Italiaanse Toestanden - Emigratieverhalen


maandag 24 december 2007

I parenti sono arrivati (2)

Hpim3051Afgelopen zaterdagavond heb ik voor de tweede keer hier in Pavia de wekker gezet. Voor een zondagochtend zullen jullie je afvragen? Slaap je dan niet uit? Nee, dit keer niet want gisterochtend zijn Cis, Chris en het petekind gearriveerd. Om half acht was ik dan ook al op pad naar het vliegveld Orio al Serio bij Bergamo om hen op te halen. Een troost was dat zij nog veel eerder waren opgestaan om op Schiphol tijdig het vliegtuig in te kunnen stappen. Ze treffen het niet met het weer. Het is hier Hollands nat en koud, al vriest of ijzelt het hier niet. Het winterzonnetje waar we op gerekend hadden, liet het afweten. Ze hadden een goede vlucht gehad, nadat ze door een verlate taxichauffeur bijna het vliegtuig gemist hadden. Ze waren met een noodgang naar Schiphol gereden over de (gelukkig) net niet beijzelde wegen. Toch nog te laat. Het tijdstip voor het inleveren van de bagage was al verstreken, maar Mr. Transavia streek met het hand over het hart: ze konden nog mee! Dus de vakantie begon al met al met een hoop stress!
Omdat het vliegveld van Bergamo nogal knus klein is stonden we zo buiten bij de auto die bij wijze van spreken voor de deur was geparkeerd. Met de regen op de voorruit terug naar Pavia.

(Ondertussen was de andere padrone thuis de laatste zaken aan het regelen, af en toe een oog werpend op het actuele vluchtschema van Orio. De parenti zouden al om 8: 22 landen, stond er. Oeps, als de chauffeur-padrone dat maar haalt! Op een gegeven moment verscheen er zelfs 8:04 op het scherm, maar dat leek wel erg ongeloofwaardig. Was het ook. Met het volkorenbrood liep het minder goed af. Eenmaal besloten dat we ook ’s ochtends meteen de broodbakmachine wel zouden kunnen opstarten, bleek het volkorenprogramma dus een uurtje langer te vragen  … helaas! Gelukkig hadden we al wel een witbrood gereed voor het parenti-welkomstontbijt, ook lekker. Nog even wassen en watergolven, het hondje uitlaten, de bedden opmaken, een kopje koffie en hé daar zijn ze al, de parenti!).



OP het balcon stond Stef met Saar ons op te wachten. Saar was bijna niet tot bedaren te krijgen, dus stuurde Stef haar maar de trap af waarna ze de parenti enthousiast begroette. We gaan een paar gezellige weken tegemoet.



Gezellig was het ook de avond ervoor.



Hpim3028Hpim3031 ’s Zaterdagmiddag liep ik in de Bennett koortsachtig naar kaarsen te zoeken (ongeparfumeerde zijn niet te krijgen!) toen mijn cellulare overging. Automatisch ging ik ervan uit dat het Stef zou zijn, dus ik riep vrolijk “ja, wat mot je?”. Bleek het Gilberto te zijn,  de pianist van het gospelkoor. Waren Stef en ik “stasera impegnati?”. Zo niet, dan waren we van harte welkom bij de “aperitivi” en de “piccolo cena” die hij bij hem thuis in de garage samen met een aantal koorleden organiseerde. Ik ging er voetstoots van uit dat Stef ook wel mee zou willen en accepteerde de uitnodiging onder de nodige dankzeggingen. Het begon allemaal om zeven uur en omdat ik de Italianen zo langzamerhand een beetje begin te kennen, vertrokken we dus een paar minuten voor zeven, zodat we (hoogst) waarschijnlijk niet als eerste voor de deur zouden staan. Dat was gelukkig ook niet het geval. In de garage waren een paar tafels aan elkaar geschoven en stonden de eten- en drinkwaren uitgestald. Er waren diverse quiches, worst, broodjes en verschillende wijnen (allemaal Oltrepò, we zitten goed!), waaronder spumanti’s. Er werd flink doorgegeten en gedronken, en Simone en een vriend van hem vertelden luidkeels allerlei verhalen over hun leerlingen. Simone blijkt niet alleen muzikaal maar is blijkbaar ook nog rijinstructeur. Hun belevenissen in de lesauto waren blijkbaar erg grappig want er werd hard om gelachen. Wij lachten schaapachtig mee, omdat we er niet zoveel van verstonden. Gelukkig was ook de “presidente” van het grote Vittadinikoor bij het feestje van de “maestri” (Gilberto en Simone) uitgenodigd. Ik zat tegenover hem en naast mij een ander koorlid. Er werd flink geroddeld over enkele leden in dat koor, en de koers die “Il presidente” wilde varen. En dat verstonden Stef en ik gelukkig allemaal wel. Voor roddels zijn onze oren geschapen.



Hpim3048Hpim3038Hpim3050Hpim3035Nadat al het eten was weggewerkt kon er worden gezongen. Dat deden we luidkeels. Eerst enkele nummers uit ons gospelrepertoire. Daarna de welbekende opera-aria’s die Pavarotti wijd en zijd bekend heeft gemaakt (“Nessun dorma”). Simone blijkt over een stevige en geschoolde tenorstem te beschikken. Hij liet die af en toe ook voluit klinken, tot genoegen van iedereen. Tot slot met z’n allen karaoke zingen van allerlei Italiaanse schlagers. Zo blijk je heel snel de nummers van Andrea Boccelli en andere zomerhits mee te kunnen meezingen. Ik heb bij deze aflevering wat geluidsfagmenten gestopt die ik met mijn telefoon heb opgenomen.



Download Opname000.amr
Download Opname002.amr
Download Opname001.amr
Download Opname003.amr
Download Opname004.amr
Download Opname005.amr 



Als je de Quicktime speler geïnstalleerd hebt kun je ze afspelen. Het klinkt erg blikkerig maar je kunt horen dat we veel lol hadden. Katia, een van de gospelkoorleden had één van de foto's die Stef in Garlasco had gemaakt gebruikt om die ingelijst en voorzien van opdracht aan Gilberto te Hpim3040 schenken. Het was bij wijze van spreken ook ons kado, al wisten we er verder niks van. Het was dik half twaalf toen we huiswaarts keerden. Eerst Saar uitlaten en dan snel naar bed, want morgen immers weer vroeg op, voor de parenti!

1 opmerking:

  1. Grappig, die opnamen klinken alsof ze met dit apparaat zijn opgenomen: http://et.wikipedia.org/wiki/Pilt:EdisonPhonograph.jpg

    BTW: mooi weer in Rome!

    BeantwoordenVerwijderen