Dal comune

(laat het woordenboek maar liggen, bitch: dit schrijf je écht met één m in het Italiaans), bij de gemeente, daarover gaat het vandaag. En over het dak. En het weer. En het dak én het weer en hoe deze zaken elkaar in de weg kunnen zitten. Want als je de panoramafoto van vandaag wilt zien, dan volstaat het volgende: neem een vel wit papier en houd dat op zodanige afstand van je hoofd dat het gehele zichtveld wit is. Soms zijn dingen zó eenvoudig! Maar dat was nog niet het ergste: het regende, voor het eerst na ruim een week, of twee! Net nu de ingegnere ons had laten weten dat men met het dak zou beginnen! We reden dus naar ons huis met het idee dat er niets zou gebeuren en dat klopte grotendeels.  Er was inderdaad niemand toen we tegen 11 uur arriveerden, maar wel stond er een nog niet voltooide steiger aan de oostkant van het huis. Blijkbaar had men het op een bepaald moment opgegeven en bedacht dat het vandaag niet meer ging lukken. Jammer! Gelukkig zijn de voorspellingen voor de komende dagen beter, al wordt op langere termijn sneeuw voorspeld (shit! Nee, het regent geen shit, maar de situatie is shit). Wat te doen nu het buiten nat is en binnen koud (want de idraulico is ook nog niet verschenen)? Naar de gemeente dan maar, met de vragen die we hebben: hoe schrijven we ons in als inwoner van Montecalvo? Mogen we zomaar een waterput slaan op ons terrein? Hoe lang duurt het afhandelen van bouwvergunningen? Wat zijn de eisen om als B&B te kunnen werken of is het handiger als albergo of iets dergelijks door het leven te gaan?
Bij de gemeente was welgeteld 1 ambtenaresse aanwezig, degene die we de vorige keer ook al hadden gezien. Zij was vriendelijk maar kon ons niet veel verder helpen, daarvoor moesten we de tecnica hebben, maar die kwam gelukkig over een oretta (uurtje) want het was woensdag. Dat wisten we want met de technica waren we al eerder in de slag, o.a. met onze Buttini. Dan maar even naar het dorp Santa Maria voor een kopje koffie, een broodje en wat tuingerei. In het café lag trouwens een interessant boek over droomuitleg (héél gedetailleerd, een encyclopedie) en  met ingewikkelde lottosystemen, voor sommige stille meelezers misschien om van te watertanden?  Een gevulde maag, een stevige snoeischaar, een origineel Italiaanse spade (vanga) en een paar laarzen rijker togen we een uurtje later weer naar de comune. De architetta was er en nodigde ons binnen. Ze herinnerde zich ons, vooral vanwege die lastige geometra uit Genua die we hadden. Die was echt een beetje te brutaal hoor! Maar dat ze nam ons niet kwalijk gelukkig. Het werd duidelijk dat alles hier vrij gemakkelijk gaat: 1. een put slaan, geen probleem als er tenminste geen waterreservoir van de gemeente zelf ligt (en die ligt er niet toch? werd er onderling over de gang roepende tussen de inmiddels 3 ambtenaren gecommuniceerd [it: comunicare]); 2. beter jezelf als een B&B afficheren want als albergo komen er opeens héél veel lastige regels bij. Je mag dan als B&B weliswaar maximaal 6 gasten hebben, maar als je niet zo stom bent om 8 of zo in te vullen, dan kraait er nooit een haan naar (prettig principieel dus): de technica knipoogde bijna naar ons; 3. de bouwvergunningen? Als jullie alles inleveren dan heb ik maximaal een dag of 15-20 nodig om het te bekijken, dus na een maand kun je al beginnen met verbouwen: niks commissie [it: commissione!] dus.
Geheel opgeklaard verlieten we het gemeentehuis: hoezo bureaucratie? hoezo ellenlange procedures? Het loopt hier gesmeerd! Nu nog droog weer graag. En een flinke hellingshoek.

Un arcobaleno nelle nuvole

ofwel een regenboog in de wolken. Wolken? We zien alleen maar sprakeloos makende (en dus tekstloze) panorama's van azuurblauwe luchten, denken jullie natuurlijk. Klopt. Vandaag was het warempel nóg helderder dan de afgelopen dagen, met alleen wat hoge sluierbewolking. Op weg naar Montecalvo zagen we het Alpenmassief al van top tot teen in het Noorden, toch al gauw een afstand van een km of 100. Verrassend genoeg echter waren ook de toppen van de Appenijnen van de Oltrepò zichtbaar, mét sneeuw! En dat terwijl het in Santa Maria delle Versa, ons dichtst bijzijnde dorp, 16 graden was!

Maar goed, de regenboog dus. Toen ik vanmiddag na een uurtje of wat hard werken in de voortuin (in het lentezonnetje, héél vervelend dus) mezelf neervlijde in het droge gras/onkruid op mijn favoriete plek in de achtertuin (vanaf dit punt lijkt ons huis nu al, zonder mooie opgeknapte gevel, een rijk patriciërshuis) en besloot om me, na een minuut of wat genoten te hebben van het iedere dag weer andere uitizcht op de vallei en heuvels voor me, eens helemaal achterover te werpen, toen zag ik dus: blauwe lucht, een onhoorbaar vliegtuig met condensspoor (als je vanuit het zuiden, Sardinië/Palermo?, naar Milaan vliegt, kom je over ons huis!), de eerste vlinder, wat sluierbewolking en ... de regenboog! Tussen de sluierbewolking zag ik eerst één kleur, rood en toen ik langer keek het hele spectrum. Nog nooit meegemaakt: geen regensluiers, toch de regenboog. Kennelijk veroorzaakt door de ijle structuur van de sluierwolk, die veroorzaakt dat het licht gebroken en doorgelaten wordt. Waar is de foto? Tja, het toestel lag in het huis en dat was toch al gauw een meter of 100 lopen (gnagnagna) en ik kon mezelf niet losrukken van dit prachtige beeld: jullie hebben pech! Een filmpje dan maar? Of een panoramafoto? Of allebei?

una vista impagabile

 

vino rosso della casa

Het rode huiswijntje dus. Een bonarda fermo (d.w.z. geen frizzante, schuimwijntje) in dit geval, gemaakt van de druiven van een van de wijngaarden vlak beneden ons huis. Roberto (Vercesi als ik het goed heb, vele inwoners van Montecalvo en omgeving heten Vercesi) kwam vandaag al een flesje brengen, nadat we hem gisteren pas voor 't eerst gesproken hadden. Opeens stond hij achter me, terwijl ik de voortuin verder aan het omschoffelen was: een welkome afwisseling. Na wat gebabbel in het lentezonnetje liet ik hem het huis zien, waar Nico op de tweede verdieping luidruchtig aan het stofzuigen was. Hoorbaar, zelfs op afstand van het huis: zo rustig is het hier dat het enige lawaai dat van de aspirapolvere is! Roberto was verbaasd over de interne toestand van het huis, hij kende het huis nl. wel van vroeger (hijzelf is in zijn huidige woonhuis geboren) maar wist niet dat de vorige eigenaar het zo had opgeknapt. Terwijl we kamer na kamer bezochten, polste ik voorzichtig maar eens naar de mogelijkheden van het overnemen van een stukje grond en de toestemming voor onze veranda. Zijn vader is de padrone, dus we moeten maar met hem praten. Zijn  vader wil de wijngaard waarschijnlijk nog een stukje uitbreiden, dus tot op "onze" beoogde parkeerplaats ... helaas, die optie lijkt vooralsnog te vervallen. Tegen de veranda is geen bezwaar, als er maar geen schaduw wordt geworpen op de wijnstokken, dus dat moeten we nog even goed bekijken, maar 's zomers staat de zon hoog en al snel recht ten zuiden van de bedoelde wijngaard, dus hopelijk valt dat wel mee. Buiten verder kletsend over van alles en nog wat verstreek er al gauw een uurtje. Ons voorstel om van zijn wijn ons huiswijntje te maken viel goed, hij kan wel wat extra business gebruiken, zeker gegeven het feit dat hij er 20.000 liter per jaar van produceert! Vanavond eerst maar proeven dus, als waren wij een "sommelier", zoals de komiek  Antonio Albanese (zie http://nl.youtube.com/watch?v=eopV_FJxDG4 ) die na een hoop geschud en gewals tot de conclusie komt dat de wijn in zijn glas rood is: "è rosso". Ons oordeel van de wijn van Roberto: lekker ("bevat alcohol")! Hij begint een beetje scherp, maar net als je denkt dat hij (te) wrang is, volgt er een zoetere nasmaak. Veel beter dan de andere huisgemaakte wijntjes die we wel eens hebben mogen "smaken". Goed genoeg voor een leuk huiswijntje, en des te leuker als je hem (heel eenvoudig) drinkt op het terras  met uitzicht op de wijngaard zelf. Toch?

Bewegende beelden!

Jawel! Eindelijk hebben we de videocamera maar eens uit de mottenballen gehaald en worden jullie getrakteerd op een bewegend verslag van ons nieuwe onderkomen en van de omgeving. Voor de verandering, want telkens diezelfde stillevens van alweer dat p....huis in die (bijna) altijd zonnige omgeving ... dat gaat vervelen nietwaar. Ook op ons komt het panorama met die wijngaarden énorm af. Niet om vervelend te doen, maar het is hier nu al dagen lenteachtig, na die sombere januarimaand met mist en regen. Er wordt door ons driftig verder gepoetst en gelapt en de voortuin wordt van het ergste onkruid ontdaan: best zwaar werk, maar dankzij de fitness is de tuinman hierop goed voorbereid, qua spierballen. Tussen de middag rijden we even naar Santa Maria della Versa voor een broodje bij de bar "Smile" (hiervan nog geen beelden). Gister aan het eind van de middag hebben we even een wandelingetje door de wijngaarden gemaakt (er staan nergens hekken en je kan dus overal tussendoor lopen) en daar kwamen we de benedenburen tegen. Gebabbeld met de zoon des huizes, wat een alleraardigste man blijkt te zijn, heel vriendelijk en toegankelijk. Daar kunnen we in de toekomst nog wel wat mee regelen, zoals bijvoorbeeld de aanschaf van goedkope wijn: hij blijkt zo ongeveer alle wijngaarden in ons zichtveld in beheer te hebben! Een deel daarvan verwerkt hij zelf, we moesten maar eens komen proeven! Het stukje grond waarnaar we vanaf ons huis lekkerbekkend hebben zitten kijken, is nu een orto, een moestuin, dus of het gaat lukken daar iets van af te peuzelen? Wie weet. De buurman vertelde ons dat er toch wel veel water in de bodem zit en dat het dus mogelijk is om een put te (laten) slaan. Hij had het overwogen, maar vond het te duur (1000-1500 euro). Misschien kunnen we er samen een laten aanleggen? Dat er toeristen komen vond hij een goed idee: de wijn exporteren en per fles verkopen, dat levert tenminste wat geld op. Aan ons om de gasten lekker te maken met deze wijntjes uit de Oltrepò. Op ons idee een veranda aan het huis te bouwen, reageerde hij positief, Non è sbagliata!, dat is geen slecht idee. Voorlopig dus geen vuiltje aan de lucht, wat zijn toestemming betreft. En dit contact houden we dus warm!

Omdat we nu toch de smaak van het filmen weer te pakken hebben een toetje: een bloggende Stef (dit bericht dus) en eentje met Saar (uit?).

Zinloos lappen (maar wel lekker)

dat doet Saar iedere dag, want het moet de volgende dag toch weer over. Vooral het gezicht van de kaalkinnige padrone is voor haar een favoriete plek om haar lapje overheen te halen. Een zogenaamde "honden peeling": schijnt erg goed te zijn voor de huid. Wat echter te denken geeft is dat vanmiddag in de enige bar te Lirio, het dorpje waarop we zo leuk uitzicht hebben vanaf ons huis te Montecalvo, Saar direct afstapte op een andere gast en deze uitgebreid begon te besnuffelen. "Sente i maiali" zei het slachtoffer, "ze ruikt de varkens". Waaruit we kunnen afleiden dat ... (mogen jullie zelf invullen).

De bar in Lirio bezochten we na een dagje genieten van ons nieuwe huis en de omgeving die in de frisse lentezon lag te schitteren (beginnen we jullie al te vervelen met ons enthousisame?). Hier werd door de gepeelde padrone zelf ook zinloos gelapt, de ramen kregen eens een flinke beurt om het uitzicht ook vanuit het huis zelf optimaal tot haar recht te laten komen. Zinloos, want als we een paar maanden weg zijn, wordt het ongetwijfeld weer erg smerig, zeker als er geklust gaat worden. Van de ingegnere overigens taal noch teken: zou hij toch iets minder doortastend zijn dan het leek?
De eerste verdieping is inmiddels geheel van stof en ander ongerief ontdaan en we spelen met de gedachte om binnenkort maar eens een nachtje (of tig) in het huis te overnachten ... Daarvoor moet er wel verwarming zijn en daarvoor moet de gasman zijn langsgeweest (volgende week?) en daarvoor weer de ingegnere (want die heeft de reservesleutels). Een keten van afhankelijkheden dus en wij wachten nog maar even af.
  Tijdens het afwachten snoeide de groenvingerige padrone zijn eerste rozenstruik in de nieuwe tuin. Heerlijk zo in het zonnetje, de jas kon al uit! In de wijngaard aan de overkant van de straat waren arbeiders bezig met het snoeien. Even kennisgemaakt met Gianpietro, de eigenaar, die wel wil verkopen, maar wat moeten we met zo'n lap wijngaard?
Vandaag hebben ook gewacht op de "rigattiere", de opkoper van ouwe zooi annex Malle Pietje, die we in Santa Maria della Versa hebben gevonden. In de cantina staat immers een hoop troep waar we vanaf moeten. Overigens haalden we er vanmiddag nog wel (in onderdelen, niet direct herkenbaar als zodanig) een prachtige salon/terrastafel van matglas en metaal uit: die blijft! De tuinpadrone ging in de middag maar even naar het bedrijf zelf, en passant broodjes halend bij onze favoriete bar in Santa Maria. Het gesprek bij de opkoper verliep, toch weer verbazingwekkend, in vloeiend Italiaans. Even kicken. Maar ook afwachten tot hij langskomt .Daarna een leuke ritje terug door het rustige en nu al mooie landschap: wat moet dat worden als de wijngaarden in blad staan? Nog veel meer kicken!
Door de inmiddels schone ruiten zagen we de besneeuwde Alpentoppen liggen, een uitzicht dat nog mooier werd toen we richting Lirio reden.

  Ook mooi (nog mooier?) was nu het uitzicht op ... onszelf, d.w.z. ons huis dat in het avondlicht goed te herkennen was. Herkennen jullie het ook?

naturale o con gas?

dat vragen ze hier altijd in het restaurant: wil je water gewoon of met bubbels? Tja, wat nemen we, keuzes keuzes, daar word je niet altijd gelukkiger van. Maar nu weten we het direct: in ons huis willen we én water zonder bubbels uit de kraan én gas om warm water te krijgen, uit de kraan en in de radiatoren. Kan dat alsjeblieft? Ja het kan. Het duurt even maar dan heb je ook wat. Hoewel, strikt genomen hebben we nog steeds geen warm water, maar er zit schot in. Vandaag, zondag, rustdag, de dag des Heeren, jawel!, kwam de gasfitter langs. We waren al verbaasd dat hij op zondag wilde komen en Noord-Europees wantrouwend als we zijn hadden we al extra geld uit de muur getrokken om het ongetwijfeld bijzondere zondagstarief te kunnen financieren. Ten onrechte, zo bleek. De alleraardigste man, niet de gasfitter maar diens cognato (zwager) de electriciën, regelde eerst dat we weer gas hadden. Dat laatste spreekt nl. niet vanzelf, doordat de "riduttore de pressione" in het meterkastje telkens hapert. Die moet vervangen worden, weten we sinds donderdag, toen de man van de ENEL ons demonstreerde hoe je de gastoevoer op gang kunt krijgen. Wij kregen het echter niet aan de praat, maar de cognato wel. Binnen bij de gasketel keek hij zorgelijk naar de leidingen: hier was een doe-het-zelver aan het prutsen geweest! Hij wist nog hoe de zaak in elkaar zat, voor dat de prutser er zijn gore handen op had gelegd, want hij had de hele installatie, samen met de echte gasman, destijds aangelegd. (want wij zijn zo leep geweest juist die lui in te schakelen die met de hele situatie bekend zijn). Eenmaal boven raadde de electriciën een kleine ricorsa van het leidingensysteem beneden aan, alvorens de zaak op te starten. Er zat verder ook nog ergens een blokkade t.g.v. het lange in onbruik zijn van het systeem. Wat gaat dat dan wel kosten? vroeg de gierige padrone. Ach dat is een paar uur werk, maal het uurtarief. Het is geen groot werk. Als we hem de sleutels gaven dan deed hij het van de week wel even tussendoor, want hij woonde hier vlak beneden aan de hoofdstraat. Ja, bekende hij, ik ben in dit huis geboren! Bijna vanaf het begin van het huis, in de jaren '60.  Ik heb er zelfs nog herinneringen aan, zei hij melancholiek. Vandaar natuurlijk dat hij even wilde kijken wie er in ZIJN geboortehuis kwamen wonen! Het is even wennen, maar het gaat hier dus allemaal op zijn dorps, men komt op zondag even langs, alsof het bij een goede kennis is. Want ondertussen hebben we voor het zondagsbezoekje (nog) mooi niks betaald! Conclusie: over een week als de ingegnere klaar is met zijn metingen, rijden we even langs het woonadres van de cognato en geven daar de sleutels aan hem af, zodat hij een en ander aan leidingen recht kan trekken.
Na het bezoek van de boreling gingen we zelf maar eens wat vegen en poetsen, binnen en buiten, maar niet na een kopje koffie te hebben genuttigd aan het gezellige eethoekje, dat inmiddels aangenaam warm was danzkij de brandende gaspitten en het aangeschafte electrische kacheltje. Electriek hebben we inmiddels ook, al langer dan we dachten eigenlijk, maar doordat meneer Colombo ons niets had verteld over een achter de verwarmingsketel verstopte schakelaar, hadden binnen eerst dus geen stroom. Nu wel, dus kon er stofgezogen worden door de meest jeukhandige padrone, met de nieuw aangeschafte aspirapolvere op de nieuw aangeschafte trapleer. De andere padrone inventariseerde maar eens de rotzooi in de cantina. Uitslag: slechts een paar dingen zijn het behouden waard, zoals een heel leuk naaimachinemeubeltje, een lattenbodem, twee spiraalbedden, een schoenenkast. De rest is niet-om-aan-te-ziene oude troep en kan weg.  Daarna veegde de padrone buiten maar eens zijn eigen straatje schoon.

Programma voor de komende week: definitieve verblijfsvergunning halen en laten omzetten naar Montecalvo, naar de comune om informatie over de regels t.a.v. het openen van een B&B/appartementsverhuur, verder poetsen, kennismaken met de benedenbuurman en hem informeren over onze plannen en vragen naar zijn verkoopbereidheid van het lapje grond grenzend aan onze ingang, een opkoper regelen voor alle troep die in de kelder staat ...

i piani

Op verzoek: de plattegronden om de rondleiding van gisteren nog meer reliëf te geven!
   

Interne zaken

Vandaag een fotoreportage van twee van onze talentvolste beeldverslaggevers, padrone1 en padrone 2, gewijd aan het interieur van het huis in Montecalvo. Dit op aandringen van een paar van onze meest luidruchtige meelezers. Veel plezier!   

                                                                                                                                                                                                       

   We beginnen bij het begin, dwz dat het hier begint: de ingang van het huis bevindt zich bij de ingang, zoals jullie al weten, oplettend als jullie zijn! Wanneer men hier entreert, komt men binnen en bevindt men zich ín het huis en niet meer daarbuiten (heen en weer heen en weer). Je ziet dan dus een gang (behalve mensen met tunnelzicht, die zien wat ze altijd al zien en herkennen dit niet als een gang).

    Links van deze gang bevindt zich de woonkeuken, rechts ervan de verblijfsruimte met gezellige fauteuils. In de woonkeuken staat de koffie gezellig te pruttelen, als je geluk hebt! Het raam gaat waarschijnlijk plaatsmaken voor een deur naar een veranda die om een hoek van het huis heen gaat lopen om uitzicht te bieden op de vallei aan de westkant van het huis.

Daarna gaat de gang zijn gangbare gang en tref je links het trappenhuis (straks meer) en recht voor je de badkamer.                                                      

                                                                        

Vóór de badkamer kun je naar links/rechts voor de respectievelijke slaapkamers, niet veel aan te zien want leeg. Wel leuk gedecoreerd. Keer je op je schreden terug, dan zie je gang eens van de andere kant! Soms ligt er een padrone buiten op het bordesrandje te zonnen (soms ook een nog niet blauwe bitch, zie eerder verslag).            

   Nu gaan we toch echt omhoog, via de trap, die nu heel verrassend, rechts van de gang ligt! We kunnen nog niet naar beneden, maar daar breekt de ingegnere op dit moment zijn hoofd over. Naar boven dus, naar het toekomstige padrone-hol. We komen eerst weer in een gang, met links uitzicht op een badkamer en rechts op alweer een bordes.

   Het bordes bevat geen zonnende padrone deze keer maar een Maria met kind, hevig aangetast door weer en wind. Hierin zien wij een leuke taak voor het meelezende gabbertje: bedenk wat we met dit leuke nisje kunnen doen, verzin een nieuwe Maria voor ons!                                                               

   De bovenverdieping bevat aan een kant een grote lege ruimte waar keuken en verblijf moeten komen. We kijken uit op het wijngaardje van de overbuurman, Antonio Vercesi. Op de verdieping moeten nog twee extra ramen komen om de padrone's te verlichten.

  Aan de andere kant is er een slaapkamer  en nog een verblijfsruimte, nu nog een kinderkamer met bijbehorend behang, waar een toegang tot het balkon met uitzicht op Valle Scuropasso moet worden gerealizeerd.

  Omdat we alles nu al gezien hebben richten we onze blik op de mooie plavuizen en begeven ons via de trap buiten naar de cantina. Hier moet nog een appartement komen.

Tot zover het verslag van onze verslaggevers!