Nutsvoorzieningen

De koopakte is getekend. De gegarandeerde cheque is overhandigd. Het huis is van ons en de champagnekurk heeft geknald. We zijn er. Denk je. Die rennen er meteen naar toe, pakken bezem, emmer en dweil om de boel eens flink schoon te maken en zijn volgende week verhuisd. Is er al een datum?

Nou dat valt vies tegen. De middag na de ondertekening zit ik weer bij “Assicurazioni Generali “ aan het bureau van Daniele en regel daar de benodigde verzekeringen. Net voordat ik mijn handtekening onder de polis ga zetten, controleer ik nog even het adres. Hé, is het huis in Montecalvo nu het verzekerde object of niet? Er staat alleen “Via Moruzzi, Pavia”. Er is even verwarring bij mij en Daniele, maar dan is ook snel de annex geprint waarin per direct de adreswijziging wordt geregistreerd. Als ik nu nog mijn chequeboekje bij me had, zou ik kunnen betalen, want pinnen kan hier niet. “K…” Dus snel naar huis èn weer terug om de rekening te voldoen, want dan zijn we pas verzekerd.

Daarna langs het kantoor van Nicola de makelaar om de overige sleutels van het huis op te halen. Nicola wilde meteen weten waarom Stef zo kwaad op hem was. Hij had ons zo goed geholpen en waren toch helemaal geen problemen? “Ook de Colombo’s zijn dik tevreden,” probeert hij nog. Ik weet inmiddels beter en probeer in mijn steenkolen-Italiaans hem duidelijk te maken dat hij zich niet aan eerdere beloften heeft gehouden. En of hij zich wel kon voorstellen dat wij het die ochtend uiterst pijnlijk vonden dat wij voor de Colombo’s niet een door de bank gegarandeerde cheque gereed hadden, omdat notabene hij ons had verteld dat dit niet nodig was. Wij hadden dit na de ondertekening van de compromesso expliciet aan hem gevraagd. Na wat heen en weergepraat en veel gerommel in bakken met allemaal sleutels met labels met vage aanduidingen, kreeg ik de huissleutels overhandigd. “Laat Stef maar een keer langs komen, dan praten we het wel uit”, was het laatste dat Nicola zei, toen ik zijn kantoor verliet.

Die dinsdag direct naar Montecalvo gegaan om te testen hoe het nu voelt om eigenaar van zo’n huis te zijn. Welke sleutel hoort bij welk slot? We hebben twee dikke bossen meegekregen. Binnen is het stervenskoud, nog kouder dan buiten, is het muffig en hangt er een lichte rioollucht. Nadere inspectie leert dat alle WC’s en wasbakken droog staan. De stank uit de septic tank kan zo het huis binnen stromen. Maar er is nog geen water aangesloten, noch gas en licht. Dat is de volgende horde die genomen moet worden. Van een vriendelijke ambtenaar in het gemeentehuis van Montecalvo krijgen we de nummers door van de het waterleidingbedrijf (Aquadotto), en van een gas- en elektriciteitsbedrijf. Al is de energiemarkt in Italië net als in Nederland geliberaliseerd, het voormalige staatsbedrijf ENEL is nog steeds de grootste en daar waren de Colombo’s ook klant. Dus diep ademhalen voor een klus: het bellen van de diverse callcenter. Ik heb een aantal standaardzinnen voorbereid en weet de dames aan de telefoon te vertellen waar het om gaat. Dat denk ik althans. Ze luisteren, gaan dan heel snel praten en verbinden me door met een andere dame, die weer hetzelfde doet. Opeens denk ik de vraag te verstaan wat de postcode van Montecalvo is. “Momentje,” roep ik en snel naar Stef om te vragen of hij dat paraat heeft. Niet dus. Terug naar de telefoon. “Scusi, ma…”. “Tu-tu-tu…” Men heeft opgehangen!

Weer het nummer van de Linea Verde (het 008-nummer) gebeld. Dit keer begin ik meteen in het Engels. Ik hoor de paniek toeslaan. Spreken ze die taal niet. “A little….” Prima dan probeer ik het ook in het Italiaans, en draai weer hetzelfde verhaal af. Dit keer lukt het wel en wordt ik serieus genomen. Na uitwisseling van de gebruikelijke gegevens waaronder de onvermijdelijke codice fiscale (Bari-Torino-Simone-Napoli-Lago-Simone..en af te sluiten met Empoli) vertelt men mij dat ik over vijf dagen “luce” zal hebben. Da’s één. Nu nog gas en water. Bij het gas (een ander nummer, wel ENEL) is er het probleem dat de “contatore” bij het huis is weggehaald. De “tubi” liggen er, maar er moet wel een nieuwe meter komen. Na wat heen en weer gepraat en na lang wachten met leuke Italiaanse schlagers in het oor, krijg ik een afspraak voor donderdagmiddag. Kunt u dan? Ja, ik zal er zijn.

Het aanvragen van een aansluiting aan de Aquadotto wonder boven wonder vrij vlot. Ze begrijpen me niet alleen meteen, weten waar Montecalvo ligt, zelfs frazione Spagna is hen niet onbekend, en ze weten ook nog meteen mee te delen dat er voor het water ook géén “contatore” aanwezig is. Er moet wel boter bij de vis. Eerst betalen dan pas krijg je water. Komt u morgenochtend maar langs in Stradella. Vóór 10 uur dan regelen we daar het contract en de betaling. De volgende dag kwart over zeven op, Saar uitlaten en de auto in richting Stradella. En op zo’n vroeg uur merk je dat ook hier fileleed is. De tangenziale van Pavia zit vol. Maar uiteindelijk wel op tijd voor de balie bij de Aquadotto gearriveerd! Ik wordt gebeld voor een afspraak.

Uiteindelijk werd het donderdagochtend. Twee mannetjes rommelen wat in een put in de voortuin en….daar horen we het water ruisen. In de keuken op de eerste verdieping stroomt het helder de gootsteen in. Ook beneden in de cantina spoelt de WC door en kan het bad gevuld worden. Alleen op de tweede gebeurt niets. Hoe kan dat nou? “Alles zou het moeten doen,” zegt meneer Colombo, die ik maar uit armoede bel. “In de badkamer boven zit een kraan en als je die omdraait, is er ook daar water.” En ja, linksbeneden vlak tegen de deur zit een piepklein kraantje. Ik draai het open en meteen spuit het water uit de openliggende leiding in de muur er tegenover. Voorlopig staat de bovenverdieping maar even droog. Ik sjouw wel een paar emmers naar boven om ook daar bad, bidet en toilet door te spoelen.

Even later belt de man van ENEL. Ben ik bij het huis en kan hij de gasmeter komen installeren? Hij is vroeger dan ik verwachtte, maar wel welkom. De meter is in een handomdraai geplaatst. Ik heb gas! Terug in de keuken probeer ik meteen het gasfornuis uit. Blijkbaar zitten alle leidingen nog vol lucht want pas na 10 lucifers en dito verbrande vingers begint er een vaag vlammetje te flakkeren. Ik kan water warmen in de pas aangeschafte pan! Ik zet meteen ook alle andere gaspitten aan om iets van warmte in de keuken te suggereren. Veel helpt het niet, want het blijft ijskoud. Na wat halfslachtige pogingen tot enig schoonmaakwerk, geef ik er de brui aan en ga naar huis.

Het wachten is op elektriciteit en vervolgens op een verwarmingsmonteur. Daarna kan de verwarmingsketel aan en kunnen we misschien echt beginnen. Of niet. Want maandag gaan we met een architect en aannemer het huis bekijken en met hen onze plannen doornemen. Maar daarover later meer.