Zinloos lappen (maar wel lekker)

dat doet Saar iedere dag, want het moet de volgende dag toch weer over. Vooral het gezicht van de kaalkinnige padrone is voor haar een favoriete plek om haar lapje overheen te halen. Een zogenaamde "honden peeling": schijnt erg goed te zijn voor de huid. Wat echter te denken geeft is dat vanmiddag in de enige bar te Lirio, het dorpje waarop we zo leuk uitzicht hebben vanaf ons huis te Montecalvo, Saar direct afstapte op een andere gast en deze uitgebreid begon te besnuffelen. "Sente i maiali" zei het slachtoffer, "ze ruikt de varkens". Waaruit we kunnen afleiden dat ... (mogen jullie zelf invullen).

De bar in Lirio bezochten we na een dagje genieten van ons nieuwe huis en de omgeving die in de frisse lentezon lag te schitteren (beginnen we jullie al te vervelen met ons enthousisame?). Hier werd door de gepeelde padrone zelf ook zinloos gelapt, de ramen kregen eens een flinke beurt om het uitzicht ook vanuit het huis zelf optimaal tot haar recht te laten komen. Zinloos, want als we een paar maanden weg zijn, wordt het ongetwijfeld weer erg smerig, zeker als er geklust gaat worden. Van de ingegnere overigens taal noch teken: zou hij toch iets minder doortastend zijn dan het leek?
De eerste verdieping is inmiddels geheel van stof en ander ongerief ontdaan en we spelen met de gedachte om binnenkort maar eens een nachtje (of tig) in het huis te overnachten ... Daarvoor moet er wel verwarming zijn en daarvoor moet de gasman zijn langsgeweest (volgende week?) en daarvoor weer de ingegnere (want die heeft de reservesleutels). Een keten van afhankelijkheden dus en wij wachten nog maar even af.
  Tijdens het afwachten snoeide de groenvingerige padrone zijn eerste rozenstruik in de nieuwe tuin. Heerlijk zo in het zonnetje, de jas kon al uit! In de wijngaard aan de overkant van de straat waren arbeiders bezig met het snoeien. Even kennisgemaakt met Gianpietro, de eigenaar, die wel wil verkopen, maar wat moeten we met zo'n lap wijngaard?
Vandaag hebben ook gewacht op de "rigattiere", de opkoper van ouwe zooi annex Malle Pietje, die we in Santa Maria della Versa hebben gevonden. In de cantina staat immers een hoop troep waar we vanaf moeten. Overigens haalden we er vanmiddag nog wel (in onderdelen, niet direct herkenbaar als zodanig) een prachtige salon/terrastafel van matglas en metaal uit: die blijft! De tuinpadrone ging in de middag maar even naar het bedrijf zelf, en passant broodjes halend bij onze favoriete bar in Santa Maria. Het gesprek bij de opkoper verliep, toch weer verbazingwekkend, in vloeiend Italiaans. Even kicken. Maar ook afwachten tot hij langskomt .Daarna een leuke ritje terug door het rustige en nu al mooie landschap: wat moet dat worden als de wijngaarden in blad staan? Nog veel meer kicken!
Door de inmiddels schone ruiten zagen we de besneeuwde Alpentoppen liggen, een uitzicht dat nog mooier werd toen we richting Lirio reden.

  Ook mooi (nog mooier?) was nu het uitzicht op ... onszelf, d.w.z. ons huis dat in het avondlicht goed te herkennen was. Herkennen jullie het ook?