(vervolg van gisteren)
… of zondag de 15e, die begint met een opnieuw weigerende vaatwasser en kortsluiting in de badkamer … pfffffffffffffffff. We besluiten maandag een échte elettricista di fiducia te gaan inschakelen om de hele impianto te gaan aanpassen, want dit is gewoon te riskant (wat we op zolder hebben aangetroffen wil je niet weten! Tutto a norma? Tutto ab norma zul je bedoelen!)
Het wordt tijd voor wat vertier! We besluiten een rit te maken naar Montesegale, want daar staat een prachtig kasteel, hebben we gelezen. De rit erheen is bijzonder. Het kasteel is, als zovele hier, privébezit en dicht. Hoe doen ze dat? Het is toch onbetaalbaar zo’n monument te onderhouden, en dat zeker in het arme Italië?
Saar springt als Bambi door het hoge onkruid (?) op zoek naar een steentje. We rijden verder en passeren een dorpje. Hé wat zagen we daar? Een trattoria? In z’n achteruit. Inderdaad een eettent. Even kijken maar. Het blijkt meteen een oergezellige zaak vol Italianen die volop aan de zondagmiddagpranzo zitten. Saar wordt buiten al verwelkomd door een lobbes van een herdershond, maar dat wordt niet op prijsgesteld door onze eigenste bitch van de onderbouw.
Binnen is het personeel ook gek op Saar en dat wordt dan weer wel door haar gewaardeerd, zeker als blijkt dat ze mag mee-eten met de baasjes, van een eigen bordje van aluminiumfolie! Ravioli met wildragout, draadjesvlees. Waar maak je dit elders mee? Ook wij voelen ons zeer welkom, we worden ontvangen alsof we al werden verwacht en bestellen niks maar (vr)eten ons te pletter: risotto met paddestoelen, de ravioli dus, nog een soort ravioli, een sorbetto van kiwi, draadjesvlees met aardappelpurée … en we kunnen niet meer.
Maar daar doen ze hier niet aan en dus verschijnt er een bruschetta met pittige lokale kaas en marmelata op tafel en daarna een plakje eigengebakken cake. Of we nog fruit willen? Neeneenee! Dit alles besprenkeld met een halve liter wijn, twee glazen dessertwijn en koffie om weer bij te komen. 20 euri p.p.! We waren het even kwijt (heel even maar) en hadden even een meevallertje nodig en dit was het dus. Hier deden we het voor. Wat een leuke tent is dit! Terwijl we eten tussen alle Italianen, bemoeit het buurmeisje van een jaar of vijf zich met Saar en sjokt de herder Max om de tafels van de gasten, loopt de keuken in of gaat in de doorgang naar de keuken liggen.
Het personeel stapt er gewoon overheen (een flinke stap hoor!). De moeder van de bazin schuifelt uit de keuken en constateert (zonder inleidende chitchat) dat wij twee mannen zijn zonder vrouw (“Due uomini senza donna”). Maar we hebben Saar toch, riposteren wij. Dat vindt la mamma goed. En zo worden we vandaag gered door onze eigenste excuus-Truus con le quattro zampe (op vier poten).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten