I pattini d'argento

Bart, Klaas, Piet, Hans, Jan, ... een reeks echt Hollandse jongensnamen passeerde de revue. Wát een korte namen, monosillabi! riep het gezelschap aan tafel verbaasd. Van dat gezelschap (allemaal dames) had ik de helft gedurende mijn viermaandse verblijf nog nooit gezien en de rest een keer of 3, inclusief de professora, want, inderdaad, het gezelschap bestond uit de medewerkers van de faculteit waar ik probeer mijn masterscriptie te schrijven. Wij (Nico, ik, Saar) waren uitgenodigd voor de nieuwjaarspranzo (lunch). En die vond weer plaats (ik kom er voor de derde keer in verband met de universiteit) bij I carceri (de kerkers) , een restaurant dat dicht bij de faculteit ligt. Dat wel, maar Giorgio, onze verhuurder/lekkerbek, heeft me eigenlijk verboden hier nog te komen: ze hebben het te hoog in de bol hier en de kwaliteit is nu juist niet op niveau. Vond ik de vorige keren ook: alles smaakt flauw, zelfs de Orata (vis) waar je niets aan hoeft te doen om het lekker te laten smaken. Hoe ze het voor elkaar krijgen? Maar goed, we zijn meegaand en gingen dus mee. Zie ik eindelijk weer eens wat mensen van de universiteit, tenslotte, al was mijn directe begeleidster La Nagel er niet bij. Ik zat aan het hoofd van de tafel en er ontging me een hoop van wat er gezegd werd. Het belangrijkste onderwerp van  gesprek was de aanstaande dochter, Lucia, van Gabriela, een PhD-studente aan de faculteit, de enige die ik al meerdere keren ben tegengekomen, de enige die er regelmatig is! Via Lucia kwamen we op leuke namen voor kinderen en op Hollandse namen, kórte   namen dus.

En toen, ik weet niet meer hoe, ging het opeens over een Nederlands kinderverhaal,"De zilveren schaatsen", over een meisje en jongetje, broer en zus, die op houten schaatsjes (armoe) meedoen aan een wedstrijd en o wonder de hoofdprijs, zilveren schaatsen winnen. Hét verhaal over Nederland, volgens het gezelschap. We kenden het niet, en zeiden dat het in Nederland geen bekend verhaal is (we nemen onszelf graag als maatstaf) en dus ook niet waar gebeurd. Wát ??? Van deze mededelingen viel het hele gezelschap achterover, even verbaasd  en teleurgesteld als een kind aan wie je vertelt dat Sinterklaas niet bestaat. Hun was een illusie ontnomen.
Vanavond maar 's even zoeken op internet en wat blijkt, het verhaal van de zilveren schaatsen is hetzelfde verhaal als dat van Hansje Brinker! Dat wil zeggen, in het eigenlijke verhaal, in de 19e eeuw geschreven door de Amerikaanse  Mary Mapes Dodge, is Hans Brinker NIET het jongetje dat een vinger in de dijk stopt maar is hij de broer van Grietje (ja, Hans en Grietje, hoe verzin je het), met wie hij dus de zilveren schaatsen wint. Wel wordt het verhaal van de vinger in de dijk in het boek verteld, als de heldendaad van een andere jongen, van wie geen naam genoemd wordt. Dit kleine onderdeel is later losgezongen van het eigenlijke boek en de jongen heeft later de naam van de hoofdpersoon gekregen.
Toch nog wat geleerd aan de universiteit!
Het eten was overigens te doen, ik had een pasta-bonen soepachtig iets, weer een beetje flauw van smaak, maar ik ben een bonenliefhebber en dat maakt rauwe ... jeweetwel.