Giochi di abilità

  "Ja", zei de man, "hij is wereldkampioen, dat klopt". Voor het eerst (!) sinds we hier zijn, in de Oltrepò, horen we iemand die we niet kennen Nederlands praten. Sterker nog, we zien Nederlandse vlaggen, oranje gekleurde shirts en wat dies meer zij (zoals het Wilhelmus, maar dan van achteren). Heeft Nederland toch nog het EK gewonnen, of de meeste medailles behaald op de Olympische Spelen? Nee, we zijn bij het wereldkampioenschap "Agility" voor honden en baasjes, dat dit jaar in Voghera (een half uur bij ons vandaan) gehouden werd. Deze sport kennen we van de BBC (Crufts) en omdat we helaas geen schotel hebben kunnen bemachtigen die ons de BBC op het tv-scherm levert, zijn we dit weekend maar eens live gaan kijken. En aan het kampioenschap blijkt dus een breed Hollands smaldeel aan mee te doen. Na eerst (met gevaar voor andermans leven) een wielerwedstrijd te hebben verstoord door daar met de auto dwars tegenin te gaan rijden (we zijn nu toch WA-verzekerd),   kwamen we tegen half twaalf aan in Cowboyland. Want de wedstrijden werden gehouden in een soort Ponypark Slagharen, thema Het Wilde Westen, waar je geiten kunt aaien, bisons kan bekijken, hoefijzer kan gooien, lasso kan leren werpen. Gelijk maar even wat informatie opgevraagd voor onze toekomstige kinderrijke gasten: alleen het weekend open, 12 euro entree, geen Engelse of anderstalige informatie!!! (nee, er komen hier nooit buitenlanders. Vast, maar zo gaat het natuurlijk ook nooit lukken!).
Nu waren er dus wel buitenlandse gasten, volop, voor het hondenkampioenschap. We vielen midden in de wedstrijd voor de kleine honden, Saar-achtigen dus, hoewel er eigenlijk geen Saar-types meededen. Vreemd, want dit spel is gemaakt voor speelse types als Saar en bij de eerder genoemde Crufts zie je bijna alleen maar Saar-achtigen. Maar goed, het was toch leuk om de honden te zien, springen, over loopplanken te zien klimmen, tunneltjes te zien nemen en te zien slalommen.    En ook om de baasjes er amechtig achteraan te zien hollen. Het ging eigenlijk altijd goed, zo getraind waren de honden dus wel. Alleen blaften sommigen tijdens het parcours dat het een lieve lust had: ze begrepen kennelijk toch nog niet helemaal waar al die drukte van de baas goed voor was. Ok, baas, dan spring ik wel weer over dat hekje, als jij dat wilt. De wereldkampioen dus, was een Noor, die vlak voor het begin van de wedstrijd nog voor ons heen en weer wandelde met zijn snelle bruine behendige blaffer.
Na het kleine-honden parcours kwam het onderdeel voor gehandicapten. Nee, niet de honden waren gehandicapt, maar de eigenaars, en die in alle soorten en maten. Er was eerst een warmloopronde om het parcours te verkennen ... voor de eigenaars. De honden bleven aan de kant. Ik kan er niks aan doen maar mijn satire-zenuw wordt enorm geprikkeld door dit soort kijkspelen. De opwarmronde riep bij mij dan ook meteen het "Ministry of Silly Walks" in herinnering.   Sorry, ik kan er niks aan doen. De eigenaars vormden dan ook duidelijk de vertragende factor bij het aflopen van het parcours: de honden moesten meermalen wachten!  Het werd al snel duidelijk dat de echte wedstrijd hier al vóóraf plaats had gevonden: bij de inschrijving. Hoe zorg ik ervoor dat ik mee mag doen terwijl ik een handicap heb die een snelle rondgang totaal niet belemmert? Een Tsjech won, door met een snelheid rond te gaan die in de gewone wedstrijd niet zou hebben misstaan. Wat was zijn handicap? Op een gegeven moment werd er zelfs een kind uit een rolstoel getild en door zijn/haar vader het parcours rondgedragen, waarbij hij/zij met wild zwaaiende armpjes (zelf of door de vader bewogen?) aanwijzingen gaf aan de eveneens meelopende hond. De andere deelnemers keken toe en werden tot tranen toe geroerd. Ovationeel applaus na afloop. Wij weten zelf eerlijk gezegd niet goed wat we hiervan moeten denken. Je moet de betreffende personen waarschijnlijk kennen om dit te kunnen beoordelen, als je al wilt oordelen.
Na afloop van de wedstrijd namen we maar eens de gelegenheid om hier een echte zeldzame vette bek te halen, we waren tenslotte in Cowboyland. Patat friet met met, uiteraard, een hot dog. Lekker.

En er mogen dan nog zoveel kampioenen Agility zijn, onze Saar blijft voor ons natuurlijk, zonder concurrentie, nummer één.