De dag na de avond (en de dag) ervoor

Van uitslapen, na de lange oudjaarsnacht, kwam voor beide padroni niet veel. Voor de ene niet doordat hij de andere padrone uit bed hoorde gaan, voor het toilet, dacht hij. En toen nog eens. En nog eens. En nog eens. Dat is wel een erg zwakke blaas, dacht hij nog, maar nee. Het bleek een zogenaamd "oudejaarsavondfeestgriepje", vroeger ook bekend als "eerstekerstdagsdinergriepje". Gelukkig hadden we op nieuwjaarsdag geen opera ... De tweede padrone sliep dus niet uit, omdat hij niet uitsliep, maar zich telkens over de toiletpot wilde buigen. Ieder zijn meug.
Maar eerst nog even over de dág van gisteren , van vóór de oudejaarsslemppartij.  Het was nu echt helder en zonnig weer en dus stond iedereen in de startblokken om op pad te gaan. Het werd het klooster van San Alberto, de andere pre-visiterende parenti welbekend van de blinde baard-frater genaamd Ave Maria en van de mooie fresco's. Afgezien daarvan waren de vista's nu ook adembenemend, vanaf het klooster, maar ook onderweg, onder-de-haarsspeldbochtige- weg wel te verstaan. Eerst zag het er naar uit dat we het klooster niet in zouden kunnen, maar de fraters bleken slechts biddende en na een halfuurtje wachten en ballen met Saar (in de zon, geen straf), gingen de poorten open.
  Vanaf daar ging de route verder naar Varzi, alwaar een panino en een ijsje werden genuttigd en een presepe, kerstal met bewegende ambachtsluitjes werd bezichtigd. Ook beoordeelden we verschillende balkon-varianten op geschiktheid voor Villa I Due Padroni en mooiheid qua smeedwerk. In Zavatarello werd de gebruikelijke afdaling vanaf het immer gesloten kasteel gemaakt, niet nadat de bitch de banden van de Punto op het natuurstenen wegdek had verschroeid in een poging de wagen de helling op te krijgen (en ik wórd toch heet van de geur van verbrand rubber!). De terugweg verliep mistloos en leverde alweer ademstokkende schemerpanorama's van silhouetten- cq coulissenlandschappen op. Die cursus aquarelleren had ik toch echt moeten afmaken.
Vanochtend was de helft van de padroni dus uitgeschakeld en kwam de B&B verzorging op de minder ervarene van de twee neer. Gelukkig was die dus vroeg wakker. Eerst maar eens puin ruimen, d.w.z. het slagveld aan vaatwerk wegwerken. Daarna douchen (hiervan geen foto's) en de hond uitlaten. Het stoute plan om een wandeling via de stad te maken en daar alvast een kopje koffie te nuttigen werd bruut verhinderd, doordat de riem van Saar thuis was achtergebleven, in de jas van de bedlegerige padrone. Toch nog een kwartier of drie weg.Thuis kwamen de parenti tot leven en serveerde de wandelpadrone het standaardontbijt, voor de gelegengheid uitgebreid met panettone en een snotei. Dat laatste was althans de mening van de gasten en de gast is koning nietwaar? (Ík vond het een lekker zachtgekookt eitje, eiwit gestold, geel zacht, in één woord perfect dus ... maar ja wie ben ik ook alweer?). Daarna werden enige uren in ledigheid doorgebracht, deels op zoek naar Nieuwjaarsconcerten te Venetië (laatste 5 minuten gezien) en Wenen. De oude padrone verrees aan het begin van de middag van zijn ziekbed en bliefde wel een kopje thee.
De échte mannen ('s avonds een man, 's ochtends een man) besloten tot een rivier/boswandeling in het zonnige vriesweer. Dit nam een uur of 3 in beslag en leverde wat mooie plaatjes op. Saar bleek onvermoeibaar in het ballen rennen en ligt inmiddels knock out te padroni-bedde. In San Lanfranco namen we elk tenslotte een beker hete chocola, waarin je een lepel  rechtop kon neerzetten, want het bleek een kopje gesmolten chocoladereep.