belastingdienst ook niet beter (dank, dank Christa en Leon voor het doorsturen van de blauwe enveloppen!).

Het is dus van belang dat ik mij hier in Italië zo snel mogelijk laat verzekeren. Gelukkig kan iedereen (dus ook ik, dacht ik)  zich hier melden bij de ASL, het Italiaanse ziekenfonds. Elke dinsdag houdt de juffrouw van de ASL kantoor in Santa Maria. Nadat we onze residentie hier geregeld hadden, was daarom onze eerste gang naar de ASL. De juffrouw keek wat moeilijk, toen ik met mijn paspoort en mijn residenza kwam aanzetten. Nee, eigenlijk wist ze het wel zeker. Je moet òf een baan hebben òf een eigen bedrijf hebben, wil je recht hebben op inschrijving in het ziekenfonds. Als je als zefstandige een bedrijfje hebt, bijvoorbeeld een B&B, moet je toch echt wel bij de Camera di Commercio zijn ingeschreven.” Maar dát wilden we juist niet omdat er dan weer allerlei regels voor albergi en alloggi gaan gelden: zoals de voorschriften over het aanleggen van nooduitgangen, brandblussers e.d.

Hoe lossen we dat op?

Nu wil het geval dat ik vlak voor ons vertrek Frans, een oud-collega heb gesproken. Tien jaar geleden is hij al begonnen zijn ervaring bij STW te gelde te maken door voor anderen goede projectvoorstellen te schrijven. Daar kon hij wel wat hulp bij gebruiken. “Zou jij niet eens….?” Dat ik in Italië zou zitten (da’s toch niet naast de deur), was volgens hem geen probleem: “Internet en zo…” en bovendien had ik tijd zat. Een dag later stond mijn pasfoto en CV al op de website van Hand-on-grants bij die van de overige teamleden. Naast B&B-houder, ben ik dus nu ook een consultant van Frans op afstand.

Zoals we al eerder hebben geschreven had Giorgio ons op het spoor gezet van Paolo Bobba, een van de bassen in het gospelkoortje, die in het dagelijkse leven commercialista, of financieel adviseur. Tijdens ons eerste gesprekwas Paolo heel zeker. Inschrijving in de Camera di Commercio was volstrekt niet nodig. Als zelfstandige heb je alleen een partita IVA, een BTW-nummer, nodig en moet je je melden bij de INPS, de instelling die hier pensioenen uitbetaalt en daarvoor de premies heft. En wat nog mooier was Paulo kon dat allemaal  voor mij regelen.

Wat voor ‘type’ zelfstandige ik ben nu eigenlijk? Dat was niet zo eenvoudig te zijn. Op de lange lijst met beroepen van advocaat tot deur-aan-deur verkoper lijkt niets op mij van toepassing te zijn. Het enige dat overblijft is de categorie “Altro”. Omdat we er vervolgens een beschijving bij moesten geven ben ik volgens Paolo nu een “Conzulenza in materia di ottenamento di financiamenti communitare per enti pubblici e privati”, oftewel subsidieaanvraagschrijver.

Vandaag is het zover. Gewapend met een stapel papieren die ik van Paolo heb gekregen en een gloednieuw IVA-nummer, liepen we naar het bureau van de INPS. Van de portier bij de ingang kreeg ik een gestempeld briefje dat mij toegang verschafte tot de tweede verdieping van het gebouw. Daar leverde ik mijn stapeltje in bij het enige loket die in de lange open was en kreeg van loketbeambte een ontvangstbevestiging teruggeschoven. Deze bevestiging van inschrijving zou samen met het bewijs dat ik een partita IVA heb er voor moeten zorgen dat de juffrouw van de ASL mij de felbegeerde tessera, het ziekenfondskaartje kan verschaffen.

Maar of dat lukt….?

SIAMO ON-LINE!

Het heeft wat paalklimmen en heen- en weerrijden gekost maar na een uur of vijf hard werken is de monteur van Telecom Italia er vanmiddag in geslaagd om ons te verbinden met Internet. De monteur verscheen zowaar om 9 uur vanochtend, een komst die inmiddels al een keer of vijf, zes door Telecom was bevestigd door middel van telefoontjes, smsjes (naar onze mobieltjes) en per post. Het is gelukt, de wereld ligt dus weer aan onze voeten! We hebben nu zelfs twee vaste telefoons (waarvan één met hypermodern beeldscherm) en dito nummers. Daarover ontvangen jullie een mail met de gegevens. Hoera hoera hoera!

Il pranzo

(vervolg van gisteren)

… of zondag de 15^e, die begint met een opnieuw weigerende vaatwasser en kortsluiting in de badkamer … pfffffffffffffffff. We besluiten maandag een échte elettricista di fiducia te gaan inschakelen om de hele impianto te gaan aanpassen, want dit is gewoon te riskant (wat we op zolder hebben aangetroffen wil je niet weten! Tutto a norma? Tutto ab norma zul je bedoelen!)

Het wordt tijd voor wat vertier! We besluiten een rit te maken naar Montesegale, want daar staat een prachtig kasteel, hebben we gelezen. De rit erheen is bijzonder. Het kasteel is, als zovele hier, privébezit en dicht. Hoe doen ze dat? Het is toch onbetaalbaar zo’n monument te onderhouden, en dat zeker in het arme Italië?

Saar springt als Bambi door het hoge onkruid (?) op zoek naar een steentje. We rijden verder en passeren een dorpje. Hé wat zagen we daar? Een trattoria? In z’n achteruit. Inderdaad een eettent. Even kijken maar. Het blijkt meteen een oergezellige zaak vol Italianen die volop aan de zondagmiddagpranzo zitten. Saar wordt buiten al verwelkomd door een lobbes van een herdershond, maar dat wordt niet op prijsgesteld door onze eigenste bitch van de onderbouw.


  Binnen is het personeel ook gek op Saar en dat wordt dan weer wel door haar gewaardeerd, zeker als blijkt dat ze mag mee-eten met de baasjes, van een eigen bordje van aluminiumfolie! Ravioli met wildragout, draadjesvlees. Waar maak je dit elders mee? Ook wij voelen ons zeer welkom, we worden ontvangen alsof we al werden verwacht en bestellen niks maar (vr)eten ons te pletter: risotto met paddestoelen, de ravioli dus, nog een soort ravioli, een sorbetto van kiwi, draadjesvlees met aardappelpurée … en we kunnen niet meer.

  Maar daar doen ze hier niet aan en dus verschijnt er een bruschetta met pittige lokale kaas en marmelata op tafel en daarna een plakje eigengebakken cake. Of we nog fruit willen? Neeneenee! Dit alles besprenkeld met een halve liter wijn, twee glazen dessertwijn en koffie om weer bij te komen. 20 euri p.p.! We waren het even kwijt (heel even maar) en hadden even een meevallertje nodig en dit was het dus. Hier deden we het voor. Wat een leuke tent is dit! Terwijl we eten tussen alle Italianen, bemoeit het buurmeisje van een jaar of vijf zich met Saar en sjokt de herder Max om de tafels van de gasten, loopt de keuken in of gaat in de doorgang naar de keuken liggen. 





  Het personeel stapt er gewoon overheen (een flinke stap hoor!).  De moeder van de bazin schuifelt uit de keuken en constateert (zonder inleidende chitchat) dat wij twee mannen zijn zonder vrouw (“Due uomini senza donna”). Maar we hebben Saar toch, riposteren wij. Dat vindt la mamma goed. En zo worden we vandaag gered door onze eigenste excuus-Truus con le quattro zampe (op vier poten).

Non tutti i giorni è domenica

… maar vandaag wel, na een zaterdag die ons nog wel even zal heugen. Vrijdag de 13^e waren we nog redelijk zonder kleerscheuren doorgekomen, al konden we nog steeds geen wasje draaien.
  De pomp in de afvoerput was ’s middags wel geïnstalleerd en werkte, maar de elektricien komt maar niet en dus kan de wasmachine nog niet aan. Er is immers na de afgebroken werkzaamheden van de laatste geen presa, wandcontactdoos meer in de ruimte beneden waar ook de gasketel staat, en de wasser heeft geen stekker meer (door Fabrizio eraf geknipt). We besloten daarom dat we zaterdag het heft in eigen hand zouden gaan nemen en met verlengsnoeren vanaf de eerste verdieping gingen werken. De nacht van vrijdag op zaterdag verliep stormachtig: een enorme wolkbreuk deed de luiken slaan (2 keer het bed uit om ze te sluiten) en de regen stortte bij bakken uit de hemel. Gelukkig hebben we een waterdicht dak, dachten we nog! ‘s Ochtends bij het openen van de kelderdeuren werden we echter verrast door een enorme plas water die ongeveer een derde van de keldervloer bedekte. Ons zwembad (nog steeds in pakketvorm, want het zwembad dat we afgelopen week hebben ingewijd was dat van St Maria J) dreef. De omgekeerde wereld dus. Door de nachtelijke hoosbuien was er op een of andere manier water naar binnengekomen. Hoe? De muren voelden nat en aan de buitenkant blijkt de scheiding tussen bordes en muren niet waterdicht. Maar zoveel water door de muur? Nee. Het lijken eerder de kieren tussen muren en ramen te zijn, waar de regen bijna horizontaal doorheen moet zijn gewaaid. De stormwind kwam ook precies uit het noorden. Dweilen dus en hopen dat het niet nog eens zulk uitzonderlijk weer wordt, voordat we de gaten gedicht hebben.
Na dit akkefietje kwamen we eindelijk aan de wasmachine toe. Wat gevogel met verlengsnoeren en stekkerdozen en we hadden stroom. Aanzetten maar. O nee, wacht! De transportbeveiliging! Is die er wel af? Aan de achterkant steken de plastic beveiligingsmoeren er nog uit. Shit. Schuiven schuiven met de loodzware kast. Wat blijkt? De loodgieter heeft ze wel losgemaakt, en de moeren er los in laten zitten: niets aan de hand. Terugschuiven die loodzware masjien. Aanzetten en … geen water! Waar je het niet hebben wil, krijg je het en waar je het hebben moet is het er niet. De wasmachine maakt geluid maar er stroomt geen water. Het testen van de aanvoer laat zien dat er wél toevoer is, dus het ligt aan de machine. Gvdgvd@#$%^!!. Een gloednieuw apparaat en nu al stuk? Door het transport? En dat terwijl we in Nederland nog speciaal met de fabrikant gebeld hadden om te vragen of twee moeren genoeg waren. Ja dat was voldoende. Niet dus … Dat worden voorlopig dus toch handwasjes, want in het weekend komt er natuurlijk geen monteur. En dat na al dat gedoe: eerst wachten op de verhuizer, dan geen aan/afvoer, dan het probleem met de put, dan weer geen electriek. Nu hebben we alles en blijkt het voor niets.
Gelukkig deed de afwasser het inmiddels wel nadat er donderdag eindelijk een monteur bij was geweest. Eerst leek het euvel alleen een dichte toevoerkraan te zijn, tot onze grote schaamte, maar nee, er waren ook wat onderdelen stuk. Kosten: 58 euro, dus dat viel mee.
Dat konden we dan weer níet zeggen van de kookplaat waarmee het steeds meer worstelen is. Met knoppen die moeilijk draaien en dan niet meer in de uit-stand willen. Knoppen die wel willen draaien maar waar het gas van de bijbehorende pit niet aanblijft. We vragen advies aan de loodgieter en wat blijkt: vervangen dat ding en als je hem niet gebruikt de gastoevoer afsluiten, want het is niet veilig! Van het merk Schock heeft onze expert trouwens ook nog nooit gehoord. Dat wordt dus ook een nieuwe kookplaat.
Wat kunnen we dan nog doen in en om het huis? De ene padrone gaat verder met het snoeien van het onkruid en stapt daarbij even later in een roestige spijker … De andere padrone besluit in de badkamer een rekje op te hangen, zorgvuldig uitgekozen om te passen bij de al aanwezige gaatjes en pluggen in de muur. Schroef schroef schroef en daar springt een stukje van een tegel …
Dat is voor vandaag “de druppel die de emmer doet overlopen” en terwijl de ene padrone zijn voet probeert te ontsmetten, gaat de andere een lange wandeling maken om uit te waaien. Dát blijkt een succes want hij vindt een nieuwe route met prachtige panorama-uitzichten (geen Alpen) op Cigognola en Po-vlakte en de vallei ten zuiden van Montecalvo.
 

Eenmaal thuis wordt een heerlijk maaltijd bereid met zalm, spotgoedkope aanbieding bij de super, want dat kunnen de padroni dan weer wel, zelfs op slechte pitten en zonder oven!
De dag lijkt nog enigszins gered, totdat we te weten komen dat de loodgieter ons 600 euro rekent voor een pomp die 255 euro kost en ’s avonds de laatste dvd van de Soprano’s (nog in NL gekocht) midden in de superspannende een-na-laatste aflevering het begeeft. We tollen ons bed in. Bang voor wwn vrijdag de dertiende? Nee, dan zaterdag de veertiende!

I rumori

(en alweer twee afleveringen!)

  Vandaag was bedoeld als een (relatieve) rust dag voor de padroni, na al het harde fysieke werk van de afgelopen anderhalve week (dat o.a. heeft geresulteerd in een lange heuvelrug aan uitgespit graan). En rustig is het hier over het algemeen ook: de stilte komt heel erg op je af … voor een stukje rust en een brokje vereenzaming moet je in frazione Spagna zijn J. Om de paar minuten passeert een auto bovenlangs of daalt af richting dal, zo nu en dan hoor je pratende wielrenners. Maar het is hier natuurlijk ook landbouwgebied en er wordt hard gewerkt om de wijn van volgend jaar te produceren. Allerlei op maat gesneden voertuigjes, tractortjes, tankjes kruipen hier tussen de wijnstokken door (foto’s volgen een andere keer). Vandaag kwam al het daardoor veroorzaakte rumoer een beetje samen: buurman Antonio besloot al het gras te maaien rondom zijn huis en de naast ons gelegen box. Ook ging hij in de weer met zijn decespugliatore, terwijl ons exemplaar nog in delen in de cantina ligt. Vandaag ook verscheen de sproeiheli weer, nu om andere wijngaarden te bestoken. De landingsplaats van de heli ligt echter op een paar honderd meter van ons huis en de libelle komt zeer frequent nieuw gif inladen. De hele ochtend is het dus een gezoem van jewelste, en het gaat tot augustus ongeveer iedere week door, hebben we begrepen. Dat is dan helaas een minpuntje van het verblijf hier. Het eerste minpuntje slechts in een lange lijst van plussen.
Een ander minpuntje ook op het gebied van rumoer betreft de door de bitch tijdens haar verblijf hier al gesignaleerde buurhond. Vanochtend had deze het weer op zijn heupen en blafte maar door, waar de meeste waakhonden toch ophouden zodra het gevaar geweken is. Deze niet. Gelukkig staat zijn hok/veld  wat verder weg (je zal er naast wonen, zoals Francesco!), zodat het geluid meevalt, maar het verstoort de anders vrijwel absolute stilte wel.
Tussen de middag besloten we dat er toch nog iets ondernomen moest worden: het aanvragen van een carta d’identità bij de gemeente en het uitzoeken van een badkamermeubel. Geen fysiek inspannende bezigheden. Bij de gemeente liep alles soepel, behalve het vaststellen van de kleur van de ogen van de jonge padrone. Was het nu bruin, groen, blauw of van alles doorelkaar? In het Nederlandse paspoort stond tot verbazing van de gemeenteambtenaar niets vermeld. De vrouwelijke ambtenaar (die van de aanstaande vakantie naar A’dam) besloot dat het groen was. Het vaststellen van de haarkleur van dezelfde padrone was verder geen probleem …
  Op naar het badmeubel, want inmiddels douchen we ook op de bovenste verdieping en blijkt het ontbreken van een wastafel erg onhandig. We lopen al zoveel trap-op trap-af. Omdat we het idee van een ligbad inmiddels hebben laten varen, weerhoudt niets ons ervan om nu al een badkamermeubel te bestellen. Bovendien ligt er sinds gisteren een prachtige smaakvolle badmat op de vloer, die de badkamer een heel luxe uitstraling geeft. Kosten: een tientje. Je gaat je met genoegen wassen, maar dan moet er dus ook een wastafel zijn.
  Daarna terug naar huis waar de rust leek weergekeerd. Maar juist op dat moment, na de middagsiesta, besloot de technofiel onder de padrones dat het tijd werd om zijn nieuwe decespugliatore in elkaar te gaan zetten. En ja hoor, na een klein uur barste het motorgeluid los. Ongeveer een derde van het oerwoud aan onkruid tussen huis en rustico is inmiddels afgezaagd …

  En aan het eind van de middag besloten dat het nu tijd werd voor échte rust, en konden we na anderhalve week van zwoegen eindelijk het zwembad inwijden …

Una corsa della morte

Vandaag was het eindelijk zover: ik ging mijn in Nederland via marktplaats aangeschafte mountainbike voor het eerst op de heuvels van de Oltrepò uitproberen. Hier zat ik al dagen op te vlassen, maar door alle andere activiteiten was het er nog niet van gekomen. In Nederland (bijna schreef ik: thuis) had ik er al wel op gefietst, maar dat telt natuurlijk niet. Het gaat om de heuveltjes (hoewel –tjes? ons straatje voor de oprit kent al een helling van 14 % en dan heb ik het niet over de temperatuur, want het is vandaag tegen de 30 graden!) en om de vraag of mijn de afgelopen maanden sufgetrainde spieren (4x per week fitness) zich hier in Italië zullen kunnen bewijzen … Ik had de ATB in de garage in Nieuwegein klaar zien staan voor de verhuiswagen en nu stond hij er hier net zo bij in de cantina. Alleen de toeclips moesten er nog op: stel je voor dat je met een voet van de trapper zou schieten en een doodsmak zou maken of je klokkenspel op de stang zou verpletteren!
Vandaag moest ik even naar Santa Maria om mijn verzekeringspapieren in te leveren bij de ASL, de nationale ziekenkas, zodat ik eindelijk in Italië verzekerd zou zijn tegen alle mogelijke rampen. Niets kon mij dan meer gebeuren! De toeclips waren in een mum van tijd vastgeschroefd, de bandjes van de fiets voelden nog hard aan, dus ik kon op pad.
  De 14% helling nam ik nog even te voet, want met de versnellingen kon ik nog niet goed overweg en die kun je alleen al rijdend schakelen: om deze helling nu meteen in de op de Nederlandse vlakte ingestelde versnelling te nemen, nee. Dat het versnellen zo meteen hélemaal vanzelf zou gaan, wist ik toen nog niet.

  Bovenaan de heuvel op de doorgaande weg gekomen ( de “high road” zoals sommige mensen zeggen), besteeg ik het zadel van mijn sportieve ros en moest eerst een klein stukje klimmen (met een helling van veel minder dan 14%). Even wat geschakel op goed geluk en ik had een redelijke versnelling te pakken. Na een minuutje zwoegen ging het bergaf, altijd lekker! Even laten uitvieren en dan wat bijremmen, want zo’n stuurmanskunstenaar ben ik niet. Bijremmen zei ik. Bijremmen! Ik kneep de handremmen links en rechts samen maar er gebeurde niets. Helemaal niets! Zowel de voor- als de achterremmen reageerden niet. Het eerste gevoel dat zich van mijn meester maakte, was dat van ongeloof: dit kón toch niet waar zijn! Het had wel iets lachwekkends, alsof ik in een filmscène zat. Ze moeten het toch doen? Nog eens knijpen en verdwaasd naar de remmen kijken: geen reactie. Hoe kan dat nou?? Het hilarische maakt vervolgens al snel plaats voor paniek. Er volgt een bliksemsnelle afweging van de mogelijkheden om tot stilstand te komen. Direct de berm insturen, dacht ik meteen, voordat de snelheid nog veel hoger zou worden en de schade van de valpartij dientengevolge veel groter zou zijn. Het vooruitzicht van de klap deed me echter aarzelen. Ondertussen nam de snelheid steeds meer toe. De paniek ook. En net voordat ik het echt zou gaan uitgillen van angst, zag ik de oplossing: een afslag iets verderop die naar boven liep. Daar moest ik op af! En toen was het alweer over, net zo snel als het begonnen was. Zo ben je bijna dood, zo leef je verder alsof er niets gebeurd is. Nou ja, niet helemaal, want later op de dag kreeg ik een soort adrenaline cold turkey: een bijna black out van uitputting.
Achteraf werd duidelijk hoe dit had kunnen gebeuren: de verhuizers hadden de fiets niet in zijn geheel verhuisd, maar het voorwiel eraf gehaald. Eenmaal in Italië hebben ze dat wiel er weer keurig aangezet. Ik heb van dit alles niets meegekregen en trof de fiets in Italië net zo aan als in Nederland. Dat dacht ik tenminste. Maar inmiddels waren de remdraden geforceerd … (correctie: inmiddels ben ik erachter dat de verhuizers de remdraden zelf hebben losgekoppeld. Het weer vastkoppelen is een fluitje van een cent, maar dat waren ze even vergeten …) Een ongeluk zit soms (vaak?) in een onvermoed hoekje. En dat alles omdat ik mij persé vandaag wilde verzekeren tegen ziektes en ander ongeluk! Als klap op de vuurpijl bleek het bureau van de ASL, toen ik eenmaal met de auto veilig in Santa Maria was aangekomen, dicht: buiten hangt een bord met “open van 11-12”en binnen een papier met “open van 9-

11”

. Als iemand nog een rustig kantoorbaantje zoekt … Ondertussen ben ik een bijna dood ervaring rijker en ben ik nog steeds niet Italiaans verzekerd ...

Helemaal veilig is het hier boven aan de heuvel trouwens toch niet, want we hebben slangen in de tuin! Nee, geen druppelslangen voor de tuin, maar echte adders, of iets wat er op lijkt. Al twee keer heb ik een slang gesignaleerd, op de toegangstrap. Ik heb geen foto kunnen maken want ze blijken (of is het telkens dezelfde?) razendsnel. We zullen nog eens navragen bij Roberto of Antonio wat voor slangen het zijn en of ze giftig zijn …
  Saar, tenslotte, is inmiddels als enige wel beveiligd tegen ongemak en ongedierte, want na enig rondvragen (bij Roberto en de bediende van café Smile in Santa Maria), hebben we eindelijk de dierenarts kunnen lokalizeren die we al in januari hebben ontmoet terwijl hij langs ons huis reed. De honden- en kattenkalender in de woonkeuken hebben we van hem. Hij kende ons nog en stak al snel een naald in Saar’s nekvel. Ze gaf geen kik, hoewel ze al in de wachtkamer weer had zitten beven als een rietje. En ze was hier nog nooit geweest!
  Het was trouwens druk bij de veterinario en één van de patiënten was een heel klein poesje, zie foto.

Arancia Spremuta?

Jawel, we zijn zeer blog-aktief! Vandaag ook weer twee afleveringen.

Arancia spremuta. Uitgeperst als sinaasappelsap. Dat zou er met die Hollanders gebeuren zo was de verwachting van een van de tifosi in het stadion van Bern: deze tekst stond op een van de spandoeken die de TV uitzending ons liet zien net voordat de wedstrijd begon.

  We zaten met z’n tweeën, een glas koele witte wijn frizzante voor ons op tafel, achterin de zaal van het café in Santa Maria della Versa waar de dorpelingen, vooral de jeugd, de wedstrijd Nederland–Italië kwamen volgen. Al had ik eerder met de koorleden van het Vitadinikoor gewed dat “Olanda vincerà”, zeker van de overwinning waren we niet. En dat ons team door de Italianen zou worden verslagen, lag volgens de Gazetta dello Sport voor de hand. Iedereen in het café had er zin in. Wij ook, en zongen dus luidkeels ons Wilhelmus mee. Niet dat men meteen door had dat wij Olandesi waren, de oudere heer naast ons vroeg zelfs beleefd of soms Inglesi waren! Het eerste doelpunt van Van Nistelrooij was, niemand twijfelde daar aan: een regalo een kadootje, een duidelijker geval van buitenspel kon er niet zijn. Maar ondanks de 2-0 achterstand bleef de stemming opperbest. Al liet Stef per SMS aan Giorgio, onze ex-huisbaas in Pavia, weten dat we toch maar dicht bij de nooduitgang waren gaan zitten! Toen het 3-0 werd zakte de hoop op een beter resultaat bij de Italianen in en na de wedstrijd begon er het uitgebreide napraten met elke deskundige die de RAI maar voor de camera wist te slepen. Wij hadden echter een uitstekende avondje gehad.

Eerder vandaag ging het opruimen in de cantina door. Na een hele morgen weer het graan in de voortuin geattaqueerd te hebben nam Stef dit keer die taak op zich. Ontelbare langpoten, spinnen en ander web- en stofnesten werden door hem opgezogen. Over 10 dagen kunnen we ook weer het grof vuil in de container bij het gemeentehuis van Montecalvo dumpen. Dus een dezer dagen gaan ook de loodzware meubelen van Colombo er aan. Een mooie taak voor de aan ons geschonken decoupeerzaag!

Zelf wijdde ik me aan het inspecteren en een poging tot het uitruimen van de zolder. Na enig manoeuvreren  kregen we de grote aluminium trap het zolderluik in. Eenmaal boven zonk me de moed in de pantoffels. Een ongelofelijke stof- /rotzooi. Het leek alsof sinds de bouw van dit pand er nooit meer iets is gebeurd. Dat kan trouwens niet waar zijn want er liggen overal nog resten van dakpannen, stukken beton en ander puin. Verder is er overal een minstens een centimeter dikke stoflaag. Ik zie ook allerlei elektrische leidingen liggen die provisorisch met wat plakband zijn verbonden, met daaromheen houtsnippers en ander brandbaar materiaal. Dit lijkt me niet a norma! Omdat we de zolder in de toekomst als opslagruimte willen gebruiken ben ik daarom maar begonnen om gewapend met stoffer en blik het puin bijeen te scheppen, in een emmer te storten en vervolgens die weer telkens te legen in de container bij ons boven aan de weg.

 Ik verzeker je, na verloop van tijd zie je er niet uit! Ik heb er nog minstens een dagtaak aan om de zolder een beetje begaanbaar te krijgen. Wel kon ik vanuit het dakraampje zien dat de dakdekkers in februari  inderdaad elke dakpan met een haak, guancia, hebben gezekerd.

Tot slot vandaag een klein verschil tussen Nederland en Italië geconstateerd. Vrijwel alle brommers hebben hier viertakt motoren. Hoe kwamen we dat te weten? Welnu, ik las in de gebruiksaanwijzing van onze nieuwe decespugliatore dat die liep op een tweetakt motor en dus ook tweetakt benzine (plus olie) verbruikt. Terwijl hij voor ons de benzine met de voorgeschreven hoeveelheid olie mengde, wist de pompbediende van het benzinestation me te vertellen dat er al sinds 2000 geen voorgemengde tweetakt benzine meer wordt verkocht. De enige lui die dat spul nog nodig hebben zijn die met een struikensnoeier (!) en een motorzaag. Weer wat geleerd.