Il trasloco

Met een brok in m´n keel en vochtige ogen reed ik voor de laatste maal de Kervelgaarde uit. Het was zover. Een leeg huis en behalve de planten in de woonkamer en de vage omtrek van Vera´s schilderij herinnert niets meer aan ons bestaan daar. We zullen het voor de komende periode met onze herinneringen en de foto´s moeten doen. Maar wat was Kervelgaarde 7 een fijn thuis al die 19 jaren lang!

De dag van de verhuizing begon al vroeg. Omdat ik niet echt goed kon slapen, was ik al om kwart voor zes op. Na het douchen en een overgebleven mueslibol meteen Saar een laatste rondje door het park gegeven. Het was nog stil. De vogels floten overal maar de A2 klonk al flink door vanachter het geluidsscherm: de auto’s reden er nog lekker door. Er stond nog geen file.

Terug in huis de allerlaatste rommel opgeruimd, de PC’s losgekoppeld en een paar lampen van het plafond gehaald. Ik was daar nog lang niet mee klaar of de verhuiswagen stond al voor de deur: kwart voor acht! Er hangen daarom nog her en der lampen die ik eigenlijk nog had willen meenemen. Niet getreurd: Leon en Chris kunnen er nog plezier aan beleven.

Ondanks dat de parkeerplaatsen voor ons huis vrij waren (Danielle had haar auto ook weggezet) moest ik toch nog Marijke Romanesko uit bed bellen om haar te vragen of zij, of Albert, ook hun auto even wilden verplaatsten om zo ruimte voor de verhuiswagen te scheppen.

De twee verhuizers gingen uiterst efficiënt te werk. Voor we goed en wel alles hadden laten zien wat er mee moest, waren ze al bezig de dozen vanaf de zolder naar de slaapkamer te sjouwen. “Nou”, zei de een met een geoefend oog, “da’s vast meer dan

15 m3

”. Toen had hij het zwembad in de garage echter nog niet gezien! Ze hielden dus van aanpakken. In een mum van tijd was de woonkamer zo goed als leeg.
  Alles werd op een uiterst professionele manier in de vrachtwagen geladen. Langzaam vulde de ruimte zich met ons hele hebben en houden. Geen hoekje werd onbenut gelaten. Tegen de tijd dat ook de spullen in de slaapkamer aan de beurt waren, waren we al iets over de helft van de capaciteit heen. Uiteindelijk verdwenen er

26 m3

in de laadbak die ondertussen ook schuin tegen de voorgevel was gezet, en die daarmee ook de hele rijweg blokkeerde.

Tegen elf uur kwamen ook Leon en Chris langs om het huis te inspecteren en waren zij getuige hoe de laatste restjes het huis uit werden gedragen. Nadat de verhuizers om half een waren weggereden, volgde het afscheid van Daniëlle en Lyda en Hans en reden we weg……………..

Dat was het tijdperk Kervelgaarde!

In een van de gebouwen rond Slot Zeist is het kantoor van notaris Woortmann. Niet hij of zij maar een van zijn/haar medewerkers las de akte voor die wij allen daarna tekenden.  We stonden op  om te vertrekken. “Nog een kleinigheid,” hield Christa ons tegen. “Ik zou graag de sleutels willen hebben!”  Waren we daar bijna nog weggegaan met alle sleutels in onze zak! Stef diepte ze allemaal uit zijn broekzak inclusief de reservesleutels die we nog maar net van Hans en Lyda hadden teruggekregen. Nee, in de Kervelgaarde hebben we niets meer te zoeken. Wat schetst onze verbazing toen Stef aan het eind van de avond zijn eigen setje mèt sleutelhanger tevoorschijn toverde uit een van zijn vele andere broekzakken! Toch geen definitief afscheid willen nemen, hè? Leon, als je nog eens langs komt, ze liggen voor je klaar!

Daarna echt op weg. Op de radio hoorden we dat de A50 naar Nijmegen vol was en ook dat er een verkeerschaos was in Limburg (PinkPop). We besloten daarom via Oberhausen en Keulen te rijden. Geen slechte beslissing want hoewel het de andere kant op regelmatig vaststond konden wij behoudens een kleine file doorrijden tot Worms. Waar stond dat ook al weer om bekend? Dat werd snel duidelijk: Luther! “Hier stehe ich,” zei die hier destijds tot de keizer, “Ich kann nicht anders!”. De rest is (kerk) geschiedenis. In de stad staat een groot monument van Luther met alle andere protestantse “ketters” in gelid opgesteld. We stapten er het eerste het beste hotel binnen en bleken weer eens geluk te hebben er was nog één kamer, en Saar was welkom. Later zagen we in de folder van het hotel dat het werd aangeprezen als “hundfreundlich”! Toevalstreffer. Waar Worms niet om bekend staat is haar luidruchtige nachtleven. Bij ons nu echter wel: tot zeker half

5 in

de ochtend was het onder ons open raam (het was erg benauwd binnen) een komen en gaan van schreeuwende disco-gangers te voet of in cabriolet met stampende techno-keet. Worms heeft een autovrij centrum en de route naar de parkeergarages voerde kennelijk langs het hotel. Geen onbeveiligd netwerk gevonden helaas, dus geen blog kunnen uploaden. Met toch nog wat slaap achter de oren ging de jonge padrone de stad in, met Saar als excuustruus, om nog wat last-minute versiering voor de auto te regelen.

Toen de oudere padrone de zooi van Saar en baasjes begon in te laden, had hij niet in de gaten dat er ook een flink aantal ballonnen door de auto zweefden. Hij had meer oog voor het juist stouwen van de rotzooi dan voor de creatieve inbreng van zijn partner. Pas nadat hij de voordeur opende drong het tot hem door welke dag het vandaag betrof. Het was hem volstrekt ontschoten dat hij vandaag ook nog jarig was. Er was zelfs een cadeautje: de allerlaatste delen van de “Sopranos” op DVD.

Tenslotte vertrokken we, iets na 10-en, met nog zo’n

700 km

te gaan. We passeerden de laatste grote Duitse steden met gezwinde spoed. Kopje koffie tijdens een korte stop en vort met de geit. De ballonnen dansten door de auto, op en naast Saar. Beide ramen moesten open, anders waaiden ze voor de bestuurder, het zicht belemmerend. We reden Zwitserland in met mooi weer en meldden de thuis-bitch dat we toch écht in Stansstad gingen lunchen, mét zonnig weer. Gelijk begon het te betrekken en we verdachten natuurlijk de witch-bitch van enige voodoopraktijken … Toch nog buiten aan het meer (Hotel Winckelried) een lichte lunch verorberd, ondanks de hopeloze bediening door een (uiteraard) blonde stagiaire waar de paniek vanaf walmde (“iemand wil iets bestellen, help! wat nu?”). Na haar mislukte opname van onze wensen werd ze door de zijdeur afgevoerd. Niet meer gezien.
De Gotthard naderde en vanuit NL kregen we door dat de pas nu eindelijk open was. Hoewel er geen file leek te staan, besloten we toch maar de pas te nemen, pas halverwege tot de ontdekking komend dat de tank aardig leeg begon te raken. Waar hebben we dit meer meegemaakt? Niet echt handig want langs de route over de pas zijn echt weinig tankstations. Maar jullie lezen dit en weten dus dat de padroni niet zijn blijven steken.
De route na de Gotthard bleek een bijna autovrije racebaan, zodat we iets na zessen Pavia passeerden en onze heuvels in de verte zagen liggen. Het voelde meteen vertrouwd, als een soort thuiskomen. Wat was het trouwens allemaal groen en fris hier! Vlak na Scorzoletta zagen we ons huis als een kasteel tegen de heuvels afsteken: Jezus wat een kast van een huis. Hebben wij dat gekocht? Jazeker! Het weer, intussen, was heerlijk, lenteachtig fris, nagenoeg onbewolkt. De korte broeken en korte mouwen kwamen binnen handbereik! We reden het hek binnen (na het eerst te hebben opengedaan, wees gerust), openden de deur en werden getroffen door alweer een verjaarsverrassing, ballon en slingervormig deze keer, georganiseerd door de parenti C&C die hier een week of wat geleden hebben huisgehouden. Gelukkig hadden ze ook een Pinot Nero koud gezet, zodat er meteen getoost konden worden op verjaardag en verhuisdag. Cin cin!