Repeterende Breuk en Assicurazione

  Al sneeuwt het op dit moment niet meer, het is nog wel steeds een witte wereld. Er is de afgelopen dagen zoveel gevallen dat er een dik pak ligt dat nu met de stijgende temperaturen maar langzaam wegsmelt. Er lag de avond voor zijn vertrek genoeg van het witte spul om Ruben de eerste sneeuwpop in zijn leven te laten maken. Heel klassiek: twee grote ballen op elkaar en daar bovenop een kleinere die als kop dient. Twee takjes als armen en wat sprieten van een boom geplukt om als ogen en mond dienst te doen.

Het bleef maar sneeuwen die avond. Naar de “Tavernaccia” in San Genesio ed Uniti (bij de andere parenti wel bekend) ging het stapvoets want een slippertje is met die gladheid zo gemaakt. We waren er avond de enige gasten. Ieder ander was wijselijk thuis gebleven. Alleen de jeugd van het dorp hing er later op de avond rond. Zoals altijd was er weer, zoals Ruben zo mooi omschreef, een “menu vocale”, d.w.z. de gastvrouw dreunt in rap Italiaans alle gerechten op (en dat zijn er meer dan zat), en kijkt ons verwachtend aan met het kladblokje in de hand om te noteren wat het wordt. Ze doet dat drie keer: zowel voor de primi, de secondi en de dolci. Dus drie keer kijken we elkaar wat hulpeloos aan en besluiten het gerecht te nemen dat we hebben verstaan. Ondanks het “we zien wel karakter” blijkt het elke keer toch weer een goede keus te zijn.

Langzaam en voorzichtend rijden we weer naar huis. De sneeuwschuivers zijn her en der al wel langs geweest maar er ligt overal nog een dun glad laagje. We besluiten de auto niet in de carport beneden te zetten, want we vrezen dat de volgende morgen, als we écht op tijd weg moeten, de auto de besneeuwde helling niet kan nemen. Sneeuwkettingen hebben we niet bij ons! Die zorg blijkt terecht want als we om half zes ’s ochtends naar buiten stappen, is er weer een dik pak sneeuw bij gekomen! Omdat de sneeuwschuiver die nacht ook langs is geweest, moet de auto eendrachtig over de grote sneeuwrand geduwd worden, die de schuiver naast de geparkeerde auto’s heeft gedeponeerd. Met de slaap nog niet helemaal afgeschud pakken we de bagage van de parenti in onze Punto die, als iedereen eenmaal zit, bijna door zijn veren zakt. Zo zwaar beladen is hij. “Dat komt de wegligging ten goede,” zegt Cis. Dat is misschien wel nodig ook, want ook de snelweg van Pavia naar de tolweg Genua-Milaan is lang niet sneeuwvrij. Met een gematigd gangetje gaan we op weg. Pas op de rondweg van Milaan wordt de situatie wat beter en kan er iets meer vaart worden gemaakt. Uiteindelijk komen we veilig op vliegveld Orio al Serio aan en kunnen afscheid nemen van onze “parenti”. Al hebben we er nooit op gevlogen, Orio al Serio beginnen Stef en ik inmiddels goed te kennen. We zijn er nu al voor de zesde keer! “Dit afscheid nemen op het vliegveld,” zegt Stef, “is als een repeterende breuk. Nooit leuk, maar het is een onvermijdelijk gevolg van onze keuze!”

Die middag ook naar de verzekeringsagent geweest. Omdat we a.s. maandag de definitieve koopakte tekenen en de sleutels van het huis in Montecalvo krijgen, leek het ons raadzaam tijdig een opstalverzekering te nemen. Dat blijkt niet mogelijk bij een Nederlandse verzekeraar. Daarom op Internet maar gezocht naar een goede “assicurazioni”. Op Internet gegoogled op de trefwoorden “assicurazione”, “furto”, en “fuoco”. We kwamen uit bij Generali, ook in Nederland actief en bovendien nog eens aanbevolen door onze eigen verzekeringsagent uit Houten. Via een invulformulier kun je je eigen polis samenstellen, uitrekenen hoeveel dat allemaal wel kost en een offerte opvragen. Zo gezegd zo gedaan. Nog geen DRIE minuten nadat het formulier was verstuurd, ging de telefoon. “Pronto?”. Daniele Fasani van Generali (Agenzia Principale di Pavia) aan de lijn. Was ik de BOOTS, Nicolaas etc., die een offerte had aangevraagd? Of we een afspraak konden maken, zodat hij de polis en de voorwaarden even met ons kon doornemen? Verbouwereerd door deze snelheid en efficiency, gaf ik toe dat ik dat wel wilde. Vervolgens zitten we vrijdagmiddag voor zijn bureau en laten we ons voorlichten over wat wel en niet nodig is, en wat wel en niet kan. En dan word je opeens geconfronteerd met het feit dat onze relatie en ons huwelijk door de Italiaanse overheid niet wordt erkend. In het “6-in1”- pakket dat Generali aanbiedt zit namelijk ook een uiterst voordelige WA verzekering voor elk lid van de “famiglia”, ongeacht hoe groot die familie is. Nu mag ik al 22 jaar samenwonen met Stef, vijf jaar met die man getrouwd zijn, en verder geen vrouw of kind hebben, dit alles doet voor de wet en Generali niet ter zake. Daniele keek ons wat verontschuldigend aan (misschien wordt het in de toekomst anders suggereerde hij nog): ons trouwboekje heeft hier geen enkele betekenis. Als we allebei WA verzekerd willen zijn, is er een aparte tweede polis nodig en kost dat ons 100 euro extra! Zo zie je maar weer dat al het morele geleuter over bescherming van huwelijk en familie dat paus en kerk en de rechtse partijen hier continue verkondigen bij hun verzet tegen het homohuwelijk of geregistreerd partnerschap, gewoon neerkomt op platte financiële en wettelijke discriminatie! Ik mag hopen dat hier snel een einde aan komt.

Ondanks eerdere wat alarmerende berichten van de notaris dat ze wellicht niet op tijd alle onderzoek kan afronden (de noodzakelijke internetverbindingen liggen plat), is de overdracht toch gewoon op maandag 9.15 uur. Het zal ons benieuwen of makelaar Nicole er overeenkomstig zijn belofte aan eigenaar Colombo maandag bij zal zijn, of dat hij het ook hier laat afweten: het geld is tenslotte binnen, dus wat zal je je druk maken? Morgen, om 14 uur bij de finale controle van het huis, is hij er in ieder geval niet bij, ondanks eerdere beloften. Gelukkig is de eigenaar wat meegaander.

PS Inmiddels blijkt dat ook bij Generali de moraal toch echt via de portemonee loopt (bang dat we naar een ander zouden gaan): we kunnen voor slechts 20 euri extra toch allebei WA-verzekerd worden onder dezelfde polis. Eind goed al goed!