AM/PM

Saar liet het begin van een blafje horen, in de slaapkamer, en ik, al wakker, dacht "Nee hè, begint ze hier nu ook al! Straks kunnen we geen oog meer dicht doen 's nachts, als ze op elk geluid gaat reageren." Ik sufte weer een beetje weg. Net was het nog 4 uur, ik had de klok in de woonkamer zoveel keer horen slaan. Wel vreemd dat ik al bus voorbij had horen gaan. ??? Maar ik had de wekker gezet op 7:45 dus er kon niets misgaan, toch? Een halfuurtje later, nog steeds wakker, dacht ik "Ach, laat ik toch eens op de wekker kijken". Onder de deken even het lichtje aan, om Nico niet te vroeg te wekken, en wat zien ik: KWART OVER ACHT. WAAAAAAAAAAAAAT? Over een uurtje moeten we bij de notaris zijn. SHITSHITSHIT hoe kan dat? Ik stoot Nico wakker en spring uit bed. Kattewasje, snel een bord cornflakes. Nico laat Saar nog even snel uit (Saar die ons natuurlijk met haar blafje had willen waarschuwen dat het tijd was om op te staan!), terwijl ik de cheque voor meneer Colombo compileer. Een megabedrag NON TRASFERIBILE. Volgens Nicola, ook zo'n zekerheidje, is dit ok zo, dezelfde cheque als bij de compromesso. Bij het aankleden check ik alsnog de wekker: hoe kan het dat hij niet is afgegaan, er staat toch echt 7:45 op, ja 7: 45 ... PM. PM??? Kutkutkut. Dat moest dus AM zijn. Die stomme Angelsaksische systemen ook. Maar ja, nog is er niets verloren. Wegwezen en snel. Hoe gaan we? Te voet duurt te lang. Op de fiets is risky want het blijkt spekglad: de gesmolten sneeuw is vannacht aangevroren. Toch maar de auto. Saar blijft thuis.

We komen tegelijk met de Colombi aangelopen en we zwaaien elkaar al op afstand toe: het zijn werkelijk aardige lui. Bij de notaris wachten we nog even tot het echt 9:15 is en dan worden we binnengeroepen door een zeer breekbaar oud dametje, dat ons nauwelijks aankijkt, voorovergebogen als ze is door het vele studeren op de aktes. Zonder veel poespas begint ze de geprepareerde akte voor te dragen, nomi, cognomi, codici fiscali (altijd weer die codice fiscale!). Bij ons wordt speciaal vermeld dat we de Italiaanse taal machtig zijn. Ik zwaai met mijn hand naar mevrouw Colombo van "zo zo" en zij lacht. Ik zie meneer Colombo al naar mijn chequeboekje loeren, dat zichtbaar in mijn plastic mapje zit. Zit hij te likkebaarden? De notaris neemt de tijd. Niet alles begrijpen we. Er volgen nog wat correcties. Frazione Spegna? Nee, Spagna. Spegna betekent: doe het licht maar uit! En we willen net beginnen! Dat moet anders. We komen bij de hypotheek van de Colombi: is die afbetaald. Jazeker. Maar het originele bewijs van de bank zit er niet bij. Dat heeft Nicola. Die er niet is. Ook niet in de buurt. Nergens te bekennen. En hij heeft het ook niet in het dossier voor de notaris gestopt, kennelijk. Lopen we vast? Nee, gelukkig hebben wij alles bij ons en hebben we een kopie van het bankbewijs en dat blijkt voldoende. We gaan verder, ik verlies de draad. Aha, de betalingen! Colombo kijkt weer schuins naar mijn cheque. "Jaja, hij komt eraan, maak je niet zenuwachtig",  denk ik nog. Maar dan komt de aap uit de mouw: Colombo wil een gegarandeerde cheque, niet zomaar één. Kan ik me voorstellen, had ik ook aan gedacht, een maand geleden. Daarover toen Nicola gebeld: "Moet die cheque niet gegarandeerd zijn?" "No no, non ci sono problemi!" Gewoon zo'n zelfde cheque als bij de compromesso. Nou goed dan, dacht ik toen. Niet dus. En op dat moment, als Colombo dus over een gegarandeerde cheque begint, verschijnen er vreemd genoeg allerlei martelmethoden en manieren van ter-dood-brenging (langzaam vooral héél langzaam) voor mijn geestesoog. Lijdend voorwerp niet Colombo, want die heeft gewoon gelijk, maar ene Nicola. Wat heb ik toch tegen die man? Ik weet het niet. Hij is er niet, de lul, en nu weten we waarom: al zijn stommiteiten komen nu boven tafel.
Gelukkig blijkt de notaris meegaand en mag ik even naar het gelukkig op loopafstand gelegen postkantoor (leve Pavia!) om de cheque te laten garanderen. De anderen gaan even een kopje koffie nuttigen in de bar om de hoek (leve Italië!). Daar wisselen Nico en de Colombi hun ervaringen met Nicola uit. Ook zij zijn zeer ontevreden over hem. "Ha fatto niente!", krijgt Nico keer op keer te horen: ook zij hebben ook vrijwel alles zelf moeten doen. Zelfs beloften over teruggave van door hen gemaakte kosten kwam hij niet na. De Colombi hebben wel de volle 3% makelaarsprovisie betaald en daarnaast ook nog eens het kerstkado dat Nicola hen heeft afgetroggeld: een fles champagne!

Bij het postkantoor is het weer pensioen uitbetaaltijd, maar ik kom toch snel aan de beurt. Ik krijg dezelfde vrouw als de vorige keer, die me toen niet kon helpen. Jezus, als dat maar goed gaat! Het valt mee, ze vraagt e.e.a. aan haar collega en warempel, na wat invulwerk, check van de rekening en een printopdracht heb ik een gegarandeerde cheque in handen! Wat een efficiëntie (leve de Bancoposta!). Snel terug. We tekenen de akte en zijn

EIGENAAR VAN HET HUIS IN MONTECALVO VERSIGGIA!

Zojuist belt Nicola, op mijn mobiel, maar ik ben geprepareerd en geef hem de volle laag: in het Italiaans! Wij zijn niet tevreden en de Colombi ook niet, hij heeft me verkeerd voorgelicht. Of hij onze kerstwijn al op heeft, ja? jammer anders had ik die teruggehaald. Hij snapt er niets van. Tuurlijk moet die cheque gegarandeerd zijn. Telefoongesprek van een maand geleden: dat herinnert hij zich niet. Waar hij was? Op kantoor natuurlijk, hij kan toch niet bij de notaris binnenstappen. Of we even de sleutels komen halen (langsbrengen zit er niet in, wat kun je verwachten voor 11.000 euro netto?). Ik zeg hem dat ik hem beu ben en geen zin heb ik zoete koekjes bij een slap kopje thee of zoiets en verbreek de verbinding. Hopelijk kookt hij nu in zijn eigen sop gaar. Zal wel niet, waarschijnlijk gaan al zijn zaken zo. Leuke baan, makelaar! Het verdient in ieder geval goed.

                                                               Maar goed, het hart is gelucht en we kunnen nu genieten van een prachthuis in een prachtomgeving. Joepiedepoepie!