È piccolo il mondo!

  Ik had het restaurant al de hele avond proberen te bereiken, zonder succes. ’s Avonds geen gehoor, zelfs om 8 uur niet: dan zijn ze vast gesloten, dacht ik dus. Het was überhaupt alleen in het weekend open en reserveren was verplicht, zo stond op de website van Azienda Agrituristica Bagarellum. Daar wilden we wel eens heen want, zo had de speur-padrone ontdekt op www.ilmangione.it, dit was een van de toprestaurants van de hele provincie, net zo goed als Vecchia Pavia Il Mulino bij Certosa di Pavia, maar veel minder duur. Bovendien lag het op loopafstand van huis, langs een route die de padrones wandelend al verschillende keren voor een groot deel hadden afgelegd. Dit leek ons een typische “Geheimtipp” die we de gasten zouden kunnen aanbieden, want dit adres vond je nooit als je er niet op gewezen werd: langs een B-weg en dan nog in een (om zo te zeggen) doodlopend dorp. Als het nu ook nog zo lekker was als beloofd … en die belofte was in de tussentijd, ná de ontdekking van onze speurneus annex lekkerbek, ook al gedaan door 1. onze keukenontwerpster; 2. door Salvatore, die nóg dichter bij het restaurant woonde en waarmee Nico aan de praat was geraakt.
Maar ja, nu leek het dus niet bereikbaar want gesloten en dus ging ons zondagmiddag-lunch-idee niet door. Of wel? Om half tien werd er eindelijk opgenomen. Veel rumoer op de achtergrond, de tent zat kennelijk vol! Ja het kon toch hoor, morgen 13 uur. Saar mocht mee. Op welke naam? “Smulders” zei ik en begon meteen te spellen want de Italianen kunnen niks met deze naam: “Esse Emme Oe …” Ja laat maar, was het antwoord, het is al goed. Mooi geregeld! En dat zei ik ook tegen Nico die pas ’s avonds laat terugkwam van een uitvoering met zijn nieuwe koor ...
Nieuwe koor? Ja, dát kwam dus weer door die Salvatore die hij al wandelend was tegengekomen. Die zat op een koor in Scorzoletta, hier beneden in het dal en het duurde dus niet lang of Nico zat er ook op. Over het nieuwe koor doet de heldentenor binnenkort nog wel verslag. Met het koor hadden ze in Milaan gezongen en waren daarna pizza gaan eten in Arena Po, in een gigantisch en luidruchtig restaurant en hij was laat thuis. En ik had dus mooi de lunch geregeld voor de volgende middag.
   Vanochtend om 12 uur gingen we op pad. De ochtendmist (jawel!) was opgetrokken en het was lekker weer, goed voor een uurtje lopen met een stevige klim om de 150 meter hoogteverschil te overbruggen. Het restaurant bleek in een schetig klein dorpje te liggen, niet toevallig Bagarello geheten, en we vonden het meteen.   Even de omgeving en het uitzicht bewonderen … en daar rennen twee mensen uit de keuken “Nico, Nico” roepend. Wat doe jij hier? Was de vraag. Nou we komen eten. Het bleken dus twee leden van het nieuwe koor te zijn, de eigenaars van het restaurant dat ik gisteren geboekt had, op het moment dat zij op enkele meters van Nico vandaan aan tafel zaten, in de luidruchtige pizzatent. “Ja ik heb wel gemerkt dat zij een zakelijk telefoontje kreeg en dat het iets met twee buitenlanders was, maar wist ik veel dat ZIJ dat restaurant runden en dat JIJ dus aan de lijn was …” zo reageerde de zangpadrone verbaasd. Wat een mop!
   Behalve deze verrassing kwamen alle verwachtingen verder uit: ongelooflijk lekker eten, alles bereid met eigen producten. Voor het eerst een risotto met truffels gegeten en daarbij de truffels echt geroken en geproefd. Geen hap smakeloos papier deze keer, maar echt een bijzondere smaaksensatie … en niet voor 90 euro per ons. Overheerlijke pasta met pompoenvulling en een saus van funghi porcini, eigenlijk de lekkerste pasta ooit, jammie jammie!   Het geheim van de keuken: de 80 jaar ervaring van nonna , de moeder van de eigenaar (overigens gaan de wijnbouwactiviteiten van deze familie terug tot 1692!).

Het zal duidelijk zijn: er gaat geen gast meer weg bij de Padroni zonder eerst gegeten te hebben bij Bagarellum!

   P.S. Op de terugweg kwamen we warempel Salvatore nog tegen, samen met een paar jagers, die net een fazant geschoten hadden.