Vandaag was het eindelijk zover: ik ging mijn in Nederland via marktplaats aangeschafte mountainbike voor het eerst op de heuvels van de Oltrepò uitproberen. Hier zat ik al dagen op te vlassen, maar door alle andere activiteiten was het er nog niet van gekomen. In Nederland (bijna schreef ik: thuis) had ik er al wel op gefietst, maar dat telt natuurlijk niet. Het gaat om de heuveltjes (hoewel –tjes? ons straatje voor de oprit kent al een helling van 14 % en dan heb ik het niet over de temperatuur, want het is vandaag tegen de 30 graden!) en om de vraag of mijn de afgelopen maanden sufgetrainde spieren (4x per week fitness) zich hier in Italië zullen kunnen bewijzen … Ik had de ATB in de garage in Nieuwegein klaar zien staan voor de verhuiswagen en nu stond hij er hier net zo bij in de cantina. Alleen de toeclips moesten er nog op: stel je voor dat je met een voet van de trapper zou schieten en een doodsmak zou maken of je klokkenspel op de stang zou verpletteren!
Vandaag moest ik even naar Santa Maria om mijn verzekeringspapieren in te leveren bij de ASL, de nationale ziekenkas, zodat ik eindelijk in Italië verzekerd zou zijn tegen alle mogelijke rampen. Niets kon mij dan meer gebeuren! De toeclips waren in een mum van tijd vastgeschroefd, de bandjes van de fiets voelden nog hard aan, dus ik kon op pad.
De 14% helling nam ik nog even te voet, want met de versnellingen kon ik nog niet goed overweg en die kun je alleen al rijdend schakelen: om deze helling nu meteen in de op de Nederlandse vlakte ingestelde versnelling te nemen, nee. Dat het versnellen zo meteen hélemaal vanzelf zou gaan, wist ik toen nog niet.
Bovenaan de heuvel op de doorgaande weg gekomen ( de “high road” zoals sommige mensen zeggen), besteeg ik het zadel van mijn sportieve ros en moest eerst een klein stukje klimmen (met een helling van veel minder dan 14%). Even wat geschakel op goed geluk en ik had een redelijke versnelling te pakken. Na een minuutje zwoegen ging het bergaf, altijd lekker! Even laten uitvieren en dan wat bijremmen, want zo’n stuurmanskunstenaar ben ik niet. Bijremmen zei ik. Bijremmen! Ik kneep de handremmen links en rechts samen maar er gebeurde niets. Helemaal niets! Zowel de voor- als de achterremmen reageerden niet. Het eerste gevoel dat zich van mijn meester maakte, was dat van ongeloof: dit kón toch niet waar zijn! Het had wel iets lachwekkends, alsof ik in een filmscène zat. Ze moeten het toch doen? Nog eens knijpen en verdwaasd naar de remmen kijken: geen reactie. Hoe kan dat nou?? Het hilarische maakt vervolgens al snel plaats voor paniek. Er volgt een bliksemsnelle afweging van de mogelijkheden om tot stilstand te komen. Direct de berm insturen, dacht ik meteen, voordat de snelheid nog veel hoger zou worden en de schade van de valpartij dientengevolge veel groter zou zijn. Het vooruitzicht van de klap deed me echter aarzelen. Ondertussen nam de snelheid steeds meer toe. De paniek ook. En net voordat ik het echt zou gaan uitgillen van angst, zag ik de oplossing: een afslag iets verderop die naar boven liep. Daar moest ik op af! En toen was het alweer over, net zo snel als het begonnen was. Zo ben je bijna dood, zo leef je verder alsof er niets gebeurd is. Nou ja, niet helemaal, want later op de dag kreeg ik een soort adrenaline cold turkey: een bijna black out van uitputting.
Achteraf werd duidelijk hoe dit had kunnen gebeuren: de verhuizers hadden de fiets niet in zijn geheel verhuisd, maar het voorwiel eraf gehaald. Eenmaal in Italië hebben ze dat wiel er weer keurig aangezet. Ik heb van dit alles niets meegekregen en trof de fiets in Italië net zo aan als in Nederland. Dat dacht ik tenminste. Maar inmiddels waren de remdraden geforceerd … (correctie: inmiddels ben ik erachter dat de verhuizers de remdraden zelf hebben losgekoppeld. Het weer vastkoppelen is een fluitje van een cent, maar dat waren ze even vergeten …) Een ongeluk zit soms (vaak?) in een onvermoed hoekje. En dat alles omdat ik mij persé vandaag wilde verzekeren tegen ziektes en ander ongeluk! Als klap op de vuurpijl bleek het bureau van de ASL, toen ik eenmaal met de auto veilig in Santa Maria was aangekomen, dicht: buiten hangt een bord met “open van 11-12”en binnen een papier met “open van 9-11”
. Als iemand nog een rustig kantoorbaantje zoekt … Ondertussen ben ik een bijna dood ervaring rijker en ben ik nog steeds niet Italiaans verzekerd ...
Helemaal veilig is het hier boven aan de heuvel trouwens toch niet, want we hebben slangen in de tuin! Nee, geen druppelslangen voor de tuin, maar echte adders, of iets wat er op lijkt. Al twee keer heb ik een slang gesignaleerd, op de toegangstrap. Ik heb geen foto kunnen maken want ze blijken (of is het telkens dezelfde?) razendsnel. We zullen nog eens navragen bij Roberto of Antonio wat voor slangen het zijn en of ze giftig zijn …
Saar, tenslotte, is inmiddels als enige wel beveiligd tegen ongemak en ongedierte, want na enig rondvragen (bij Roberto en de bediende van café Smile in Santa Maria), hebben we eindelijk de dierenarts kunnen lokalizeren die we al in januari hebben ontmoet terwijl hij langs ons huis reed. De honden- en kattenkalender in de woonkeuken hebben we van hem. Hij kende ons nog en stak al snel een naald in Saar’s nekvel. Ze gaf geen kik, hoewel ze al in de wachtkamer weer had zitten beven als een rietje. En ze was hier nog nooit geweest!
Het was trouwens druk bij de veterinario en één van de patiënten was een heel klein poesje, zie foto.
MAMAMIA!
BeantwoordenVerwijderenNou blijf morgen maar binnen...