Gli incontri

We zaten in het Internetcafé in Pavia te worstelen met onze weblog (het uploaden van de eerste bijdrage sinds onze verhuizing naar Italië wilde niet erg lukken) en daar ging mijn Italiaanse mobiel af. “Ciao Stef, sono Giorgio” zei de aarzelende stem aan de andere kant van de lijn. Daarna was het even stil. “Siete a Pavia?” was de vraag die na enkele seconden, nog aarzelender, volgde. Natuurlijk waren wij in Pavia, want daar hadden we immers afgesproken. En hoewel we dus al een tijd aan het vechten waren met de blogsoftware, hadden we nog tijd genoeg, want onze afspraak was pas om half acht. Toch? En ja, de klok op de pc gaf wel aan dat het inmiddels 10 voor 8 was, maar ik wist beter: mijn mobiel gaf de juiste tijd aan, t.w. 10 voor 7! De bekende Italiaanse slordigheid had er natuurlijk voor gezorgd dat de pc’s nog op wintertijd stonden, zo fluisterde althans het onuitroeibare vooroordeel mij in. Daarbij over het hoofd ziend dat in dat geval de pc 10 voor 6 zou moeten aangeven … Maar nu Giorgio zo aarzelend probeerde duidelijk te maken dat hij al een tijdje op ons zat te wachten, begon er een klein alarmklokje in mijn hoofd te klingelen. Hij had natuurlijk gelijk, maar hoe dit misverstand nu was ontstaan was me niet meteen duidelijk. Toch maar gauw afsluiten en snel naar Piazza Vittoria, om onze amico niet langer op de proef te stellen. Onderweg begreep ik het ineens: ik had pas sinds vandaag mijn Italiaanse mobiel weer in gebruik en daarvan had ik de klok natuurlijk nog niet vooruit gezet. We leefden al de hele dag met de verkeerde tijd. En daarom hadden we een uur geleden (het was dus 7 uur i.p.v. 6 uur) natuurlijk al zo’n honger op het terras van Café Minerva: de borrelhapjes gingen er wel heel vlug in! Hèhè, de padroni weer eens in de bocht. Als er geen AM/PM verwarring is dan wel een ora legale/solare verwarring. Giorgio nam ons gelukkig niets kwalijk en begroette ons allerhartelijkst (grappig dat één r meer of minder de betekenis van dit woord compleet doet omslaan, van allerhatelijkst in allerhartelijkst: staat dit verschijnsel ook in het Opperlandse boek?). De avond verliep verder heel gezellig met een etentje bij Il Cupolone, met o.a. een heerlijke gevulde aubergine en een soort pasta-tasje met radicchio, én de eerste schuimende Bonarda sinds onze terugkeer: “O mi sei mancata tanto cara Bonarda vivace!” De portie zwarte ravioli voor Giorgio was wel erg klein uitgevallen en toen hij na een minuut zijn bord al leeg had en ik hem verbaasd aan keek, gaf hij ter verklaring van zijn snelle verwerking van de hoofdmaaltijd: “Erano tre”, het waren er drie (ravioli dus). Verder veel gelachen over de quasi italiani, quasi clandestini en quasi pensionati die we zijn.
De hernieuwde kennismaking met Giorgio was niet de enige ontmoeting die we al tijdens de eerste twee dagen van ons definitieve verblijf beleefden: onderweg naar de Cupolone kwamen we Vittorio en Katherine tegen, (ex-)leden van het Vittadini en Gospelkoor. Gelijk werd er informatie over de repetities uitgewisseld en Nico kan deze week tussen alle andere bedrijven door al weer 2 keer aan de bak!
Het Gospelkoor had de avond ervoor, zondag na onze aankomst, ook al voor het nodige vertier gezorgd en dat niet alleen in de kerk, middels gezang, maar ook aan de pizzatafel buiten het restaurant in het dorp Carbonara al Ticino. Men had daar op 20 gasten gerekend, maar er waren wat clandestini meegeslopen en nu bleken het er 31. De paniek sloeg toe bij het personeel dat vervolgens besloot niet naar buiten te komen om de bestellingen op te nemen, in de kennelijke maar vergeefse hoop dat we met zijn allen zouden aftaaien. Toen na een kwartier er zelfs nog geen biertje geschonken was, begon de man van een van de koorleden stampei te maken en kreeg hij woorden met de restaurateur die nu wel aan tafel verscheen. De strijd tussen deze twee liep gaandeweg de avond steeds hoger op en eindigde ermee dat de eigenaar over tafel schreeuwde dat hij, zijn avversario, als laatste zijn pizza krijgen zou. Verder was het ook een ongeorganiseerde bende: er ging een piepklein briefje rond waarop de gewenste pizza’s werden genoteerd. Dat briefje kon de pizzabakker niet lezen en dus kwam hij alles nóg eens zelf opnemen (eindelijk). Verschillende koorleden liepen het restaurant in en uit en bemachtigden eigenhandig flessen bier, servetjes, vorken en messen. Het eindresultaat was echter goed: lekkere pizza’s, nog vrij vlot geserveerd, tegen een prijs van 10 euri p.p. Gelukkig zijn de koorleden gewend aan chaos: niemand wist ook wanneer de volgende repetitie zou zijn, of er nu wel of niet zondag nog een uitvoering zou zijn, of we gingen eten en waar het precies dan zou zijn (typerende reactie op de vraag waar het restaurant is: twee handen die een tegenovergestelde richting uitwijzen).
Twee etentjes met drie ontmoetingen in amper twee dagen: zo komen we hier de dagen wel door!
Maar vanaf morgen wordt het serieus aan de slag: elektriciteit, aansluiting wasmachine, tv, telefoon, ziektekostenverzekering enz enz.