Una cosa buffa

Weer Giorgio aan de lijn, net als 5 minuten geleden, toen hij ons belde om de naam van een commercialista serio, una persona di cui si può fidare door te geven, zoals hij tijdens ons etentje van afgelopen maandag had beloofd (en wat Giorgio belooft maakt hij waar). De naam van de serieuze financieel adviseur op wie je kon vertrouwen die Giorgio noemde, kwam ons al bekend voor en even later wisten we het. Dat kón toch niet waar zijn zeiden we en schoten erbij in de lach. Toen belde Giorgio dus weer: “Adesso ti racconto una cosa buffa”, nu zal ik je eens iets lachwekkends vertellen … Maar we wisten het dus al: precies die ene adviseur die onze trouwe Giorgio uit de ongetwijfeld duizenden beschikbare had gekozen was Paolo B., die ook zong in het gospelkoor van Nico!!! Wat een toeval en wat een mop.

Die dag kon niet meer stuk, ook al regende het ’s ochtends vroeg flink, zoals het al de hele maand mei gedaan had: een record hoeveelheid water was er naar beneden gekomen en de Ticino in Pavia stond angstwekkend hoog. Het voetpad langs de kade waar we van de herfst en winter nog gelopen hadden, was onder water verdwenen. Toch ziet het landschap er hier in de regen ook nog fraai uit (vinden wij, zie de foto). Maar toch zou het beter zijn als het droog werd vandaag, want de verhuizers zouden ons vandaag om 9 uur onze Hollandse zooi komen brengen.

 

En toen we de vrachtwagen eenmaal uit de Valle Scuropasso omhoog zagen kruipen, werd het inderdaad droog. Dank jullie wel weergoden! De chauffeurs annex dozensjouwers durfden de Oltrepose natte klei niet te trotseren en reden achterwaarts ons weggetje af tot vlak bij de poort.
Er kon nu niemand meer langs, Maar Roberto en familie parkeerden hun auto’s zonder gemopper boven aan de heuvel en wandelden rustig naar beneden, een schielijke blik in de verhuiswagen werpend naar wat die Olandesi allemaal voor roba bij zich hebben. De stoere mannen gingen weer voortvarend aan de slag en na een uur of vier stond alles op zijn (tijdelijke) plek en was ons bed zelfs weer in elkaar gezet. Nog niets gehoord over bijbetaling, en we hebben op de douanepapieren getekend voor nog steeds 15 kuub …
In de tussentijd was de jonge padrone naar het gemeentehuis getogen om de technica uit te horen over de activiteiten van onze ingegnere. Lag er nu een dossier over onze verbouwingen of niet? Hij moest echter geduld oefenen, want hoewel Roberta elke woensdag van 12-13 uur spreekuur hoort te houden, verscheen ze pas om 13.15 uur (en de tijd klopte nu echt wél). De tussentijd werd gevuld met voorlichting over “wat te doen in Nederland als toerist” aan de andere dame van het gemeentehuis, die ons al verschillende malen had geholpen met e.e.a. Uit het hoofd diepte onze expat wat leuke uitstapjes in en om Amsterdam op: nù weet hij het nog, maar over een jaar???
Het overleg met de technica was kort en krachtig: ze had morgen een afspraak met Cassani en er lag (dus) nog geen dossier: shit. Dan maar met de boosdoener (of beter boos-later) gebeld. We konden morgen ook langskomen om de zaak te tekenen, die dan al was voorgekookt met de technica, zodat er geen bezwaren meer zouden kunnen rijzen. Nou ja, dat is althans iets. Piano piano zoals ze hier zeggen.
De middag werd besteed aan het openen, leeghalen en versjouwen van dozen en meubilair. Wat hebben we wel nodig en pakken we dus uit en wat niet en laten we dus mooi zitten? En waar gaan we tijdelijk wonen? Toch maar besloten om zoveel mogelijk op onze eigenlijke, bovenste, verdieping te gaan leven. Als er verbouwd gaat worden zien we wel weer verder. De benedenverdieping blijft als keuken en logeerafdeling in bedrijf. Het bed hebben dus boven opgemaakt (maar wel met auping matras voor de rugzwakke padrone), de bank en salontafel en kleed op hun plek gezet/gelegd, de tv geïnstalleerd. Nog geen ontvangst want de antennista kan niet eerder dan volgende week. Gelukkig had de oudere padrone zijn verjaarskado nog: de laatste serie Soprano’s. Onderuitgezakt met nootjes en wijn hebben de padroni genoten van de eerste twee afleveringen over de italo-amerikaanse padrino en zijn toen hun eigenste bed ingedoken. Het is net als thuis, het is al een beetje thuis.

PS Na enige worstelingen hebben we van Telecom Italia gedaan gekregen dat ze (pas) 17 JUNI bij ons langskomen om de telefoonaansluiting te installeren. Tot die tijd moeten we het doen met internetcafé’s en mobiele verbindingen en wordt er dus niet geskyped!