Il progetto

Na een drukke dag vol activiteit (dozen uitpakken en verslepen, bellen met verschillende instanties, bloggen in Pavia, naar de grote Fai da Te bij Casteggio om eindelijk die onkruidmaaier, decespugliatore te kopen én een wc-bril voor de bovenverdieping waar we nu deels leven, én lampen én fittingen …) zaten we redelijk uitgeput in de wachtkamer bij onze ingegnere Cassani te wachten. Klanten liepen in en uit, Saar lag lekker in de weg voor de ene of de andere deur.

Na een kwartiertje waren we aan de beurt en stak Cassani van wal. Hij haalde een dikke stapel papier te voorschijn (eindelijk! ons dossier!) en vertelde dat het nog niet kon worden ingediend bij de gemeente. Slecht nieuws dus? Dat viel mee en tegen, want inmiddels had de technica van de gemeente Montecalvo, onze Roberta, het dossier eerder die middag al wel informeel goedgekeurd. Bij indiening moet echter meteen een DURC worden opgegeven, zo verklaarde Cassani, een soort dichiarazione, verklaring van goed gedrag van de uitvoerende aannemer, dat hij keurig de sociale lasten afdraagt. Maar we hadden nog geen aannemer. Dat moest dus de volgende stap zijn, maar weer dáárvoor moet Cassani zijn offerteaanvraag gereed hebben en meer in het bijzonder de computometrico, een detailbeschrijving van alle te verrichten werkzaamheden incl. de precieze maatvoering. En daar was de ingegnere nog (steeds) niet mee klaar. Volgende week zou het moeten lukken..… Hij las in mitrailleurtempo wat elementen voor uit de beschrijving, een tempo dat veronderstelde dat we volleerde Italianen waren. We vingen slechts wat flarden op maar zagen wel dat het écht heel gedetailleerd was: de trap naar de kelder wordt ondersteund door een ijzeren constructie, of willen we dat niet? Open of dichte treden? Treden van hout of van steen? Een open metalen deur met glas of een dichte van hout als ingang beneden? Wel of geen bidet: dé hamvraag bij alle Italiaanse dromen. Alle beschaafde volkeren gebruiken het bidet, bouteerde Cassani. Waarop ik hem wees op het ontbreken van dat onderdeel in alle openbare toiletten, om nog maar te zwijgen van toiletbrillen … ik heb het afgelopen half jaar tenslotte niet voor niets gestudeerd … op Italiaanse openbare toiletten. Dat is alvast 1-0 voor Nederland in afwachting van a.s. maandag!

Deze computometrico beschrijving ging Cassani volgende week dus proberen af te maken, maar aan welke aannemers zouden we dan offerte vragen? In ieder geval aan de dakdekker, dat was Cassani min of meer aan hem verplicht vanwege de snelle service die hij geboden had in februari. Dan had Roberta nog een bedrijf in Santa Maria aanbevolen en zelf hadden we er ook nog een gevonden. Die drie zullen het wel worden. Zelf zullen we vooraf nog uitgebreid studie moeten maken van die detailbeschrijving. Vervolgens vroegen we in onze onschuld naar de tijdplanning…… en toen viel de bom. Zes tot tien maanden, lispelde Cassani, te beginnen in september! We zaten verstijfd in onze stoelen. Hadden we het goed verstaan? Ja ja het was een grande lavoro, dat kost tijd en voor september gebeurt er niets meer. Daar gaat ons naseizoen … en ook ons voorseizoen als we niet uitkijken. Terugrijdend naar Montecalvo begon een conclusie zich voorzichtig aan te dienen: misschien is het beter de realisatie van het kelderappartement en jaar uit te stellen. Daar zitten de meeste kosten in en zonder dat onderdeel zijn begin volgend jaar in iedeer geval klaar voor verhuur van tenminste het grote appartement. Bovendien hebben we dan meer controle over de uitgaven, hebben we een indruk van de kwaliteit van de aannemer en weten we na een jaar of we genoeg klandizie trekken om een tweede appartement te vullen enook of we dat dan nog steeds willen. Iets meer piano piano, misschien moeten we ons die Italiaanse les nog meer eigen gaan maken?

Nico moest ’s avonds nog naar het Vittadini koor en dus besloten we tot een snelle maar weer overheerlijke afhaalpizza van de Menhir.
Het huis begint intussen aardig ingericht te raken: Saar blij, want die heeft minstens acht lekkere slaapplaatsen in het huis gevonden en blaft nauwelijks: geen katten, geen voorbijgangers, geen burengerucht. Alleen de postbode krijgt er van langs als zij toeterend aankomt en ons halverwege de trap de post overhandigt. De eerste keer was het een pakketje, want ze had gezien dat de doorzendservice naar Nederland was geëindigd en dat er niemand in huis was, dus had ze de post maar achtergehouden. Dat is nog eens meedenken!