Saar moet uit, zoveel is duidelijk. Drie maal per dag minstens, en alleen bij hoge uitzondering blijft het bij twee keer. 's Ochtends na het ontbijt een klein rondje poep en pies, waarna harde brokjes, die er niet altijd met gretigheid ingaan. 's Avonds voor het naar bed gaan, weer een kort rondje poep en pies, waarna "vers" vlees, dat altijd met grote gulzigheid naar binnen gewerkt wordt. Daarna volgen bedankjes, in de vorm van likjes, op de bank, waar de uitlaat-padrone ondertussen is neergezegen. En er is dus een wandeling in de loop van de middag, die meestal langer uitvalt, want de padrones willen zelf ook wel eens het huis uit (al dat geschilder en geverf!).
Ik weet niet hoe het komt, maar de middagwandeling valt meestal mij te beurt, mij, de langbenige padrone. En dat is bepaald geen straf, moet ik zeggen. Toen het nog rond de dertig graden was, vond ik het al geen probleem, maar nu de temperatuur sinds een week tot iets boven de twintig is gedaald, is het wandelen in de namiddagzon echt een feest. Wat een rust, wat een prachtige uitzichten! "Dat we hier mogen wonen", denk ik dan regelmatig.
Het fototoestel gaat mee en dat levert regelmatig kiekjes op van vergezichten (hoe mooi die zijn is niet goed vast te leggen, hoe geweldig ons nieuwe toestel ook is), druivenplukkers en andere wandelaars. Saar rent achter steentjes aan en trekt de aandacht van waakhonden of voorbijgangers. Er waait een licht briesje, het is stil, het panorama is betoverend. Ik krijg er geen genoeg van. Morgen weer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten