“Het was een miserabel jaar voor Garlasco”, zei de voorzitter van de Lion’s Club gisteren in het Teatro Martinetti bij de opening van het “Festa degli Auguri”. Na de moord op de mooie Chiara Poggi afgelopen augustus met de daaropvolgende invasie van de pers en TV (we berichtten jullie daar al eerder over), en nu weer de dubbele (zelf?)moord van een oudere man en jonge vrouw, mocht er wel eens een vreugdevoller jaar volgen. Die avond maakten we daar alvast een begin mee want het was de premiere van “Joylux”, mijn gospelkoor. Alle 250 stoelen waren bezet in het theater dat gemodelleerd is naar de Scala in Milaan, maar dan op Madurodam formaat. Samen met de doedelzakspelers van de folkloristische groep “I Pedra” waren we de sterren op die “serata benefica a favore di disabili mentali”. Je begrijpt, we zongen en speelden met z’n allen voor het goede doel.
De dag begon met het zoeken naar een pompstation die niet droog stond. In de buurt van het postkantoor waar ik toch al heen moest, wist ik er een paar te vinden. De een na de ander was “chiuso”. Ook bij die waar er pompbedienden rondliepen en geen ketting over de oprit was gespannen, was het “nee” verkopen. De meter begon ondertussen vervaarlijk dicht het nulpunt te naderen. Op de Vialle della Libertà was er één wel open en kon ik me daar in de rij auto’s aansluiten. Mijn vrees dat degene vóór mij de laatste druppel opeiste, kwam gelukkig niet uit. Blij èn met een volle tank keerde ik huiswaarts. Niets stond de rit naar Garlasco meer in de weg.
Het theater in en op het toneel de opstelling doorgenomen en de bewegingen geoefend. Begrijp me goed, er werd niet gedanst, maar een gospelgroep swingt, en moet dat natuurlijk wel gelijk doen zodat je niet tegen elkaar aanbotst. Toen dat allemaal er goed inzat in de kleedkamer onze toga’s aangetrokken en zitten wachten tot wij aan de beurt waren.
(Bericht van de ter plaatse aanwezig journalist voor de weblog Due Padroni:)
Het optreden van de folkloristische groep “I Pedra” was een belevenis op zich. Op het toneel verscheen een groep overduidelijk folkloristisch uitgedoste Garlascianen en een sprekert nam het woord. Een echte sprekert, want hij nam er de tijd voor. Goed te verstaan was het gemompel niet, maar dat deed er ook niet echt toe. De volle aandacht werd getrokken door de groep zelf, door de uitdossing zoals gezegd maar vooral ook de bijbehorende gelaatsuitdrukkingen. Deed het beeld al denken aan de Josti-band, toen ze gingen spelen bleek de gelijkenis nog treffender. Zelden heb ik “Stille Nacht, Heilige Nacht” zo hard en verscheurend gehoord. Van het slaapliedje voor het kindeke Jezus van Brahms zou elke baby terstond ADHD-er worden. En de bijzondere intonatie die bij het spelen van “Adeste fidelis” werd gebezigd deed het glazuur van de tanden springen. In de loge naast mij rolde iemand van zijn pluchen stoel van het lachen. Gelukkig bleef het repertoire dat ten gehore werd gebracht beperkt tot 5 nummers. Dat nam al met al toch nog wel een klein uurtje in beslag, want de sprekert had na elk nummer weer iets te vertellen. Maar het toneelbeeld bleef de aandacht trekken. In het midden van het toneel was de man met de triangel opgesteld, zijn gelaatsuitdrukking varieerde van onverstoorbaar tot nog onverstoorbaarder. Aan de zijkant stonden vader en zoon te blokfluiten, allebei kort en gedrongen, met bolle wangen van het blazen. En dan met die Paddington-hoed diep over het voorhoofd getrokken ... nee, sommige beelden vergeet je niet snel meer. Als ik aan Garlasco denk, dan denk ik aan “I Pedra”.
Het optreden van “Joy Lux” daarna was een verademing voor de wat gevoeliger ziel en dito oren. Men begon voorzichtig met het rustiger werk, ingezet door een soliste. Gaandeweg kwam de swing er steeds meer in, en kwam ook de zaal, geheel platgeslagen door het Pedra-verschijnsel, weer tot leven. Dirigent Simone droeg daar door zijn enthousiasme duidelijk aan bij en hij wist de zaal zelfs tot het meezingen van "Kum ba ya my Lord" te bewegen. Uit het koor traden enkele internationale solisten naar voren, zoals Katherine met wat Engelse klassiekers en ook ene Nico Boots, die “O denneboom” ten gehore bracht, als onderdeel van een medley in verschillende talen. Het optreden werd zo goed ontvangen, dat de zaal het koor tot enkele toegiften dwong, en we allen tegen twaalven geheel opgevrolijkt en enthousiast aan de hapjes en borrel konden.
(Tot zover onze journalist)
Die hapjes en de prosecco waren verzorgd door de Lion’s Club en vond gretig aftrek. Het was dringen om in de buurt van de tafels te komen, maar de kwaliteit was er dan ook wel naar. Het werd heel genoeglijk en iedereen was opgetogen dat ons optreden zo goed in de smaak was gevallen. We kregen allerlei complimentjes toegeworpen. En dan te bedenken dat ik een week geleden nog tegen Stef opmerkte dat ik me afvroeg wat dat worden moest. De repetities waren altijd chaotisch; soms kwam driekwart van de zangers niet opdagen en werd er meer aandacht besteed aan de toga’s dan aan het zingen zelf. Maar het kan verkeren. Een echt optreden inspireert blijkbaar. Nu nog op kerstavond in de nachtmis en tijdens de Hoogmis op kerstdag zelf het optreden van het gelegenheidskoor Santo Spirito. Als dat ook zo goed gaat, mag Simone niet klagen. Vanmorgen ontving iedereen van hem per email een bedankje samen met een gedicht dat hij wel bij de gelegenheid vond passen. Ik wil jullie dat niet onthouden. Dus voor wie het Italiaans machtig is.....
La Musica è il linguaggio dello spirito.
La sua melodia è come la brezza giocosa che fa vibrare d'amore le corde.
Quando le dita gentili della Musica bussano alla porta dei nostri sentimenti, risvegliano memorie da tempo celate nelle profondità del Passato.
I motivi tristi fanno affiorare ricordi tristi, e i motivi dolci fanno affiorare ricordi gioiosi.
Il suono delle corde ci fa piangere alla partenza di una persona cara, o sorridere
della pace donata da Dio.
Quando Dio creò l'Uomo gli diede la Musica come linguaggio, diverso da ogni altro linguaggio.
E l'Uomo primitivo cantò la sua gloria nel deserto; e la Musica ha avvinto il cuore dei re e li ha fatti scendere dal trono.
Il canto degli uccelli sveglia l'Uomo dal sonno, e lo invita a unirsi ai salmi di gloria innalzati all'Eterna Saggezza che ha creato il canto degli uccelli.
E una musica come questa ci induce a chiederci il significato dei misteri contenuti nei libri antichi.
L'Uomo, con il suo intelletto, non può sapere cosa dice un uccello, né cosa mormora il torrente, né cosa bisbigliano le onde quando sfiorano, lente e delicate, la spiaggia.
L'Uomo, con il suo intelletto, non può sapere cosa dice la pioggia quando tamburella sulle imposte.
Non può sapere cosa dice la brezza ai fiori dei campi.
Ma il cuore dell'Uomo riesce a sentire e afferrare il significato di questi suoni che fanno vibrare le corde dei suoi sentimenti.
L'Eterna Saggezza spesso gli parla una lingua misteriosa; Anima e Natura conversano, mentre l'Uomo rimane muto e confuso.
E tuttavia non è mai accaduto che l'Uomo piangesse, ascoltando dei suoni?
E non sono, le sue lacrime, un eloquente segno di COMPRENSIONE?
(da ... La voce del Maestro).
Wat moet dat 'n geweldig gevoel hebben gegeven: het chaotische koor dat denderend scoort! Komt er ook 'n cd- of dvdtje van uit? Die Hollandse solist, daar ben ik ook wel in geinteresseerd....wijntje i/d hand en wijntje op zijn bordje...gezellige boel daar bij die Italianen, lijkt me.Alle gekheid op 't stokje: veel zang-succes met de Kerst. En het gedicht lees ik wellicht ooit vertaald, want inderdaad......
BeantwoordenVerwijderengroetjes Lyda