Hete vis en koude tenen

Gisteravond waren we voor de tweede keer bij Vittorio en Katherine te gast, deze keer met de parenti. Vittorio is de koor-collega van Nico, die ons al vrij snel voor een pranzo uitnodigde en nu dus, na een kennismaking met de parenti tijdens de mis op kerstavond, voor een cena. We mochten niks meenemen en dus namen we maar een flesje wijn mee uit onze enoteca-doos van een week geleden (van de enoteca waar we ook het cadeau voor Nicola kochten). Vittorio bleek het bedrijf te kennen: hij had eens ellenlang met ze onderhandeld over een opdracht (publiciteit/marketing), maar ze kwamen maar niet tot een besluit. Uiteindelijk moest het nog even "bezinken", zei de eigenaar van de enoteca, die tevens notario te Pavia was en besloot Vittorio dat het tijd werd om af te haken. Lekkere binnenkomer van ons, die wijn! :-)
We werden weer zeer gastvrij onthaald, de tafel feestelijk gedekt, met spumante en christmas-crackers en al. De avond verliep verder geanimeerd, in het Engels uiteraard, om de parenti ook een kans te geven ... (al ging ik tot mijn eigen verbazing op een gegeven moment zonder na te denken, pratend met Katherine,  in het Italiaans over! Zou het Italiaans mij inmiddels nader staan dan het Engels???) De crackers leverden flauwe moppen en hilariteit op, waarvan de volgende proeve: waarom heeft een golfspeler twee broeken? Antwoord, heel spits geraden door Cis: He has a hole in one. Waar het verder allemaal over ging zou ik niet meer weten (oorzaak: drank), maar op een gegeven moment gaven de Olandesi zowaar een Sinterklaas-lied ten gehore tot groot vermaak van de familie Neri. Verder bleek Katherine ook al van het fantastische jaar 1960, welke mededeling ik zeer galant wist te pareren met de opmerking: dat had ik wel gedacht. Vittorio schatte ik toen maar op 1959, als goedmakertje. Tegen middernacht trokken we de jassen weer aan en keerden, door Bitch gestuurd, huiswaarts. 
  Vandaag kwamen we door de festiviteiten van de "night before" daarom wat langzaam op gang, mede geïnspireerd door de teruggekeerde mist en de koude buitentemperatuur.

Het werd een dagje relaxen met alleen een middag-uitstapje van de mannen naar Piacenza, in de hoop wat zon te vinden (niet gelukt).  De bitches bleven thuis. Het uitstapje leverde voornamelijk koude tenen op, die 's avonds door onze casalingo-cuoco werd aangepakt door een hete, zeer hete maar overheerlijke visrisotto.

 

Huis te koop!

We beginnen vandaag maar met het belangrijkste nieuws: ons huis in Nieuwegein staat te koop! Het staat inmiddels op Funda  ( http://www.funda.nl/WoningAanbod/Koop/Detail/Default.aspx?id=ce19f5ff-d00c-4e18-a799-f206ec67621c&objecttype=DetailKoopObject ), dus dan sta je ècht in de etalage hoor. Hans gaat het Te Koop bord in de tuin zetten/spitten, waarvoor dank (denk aan je rug Hans!). En sorry buurtjes, het gaat echt gebeuren! Nu begint het spannende wachten op de eventuele kopers: hoe lang gaat het duren? Een paar maanden zal er toch zeker wel overheen gaan en dus zien jullie ons nog wel voor een (korte) periode terug aan de Kervelgaarde, voor het inpakken en afscheid nemen (sniksnik).
Om de opkomende heimwee én de hardnekkige mist te ontvluchten reden we vandaag maar weer eens de heuvels in: volgens de berichten zou de mist alleen de Po-vlakte aan het oog onttrekken en   zou het daarbuiten stralend weer zijn. En daar zijn we na een weekje witte lucht wel aan toe. Eerst moest er echter een reparatie aan de auto verricht worden want gisteren bleek onze parkeerplaats bij de metrohalte in een buitenwijk van Milaan toch niet helemaal ideaal. Poging tot diefstal met een kapot portiervenster als resultaat. Bijna was onze Miep gejat, want die was eerst onbeheerd achtergebleven in de macchina, maar op het laatst toch nog ontkoppeld en meegenomen naar de stad. Gelukkig hebben ze hier ook Carglass, die/dat je ruit vervangt, gratis, als je de juiste papieren tenminste bij je hebt ...
Tijdens het wachten kochten Cis en Ruben een spellendoos bij de Toys R Us aan de overkant van de drukke mistige autoweg en vond ik eindelijk de door Saar zo node geMISTe tennisballen.
Daarna de Oltrepò in en inderdaad: het werd lichter en lichter en de mist loste op. Wat zeg ik: het werd schitterend, want vanaf de hogere heuvels keek je op de mistige vlakte en zag je in de verte zelfs de Alpen! Ook vanuit ons huis kon het uitzicht eindelijk weer eens in volle glorie bewonderd worden. Onze parenti waren onder de indruk. Cis reed en de net-niet-ontvreemde Miep probeerde haar uit door ons over klei-bekleefde wegen te sturen, wat we telkens weigerden door inversione di marcia te maken. Na een broodje in een café in Santa Maria della Versa keerden we huiswaarts door inmiddels donkere en zeer dikke dichte mist. Cis betoonde zich een waardige autorallye-rijder en bracht ons veilig thuis.

Il pranzo di natale

De ochtend begon met het ontwaken van onze tenor, die al vroeg (?) naar zijn tweede kerst-mis moest. Deze zou om elf uur beginnen, maar ook nu gold weer de Italiaanse klok: het werd dus later. (NB voor het verslag en de foto's van de mis én de dag van gisteren, verwijzen we graag naar de bitchlog: www.bitchvandebovenbouw.web-log.nl ) Opvallend was gisteren al dat een belangrijk deel van de sopranen/alten (een vrouw of 5) véél te laat, toen de mis al lang bezig was, binnenkwam om alsnog aan te schuiven bij het koor. De jassen (veelal bont) bleven aan.
Geleidelijk aan ontwaakte thuis de rest van het gezelschap, om teleurgesteld vast te stellen dat de weersvoorspelling ons had bedrogen: het was nog steeds zwaar bewolkt en het zicht was miniem. Jammer, want juist vandaag zouden we de Oltrepò intrekken, voor de kerstlunch, maar ook voor een eerste visite aan ons a.s. huis. Over de vista vanaf dat huis hebben we menigmaal hoog opgegeven en nu wilden we dat natuurlijk in levende lijve gaan tonen. Niet dus. Maar goed, het was nog vroeg, er was nog hoop, dachten we ...
Wat te doen zo op kerstochtend, als je weet dat je straks een zeer uitgebreide lunch te wachten staat? Geen uitgebreid kerstontbijt zoals we gewend zijn, want dan redden we het straks niet met de tig lunchgangen. Nico nam een cracker, ik een bordje cornflakes. Maar de rest? Die stond wat later op en had dus nog minder verteringstijd ter beschikking. Nadat ik Saar had uitgelaten, trof ik de rest inmiddels herrezen aan, lezend, bloggend etc. Ik wachtte verder ontbijt-initiatief af, want ík had immers al ontbeten. De rest wachtte ook af. Wij wachtten allen af ... en af ... en af. Op een gegeven moment vroeg ik toch maar eens of men niet wat wilde eten. Ja, we zaten op jou te wachten was de reactie ... misschien terecht. Aan de andere kant: dit is nóg geen B&B hoor. Kort en goed, we namen, d.w.z. de nog-niet-ontbeten-hebbenden namen, een stuk  panettone als compromis tussen niks en een compleet ontbijt. Hoe doen de Italianen dit eigenlijk? We weten het (nog) niet.
De mist trok niet op en na de terugkeer van onze misdienaar en nog wat ge-koffie en wisseldiensten bij de toiletpot werd opeens, overhaast, het vertreksignaal gegeven. Nog snel even het gas uitgedraaid, anders hadden jullie dit verslag niet meer gekregen!
Ons huis lag inderdaad in de mist en het uitzicht was aan alle kanten even adembenemend ... afwezig. Maar het huis werd toch, op de tast, goedgekeurd door de Zaandamse parenti. Gelukkig maar! We keren de komende periode nog wel een keer terug, bij betere weersomstandigheden. Wat zegt het weerbericht? Het zou morgen beter moeten worden!
Op naar La verde sosta, ons bijna stam-restaurant, waar we weer allerhartelijkst (even uitkijken bij het typen: de tweede r niet overslaan!) werden ontvangen en de lunch werd geopend met een lekkere sprankelende spumante.   Daarna, als ik het goed heb 8 gangen, met o.a. indivia belga (Belgische andijvie, d.w.z. witlof) in de vorm van een cannolo, kapoentjes in de vorm van een terrine en als ravioli in brodo, iets met kalkoen en pruimen/kastanjes, passievrucht, een soort taartje overgoten met 72%'s chocola. Heerlijk heerlijk allemaal. Ondanks het feit dat schrijver dezes vroeg had ontbeten en géén grote plak panettone had genuttigd, moest hij toch als eerste de pijp aan Maarten geven. Het was gewoon teveel. Bij al dit heerlijks dronken we een lekkere witwijn uit de Alto Adige, met veel profumo. Van de vele foto's die van de verschillende gerechten door ons zijn gemaakt, kunnen we er helaas slechts één publiceren. Na ruim drie uur namen we als laatste gasten afscheid van Pino, maar niet nadat er een leuk tekstje in het gastenboek was achtergelaten, met een mislukte schets van een pootafdruk van Saar (leek meer een bloemkooltje dan een pootafdruk). Ook kondigden we vast onze regelmatige terugkeer aan, i.v.m. de aanschaf van het huis en dat we onze gasten hier zeker naar toe zouden sturen. Altrettanto, en omgekeerd!, was de reactie.
In de rit naar huis sukkelde een enkeling al in de na-de-maaltijd tukje. De chauffeur gelukkig niet.

Zouden de vele lekkernijen die we gisteren bij de Bennet hadden ingeslagen nog aangesproken gaan worden? Jullie vernemen het later. Misschien lust Saar nog wel wat ...

I parenti sono arrivati (2)

Afgelopen zaterdagavond heb ik voor de tweede keer hier in Pavia de wekker gezet. Voor een zondagochtend zullen jullie je afvragen? Slaap je dan niet uit? Nee, dit keer niet want gisterochtend zijn Cis, Chris en het petekind gearriveerd. Om half acht was ik dan ook al op pad naar het vliegveld Orio al Serio bij Bergamo om hen op te halen. Een troost was dat zij nog veel eerder waren opgestaan om op Schiphol tijdig het vliegtuig in te kunnen stappen. Ze treffen het niet met het weer. Het is hier Hollands nat en koud, al vriest of ijzelt het hier niet. Het winterzonnetje waar we op gerekend hadden, liet het afweten. Ze hadden een goede vlucht gehad, nadat ze door een verlate taxichauffeur bijna het vliegtuig gemist hadden. Ze waren met een noodgang naar Schiphol gereden over de (gelukkig) net niet beijzelde wegen. Toch nog te laat. Het tijdstip voor het inleveren van de bagage was al verstreken, maar Mr. Transavia streek met het hand over het hart: ze konden nog mee! Dus de vakantie begon al met al met een hoop stress!
Omdat het vliegveld van Bergamo nogal knus klein is stonden we zo buiten bij de auto die bij wijze van spreken voor de deur was geparkeerd. Met de regen op de voorruit terug naar Pavia.

(Ondertussen was de andere padrone thuis de laatste zaken aan het regelen, af en toe een oog werpend op het actuele vluchtschema van Orio. De parenti zouden al om 8: 22 landen, stond er. Oeps, als de chauffeur-padrone dat maar haalt! Op een gegeven moment verscheen er zelfs 8:04 op het scherm, maar dat leek wel erg ongeloofwaardig. Was het ook. Met het volkorenbrood liep het minder goed af. Eenmaal besloten dat we ook ’s ochtends meteen de broodbakmachine wel zouden kunnen opstarten, bleek het volkorenprogramma dus een uurtje langer te vragen  … helaas! Gelukkig hadden we al wel een witbrood gereed voor het parenti-welkomstontbijt, ook lekker. Nog even wassen en watergolven, het hondje uitlaten, de bedden opmaken, een kopje koffie en hé daar zijn ze al, de parenti!).

OP het balcon stond Stef met Saar ons op te wachten. Saar was bijna niet tot bedaren te krijgen, dus stuurde Stef haar maar de trap af waarna ze de parenti enthousiast begroette. We gaan een paar gezellige weken tegemoet.

Gezellig was het ook de avond ervoor.

’s Zaterdagmiddag liep ik in de Bennett koortsachtig naar kaarsen te zoeken (ongeparfumeerde zijn niet te krijgen!) toen mijn cellulare overging. Automatisch ging ik ervan uit dat het Stef zou zijn, dus ik riep vrolijk “ja, wat mot je?”. Bleek het Gilberto te zijn,  de pianist van het gospelkoor. Waren Stef en ik “stasera impegnati?”. Zo niet, dan waren we van harte welkom bij de “aperitivi” en de “piccolo cena” die hij bij hem thuis in de garage samen met een aantal koorleden organiseerde. Ik ging er voetstoots van uit dat Stef ook wel mee zou willen en accepteerde de uitnodiging onder de nodige dankzeggingen. Het begon allemaal om zeven uur en omdat ik de Italianen zo langzamerhand een beetje begin te kennen, vertrokken we dus een paar minuten voor zeven, zodat we (hoogst) waarschijnlijk niet als eerste voor de deur zouden staan. Dat was gelukkig ook niet het geval. In de garage waren een paar tafels aan elkaar geschoven en stonden de eten- en drinkwaren uitgestald. Er waren diverse quiches, worst, broodjes en verschillende wijnen (allemaal Oltrepò, we zitten goed!), waaronder spumanti’s. Er werd flink doorgegeten en gedronken, en Simone en een vriend van hem vertelden luidkeels allerlei verhalen over hun leerlingen. Simone blijkt niet alleen muzikaal maar is blijkbaar ook nog rijinstructeur. Hun belevenissen in de lesauto waren blijkbaar erg grappig want er werd hard om gelachen. Wij lachten schaapachtig mee, omdat we er niet zoveel van verstonden. Gelukkig was ook de “presidente” van het grote Vittadinikoor bij het feestje van de “maestri” (Gilberto en Simone) uitgenodigd. Ik zat tegenover hem en naast mij een ander koorlid. Er werd flink geroddeld over enkele leden in dat koor, en de koers die “Il presidente” wilde varen. En dat verstonden Stef en ik gelukkig allemaal wel. Voor roddels zijn onze oren geschapen.

Nadat al het eten was weggewerkt kon er worden gezongen. Dat deden we luidkeels. Eerst enkele nummers uit ons gospelrepertoire. Daarna de welbekende opera-aria’s die Pavarotti wijd en zijd bekend heeft gemaakt (“Nessun dorma”). Simone blijkt over een stevige en geschoolde tenorstem te beschikken. Hij liet die af en toe ook voluit klinken, tot genoegen van iedereen. Tot slot met z’n allen karaoke zingen van allerlei Italiaanse schlagers. Zo blijk je heel snel de nummers van Andrea Boccelli en andere zomerhits mee te kunnen meezingen. Ik heb bij deze aflevering wat geluidsfagmenten gestopt die ik met mijn telefoon heb opgenomen.

Download Opname000.amr
Download Opname002.amr
Download Opname001.amr
Download Opname003.amr
Download Opname004.amr
Download Opname005.amr 

Als je de Quicktime speler geïnstalleerd hebt kun je ze afspelen. Het klinkt erg blikkerig maar je kunt horen dat we veel lol hadden. Katia, een van de gospelkoorleden had één van de foto's die Stef in Garlasco had gemaakt gebruikt om die ingelijst en voorzien van opdracht aan Gilberto te schenken. Het was bij wijze van spreken ook ons kado, al wisten we er verder niks van. Het was dik half twaalf toen we huiswaarts keerden. Eerst Saar uitlaten en dan snel naar bed, want morgen immers weer vroeg op, voor de parenti!

Siamo pronti!

We zijn er klaar voor! Voor wat? Nou voor de glitterbitch en consorten (zie: http://bitchvandebovenbouw.web-log.nl/). Logeerkamer vrijgemaakt, stofgezogen, plee geveegd, boodschappen (=drank, veel drank) gedaan, nog wat kerstcadeaus gekocht in Milaan, en wat al niet meer. Ja wat ook al weer? O ja, vanochtend de  makelaar Nicola verblijd met een kerstcadeau, de gift waarop hij telkens zo aandrong nadat we hem 1% provisie afhandig hadden gemaakt.   Een doos met 3 flessen heerlijke wijn uit de Oltrepò. In ruil daarvoor kregen we het energiecertificaat van het huis en wat blijkt? Het huis is van het bouwjaar 1960, net als de jongste padroon! (en Nicola zelf ook). Helaas blijkt het huis ook niet bepaald energiezuinig, want het valt ruimschoots in de rode categorie (bij mijzelf tocht de energie af en toe ook door alle kieren en gaten). Misschien moeten we daar met de ingegnere nog eens naar kijken, naar wat er nog te isoleren valt want de energie is hier niet goedkoop.
Gisteren dus even naar Milaan. Even? Jawel, dat blijkt mogelijk. Niet eens zo vroeg gingen we op pad (10 uur) en we parkeerden de auto na een halfuurtje bij metrohalte Abbiategrasso (de dikke abt zeg ik altijd, maar dat blijkt niet juist, het betekent eerder "Heb vet!": ook leuk). We stonden wel een beetje op een taxiplaats, maar dat hadden er meer gedaan en dus durfden wij ook. Omdat deze eindhalte van de metro in een buitenwijk van Milaan ligt, was het parkeren gratis. De metro zelf kostte slechts 1 euro p.p. dus zaten we binnen een klein uur voor een habbekrats in Milaan centrum. Onderweg nog even gekeuteld in het park bij het  Castello Sforzesco: letterlijk want Saar had 's ochtends nog niet gedrold en we wilden voorkomen dat ze midden voor de Dom zou gaan "zitten"(de plastic zakjes hadden we weer eens niet bij ons). Gelukkig werd de nood al hoog genoeg in het park zelf en produceerde ze een fraaie dampende krul op het gazon. In het park werden zowaar een paar kunstskibanen aangelegd voor nog meer kerstvakantievertier. Wel klein hoor die baantjes, dat vraagt om scherpe bochten en dus ongelukken. Mij niet gezien, meer iets voor Dante. In zonnig Milaan bleek een uitgebreide kerstmarkt opgetuigd en dwalend langs de kraampjes sloeg Babbo zijn slag. Alleen het kerststalletje in picknickmand ging aan onze neus voorbij: dat bleek toch iets te prijzig. Milaan is inderdaad de modestad en we kwamen langs de vitrines van alle grote merken. Het topstuk dat we zagen was een door de heren Dolce & Gabbana (samenlevend als economische eenheid) zelf in elkaar gepunnikte GLITTERjurk (jawel!) die we bijna voor de bitch hadden aangeschaft, maar we vonden hem uiteindelijk toch iets te gewoontjes (aan de prijs lag het niet, die was slechts 28.000 euro). Na nog een kleine lunch keerden we huiswaarts, waar we tegen half vier arriveerden. Een middagje Milaan, dat is dus goed te doen.
Vanochtend dus Nicola én … alweer een nieuwe bril, nu voor de oudere padrone. Zijn geweldige Pearl-montuur begaf het vorige week óók al (net als dat van de andere padrone eerder), een jaar of twee na de aankoop. Echt een goede brillenzaak die Pearl, wil je elke twee jaar een nieuwe bril dan moet je daar zijn. Op naar de Italiaanse ottico dus. Vanochtend was ie klaar, ook een heel modieus gevalletje en het staat de padrone goed: oordeel zelf maar.
De kerstkaarten stromen hier intussen binnen, vooral ook electronische varianten. Op de kaart per mail zijn we zelf ook maar overgegaan, want laat als we altijd zijn, was het nooit meer gelukt om ze op tijd bij de Nederlandse adressen te krijgen. Bovendien blijkt Italië geen kerstkaarten-land: ze hebben alleen zeer oubollige kaartjes. De prijs voor de knapste kertkaart gaat naar N.Smulders, zie de reactie op de voorgaande blog. Het heeft even geduurd maar we hebben ook de verstopte muziek gevonden: voor een kat zingt die J.L. niet slecht. Dankdank!
Morgen komen dus de Zaandammertjes. Van de doldwaze kerst- en daarna-avonturen zal in deze weblog uiteraard verslag worden gedaan, op momenten van tijdelijke nuchterheid. Een goede kerst allen!

In afwachting van Kerst

Af en toe kijk ik naar het NOS Journaal op de laptop via “Uitzending gemist”.  Gisteren werd mij duidelijk dat bij jullie de ijzers al weer uit het vet gehaald kunnen worden. De eerste kortebaan wedstrijden zijn al weer gehouden. Hier is het niet zo koud al vriest het ’s nachts wel licht. Vanmorgen liet ik Saar uit en zag dat de ruiten van de auto’s berijpt waren en dat er dus gekrabd moest worden! Voor het overige is het prachtig weer. Een stralend blauwe lucht, een vrolijk zonnetje en vrijwel geen wind. Dan kan je dag niet meer stuk.

De rest van de dag is er niet zoveel gebeurd, behalve dat er te melden valt dat er plotseling veel email verkeer op gang kwam, o.m. met de collega’s bij STW die vanavond zo vlak voor de kerstvakantie afscheid hebben genomen van Anton Franken. Het nieuws was dat behalve Anton nog twee collega’s de deur bij STW achter zich dicht (gaan) trekken: Wouter Segeth en Marjan Konings. Omdat de laatste per 1 maart a.s. vertrekt, zal ik die waarschijnlijk niet meer op Kanaleneiland zien. Dat wordt dus elders een keer bijpraten.

Met de koop van het huis in Montecalvo is ook de tijd gekomen om het huis aan de Kervelgaarde te koop te zetten. De afgelopen tijd heb ik me daar mee bezig gehouden. Via Makelaarsland kun je het eigen stulpje te koop zetten, zonder de poespas die een gewone makelaar je in rekening brengt. De voorwaarde is wel dat je veel zelf doet, zoals eventuele gegadigden rondleiden. Dat is in ons geval vrij moeilijk nu we in Pavia zitten. Gelukkig zijn de Vosmeertjes bereid om voor ons in te springen. Vandaag kon Lyda al aan de bak want Makelaarsland liet een taxatie uitvoeren door een onafhankelijke taxateur die tevens ook het huis een energielabel verstrekt. Dat geeft aan hoe energiezuinig het huis is (is het goed geïsoleerd of niet bijvoorbeeld, kan in stookkosten schelen!). Ik wist niet dat dit sinds 1 januari verplicht is, maar ik had het kunnen weten want de verkoper van het huis in Montecalvo moet er voor ons ook een ophoesten. Zo zie je dat richtlijnen van de EU in beide landen navolging vinden. Wat er uit de taxatie is gekomen horen we nog.

Langzamerhand komen we steeds meer in kerstsfeer. Gisteravond voor de laatste keer geoefend met de koren “Franco Vittadini” en het gelegenheidskoortje van de kerk Santo Spirito. Simone, die naam moet jullie inmiddels wel bekend zijn, is dirigent van beide koren. Oorspronkelijk zou het Vittadinikoor helemaal niet meezingen (zij zingen gewoonlijk in St. Carmine, de kerk waar de aartsbisschop de nachtmis doet), maar er was wat gesteggel over het repertoire. De bisschop volgt de instructies van Rome dat eucharistievieringen, zoals een Kerstnachtmis, niet mogen ontaarden in concerten, terwijl het Vittadinikoor wel eens even flink wil uitpakken voor een stampvolle kerk. Dat was aanleiding voor veel overleg en discussies onderling. Ik zit daar dan tussenin, luister er naar en begrijp er eerlijk geen snars van. Gelukkig fluistert een van de koorleden mij zo af en toe in begrijpelijk Engels of Italiaans toe waar al die commotie over gaat. De uitkomst van al dit rumoer is dat Vitadini nu in de kerk Santo Spirito meezingt en op kerstmis zelf de avondmis opluistert in Carmine. Dan is de bisschop er niet bij. Een typisch Roomse oplossing?

Kerst nadert en ook wij willen wel kerstsfeer in huis. Afgelopen zaterdag op pad geweest om versieringen en een boom te kopen. Omdat er pas een nieuwe winkelcentrum is geopend met 60 nieuwe winkels en een Ipermarket van Carrefour, lag het voor de hand daar eens te gaan kijken. In tegenstelling tot een week eerder was het nu goed bereikbaar. Er was tot onze verbazing maar weinig kerstversieringen te koop. Sterker nog op dat wat er nog restte werd flinke korting gegeven. Het was duidelijk: Italianen kopen de spullen al eind november begin december in en niet zoals wij een week voor Kerst. Desondanks zijn we goed geslaagd. Wat zeg je van een kunstboompje van € 5, knipperende lichtjes in allerlei kleuren voor € 9,50 en ballen voor € 0,50? Daar kun je nog eens een boom voor optuigen. Verder zijn we natuurlijk in blijde verwachting van broer, schoonzus en petekind die a.s. zondagmorgen (als het tenminste niet mist) op het vliegveld van Bergamo landen. Dat wordt vast een gezellige kerst!

Verzin zelf een verhaal bij dit beeldverslag!