Il pranzo di natale

De ochtend begon met het ontwaken van onze tenor, die al vroeg (?) naar zijn tweede kerst-mis moest. Deze zou om elf uur beginnen, maar ook nu gold weer de Italiaanse klok: het werd dus later. (NB voor het verslag en de foto's van de mis én de dag van gisteren, verwijzen we graag naar de bitchlog: www.bitchvandebovenbouw.web-log.nl ) Opvallend was gisteren al dat een belangrijk deel van de sopranen/alten (een vrouw of 5) véél te laat, toen de mis al lang bezig was, binnenkwam om alsnog aan te schuiven bij het koor. De jassen (veelal bont) bleven aan.
Geleidelijk aan ontwaakte thuis de rest van het gezelschap, om teleurgesteld vast te stellen dat de weersvoorspelling ons had bedrogen: het was nog steeds zwaar bewolkt en het zicht was miniem. Jammer, want juist vandaag zouden we de Oltrepò intrekken, voor de kerstlunch, maar ook voor een eerste visite aan ons a.s. huis. Over de vista vanaf dat huis hebben we menigmaal hoog opgegeven en nu wilden we dat natuurlijk in levende lijve gaan tonen. Niet dus. Maar goed, het was nog vroeg, er was nog hoop, dachten we ...
Wat te doen zo op kerstochtend, als je weet dat je straks een zeer uitgebreide lunch te wachten staat? Geen uitgebreid kerstontbijt zoals we gewend zijn, want dan redden we het straks niet met de tig lunchgangen. Nico nam een cracker, ik een bordje cornflakes. Maar de rest? Die stond wat later op en had dus nog minder verteringstijd ter beschikking. Nadat ik Saar had uitgelaten, trof ik de rest inmiddels herrezen aan, lezend, bloggend etc. Ik wachtte verder ontbijt-initiatief af, want ík had immers al ontbeten. De rest wachtte ook af. Wij wachtten allen af ... en af ... en af. Op een gegeven moment vroeg ik toch maar eens of men niet wat wilde eten. Ja, we zaten op jou te wachten was de reactie ... misschien terecht. Aan de andere kant: dit is nóg geen B&B hoor. Kort en goed, we namen, d.w.z. de nog-niet-ontbeten-hebbenden namen, een stuk  panettone als compromis tussen niks en een compleet ontbijt. Hoe doen de Italianen dit eigenlijk? We weten het (nog) niet.
De mist trok niet op en na de terugkeer van onze misdienaar en nog wat ge-koffie en wisseldiensten bij de toiletpot werd opeens, overhaast, het vertreksignaal gegeven. Nog snel even het gas uitgedraaid, anders hadden jullie dit verslag niet meer gekregen!
Ons huis lag inderdaad in de mist en het uitzicht was aan alle kanten even adembenemend ... afwezig. Maar het huis werd toch, op de tast, goedgekeurd door de Zaandamse parenti. Gelukkig maar! We keren de komende periode nog wel een keer terug, bij betere weersomstandigheden. Wat zegt het weerbericht? Het zou morgen beter moeten worden!
Op naar La verde sosta, ons bijna stam-restaurant, waar we weer allerhartelijkst (even uitkijken bij het typen: de tweede r niet overslaan!) werden ontvangen en de lunch werd geopend met een lekkere sprankelende spumante.   Daarna, als ik het goed heb 8 gangen, met o.a. indivia belga (Belgische andijvie, d.w.z. witlof) in de vorm van een cannolo, kapoentjes in de vorm van een terrine en als ravioli in brodo, iets met kalkoen en pruimen/kastanjes, passievrucht, een soort taartje overgoten met 72%'s chocola. Heerlijk heerlijk allemaal. Ondanks het feit dat schrijver dezes vroeg had ontbeten en géén grote plak panettone had genuttigd, moest hij toch als eerste de pijp aan Maarten geven. Het was gewoon teveel. Bij al dit heerlijks dronken we een lekkere witwijn uit de Alto Adige, met veel profumo. Van de vele foto's die van de verschillende gerechten door ons zijn gemaakt, kunnen we er helaas slechts één publiceren. Na ruim drie uur namen we als laatste gasten afscheid van Pino, maar niet nadat er een leuk tekstje in het gastenboek was achtergelaten, met een mislukte schets van een pootafdruk van Saar (leek meer een bloemkooltje dan een pootafdruk). Ook kondigden we vast onze regelmatige terugkeer aan, i.v.m. de aanschaf van het huis en dat we onze gasten hier zeker naar toe zouden sturen. Altrettanto, en omgekeerd!, was de reactie.
In de rit naar huis sukkelde een enkeling al in de na-de-maaltijd tukje. De chauffeur gelukkig niet.

Zouden de vele lekkernijen die we gisteren bij de Bennet hadden ingeslagen nog aangesproken gaan worden? Jullie vernemen het later. Misschien lust Saar nog wel wat ...