Elettrodomestici

Een van de twee broers zit achter de toonbank rustig een schakelingetje te solderen, terwijl hij tegelijkertijd klanten te woord staat. Zijn broer heet Dante Crosignani, dus heet hij … geen Beatrice. Ze lijken niet echt op elkaar, de ene mager, grijsblond, snor, de andere (met de soldeerbout) donkerblond, gezet, zonder snor. De magere heeft een tic, hij strekt telkens zijn schouders en rug also hij een slechtzittend jasje recht wil trekken. Maar hij draagt geen jasje. Een zenuwtic is het, terwijl de andere niet-Beatrice de rust zelve is. In de zaak van de broers, Fratelli Crosignani elettrodomestici zijn we inmiddels kind aan huis. Gemiddeld één keer per dag stappen we er binnen, voor stekkers,   verlengsnoeren (die hier heel grappig ciabatta heten), paraboolantennes, stofzuigerzakken. Altijd staan er mensen in de zaak, maar lang niet altijd om iets te kopen, zo lijkt het ons tenminste. Er lopen veel “buurters” aan voor een kletspraatje en om over het laatste nieuws te praten (over stekkers en zo). Ze zijn intussen wel van alle markten thuis, de broers.  We hebben in januari een goedkope stofzuiger gekocht bij de BRICO een Italiaanse Karwei. Maar stofzuigerzakken leverden die er, behalve de eerste, niet bij. Die eerste is na het schoonzuigen van de cantina inmiddels wel vol. Wat nu? Allerlei zaken bezocht, nul op het rekest. Maar dan de fratelli! Eerst kregen we een voorbeeldzak mee, om te proberen. Paste niet. Daarna werd een stofzuigerzak-encyclopedie tevoorschijn gehaald en vluchtig doorgebladerd. Men besloot dat Dante er ’s avonds verder studie van zou maken. Inmiddels hebben we ook het merk weten te reconstrueren en is Dante nog aan het doorleren in de stofzuigerzakwetenschap. Dinsdag krijgen we uitsluitsel. Ze geven niet snel op de Crosignani! Harde jongens die fratelli! 
Inmiddels hebben we er ook al wat keukenapparatuur aangeschaft. We hebben nog geen keuken op onze eigen verdieping en doen het met wat Colombo heeft achtergelaten. Dat valt soms erg tegen. De kookplaat vertoonde kuren, gas wilde niet aan of juist niet uit, en was zelfs niet echt veilig. Het ging steeds meer irriteren en omdat we a) er zelf nog een maand of vier/vijf mee zullen moeten werken en b) onze gasten niet zo’n prutplaat willen voorschotelen, besloten we dat het de moeite loonde om nu al een nieuwe te kopen. Op naar de Crosignani! In de winkel zelf staat wel wat witgoed, maar geen kookplaten te zien. Even vragen. Jawel hoor, ze hebben het, kom maar even mee buitenom naar het magazijn. En inderdaad opent zich achter de winkel in het magazijn een walhalla van elettrodomestici. Dit is een typisch Italiaans verschijnsel: een winkel die op het eerste gezicht niks lijkt te hebben, heeft wel degelijk alles, alleen staat het allemaal in een magazijn opgesteld. Ze hebben een aanbieding en de keus is snel gemaakt. Aflevering en installatie gratis. Het kan dezelfde middag al, maar dan zijn we bezet. De volgende ochtend zijn echter na een halfuurtje geknutsel in het bezit van een nieuwe kookplaat en het moet gezegd: het is een verademing.

Een paar dagen later besluiten we dat dan ook de oven van Colombo er maar aan moet geloven: ziet er niet uit, is doorgeroest en aansluiten doet meteen de stoppen doorslaan. Weg ermee. De Crosignani hebben alweer een aanbieding van het zelfde merk, Zanussi. Als we vervolgens lachend om een sconto vragen (en daarmee bedoelen WIJ echt een korting en niet de rekening) omdat we i buoni clienti olandesi zijn, gaat er nog eens 60 euro van de prijs af.   Deze keer kunnen we hem zelf installeren en gek genoeg staan de nieuwe RVS elementen niet slecht in de eikenhouten keuken.

Voor een wasmachine hoeven we gelukkig toch niet naar de broers, want na wat tegenstribbelen heeft onze gloednieuwe Nederlandse Bosch toch maar besloten dat hij geen heimwee heeft en is begonnen de gevraagde wasjes te draaien. Naar de vaatwasser van Colombo komt maandag voor de tweede keer een monteur kijken. Hopelijk slaagt deze er nu in om hem blijvend te repareren.
Ondanks dat betreden we vandaag toch nog twee keer het elektronica-paradijs van Dante en broer. We willen wandcontactdozen. Welk merk, is de wedervraag. Tja, we weten wel wat we willen, maar niet dat er verschillende merken zijn. ’s Middags dus terug gewapend met de merknaam. Ja dat merk hebben ze. Er wordt een doosje geopend. O, helaas zit er nog maar één onderdeel in, ze hebben net bijbesteld. Bovendien blijken de wandcontactdozen hier als een soort lego te zijn opgebouwd: je kunt naar believen wisselen tussen schakelaar en contactelementen. We moeten tellen hoeveel van elk bouwsteentje we willen hebben. Dinsdag gaan we terug, voor stofzuigerzakken en legosteentjes. Dinsdag pas? Misschien vinden we maandag ook wel weer een excuus. Anders gaan we toch gewoon voor een praatje en het laatste nieuws?