Il caprone

  "Als je de volgende top beklimt, heb je een nog mooier uitzicht en zie je ook de caprone", zei de man tegen ons, nadat we het panoramische uitzicht (360 graden rondom) vanaf de plek waar nu stonden uitgebreid bewonderd hadden. De watte? "Il caprone, la capra grande e nera." O de geit, d.w.z. de GROTE geit, begrepen we nu (want de uitgang -one geeft in het Italiaans aan dat het om iets groots gaat). "Hij doet niets hoor, hij staat je alleen aan te kijken." Nou dat wilden we dan ook wel zien, want er is onder de padrones warempel ook een geitenliefhebber. Dat betekende eerst een stukje afdalen over een gruizig en dus riskant paadje (de vriendin van onze vrijwillige gids was al onderuitgegaan) en dan weer klimmen naar de top, die naderhand het echte Pietra Corva bleek te zijn, waarnaar het gebied rondom zo ongeveer vernoemd is.   En daar stond de grote zwarte geit al op ons te wachten. Heel rustig inderdaad, zelfs de aanwezigheid van onze Saar deerde het beest niet. Toen we nog iets verder naar boven klauterden, ging hij bovenlangs over een heel smal richeltje met ons mee, als een echte klimgeit. Wat deed het beest daar zo alleen en hoe was hij er gekomen? Geen idee. Het was in ieder geval iets bijzonders, net als de plek zelf, want het uitzicht was inderdaad in alle richtingen fenomenaal. En nu was het nog niet eens echt helder, hoe moet het 's winters wel niet zijn met het hele Alpenmassief aan de horizon!   Deze prachtplek ligt op een halfuurtje rijden van ons huis, en staat vooral bekend om de Giardino Alpino, de tuin met alpiene planten. We waren er al eens geweest, maar toen was de tuin dicht en kaal. Het is echt een voorjaarsattractie. Maar in de omgeving kun je dus leuk wandelen en er zijn zowaar bewegwijzerde routes uitgezet. De kunst is alleen om er een kaartje bij te vinden, waar de routes opstaan. Onze gids beweerde dat die er wel zijn, maar wie verkoopt ze? Hij wist ook te vertellen dat de zout-route hier vlak langs loopt en dat je van Monte Lesima, de hoogste berg, een kilometer of ?? verderop in een uur of vijf via die route naar zee kan wandelen.   Leuk idee. Hij had nog een interessante tip: bij het observatorium (noemen we het maar),  de koepel die je bij Brallo di Pregola (het wintersportgebiedje) ziet staan, is een restaurant, waar je in een uur of twee naartoe kunt wandelen. Dat gaan we ook nog eens uitzoeken, binnenkort.

Pronto!

   Dat zeggen de Italianen als ze de telefoon opnemen. Daarna volgt wat verwarrend geharrewar over wie nu eigenlijk met wie spreekt en waarom. Niet handig, je kan beter opnemen met je naam, toch? Maar wij integreren en zeggen dus ook pronto. En soms is dat ook waar, zoals vandaag, want ... de benedenverdieping is (op de keuken na) klaar! Alles gewit, geverfd, gesaust in frisse nieuwe koeleuren. Dat scheelt straks alvast een hoop stress wanneer Torti eindelijk klaar zal zijn met zijn werk, waaraan hij nog steeds moet beginnen: die verdomde DURC ook! Volgende week is (alweer) het moment van de waarheid: de gemeentelijke termijn voor de beoordeling van onze plannen verloopt en idem dito de aanvraagtermijn voor de DURC. Zou het dan eindelijk gaan lukken? Speriamo! Zelf kunnen we qua kluswerk binnen niet heel veel meer doen: boven zouden we de muren wit kunnen sausen, als ondergrond voor het latere afwerken. Maar dat is het dan ook wel.
Tijd voor andere activeiten (behalve het achternazitten van Torti en gemeente):
1. zorgen dat de verwarming het weer gaat doen:
deze heeft gewerkt, maar heeft door de zomerstilstand de geest gegeven. Eerst leek het een kwestie van de elektrische verbinding tussen de thermostaat boven en de ketel. Daarna kwamen we erachter dat ook de benedenverdieping niet meer verwarmd kon worden, dus lag het aan de ketel ... dachten we. Maar na twee bezoekjes van twee gediplomeerde verwarmingsmonteurs blijkt het alsnog aan het elektriek te liggen. De ketel is gereinigd en werkt maar krijgt het signaal van de thermostaten niet door. Vreemd, want dat lukte in februari nog wel ... Dan maar op zoek naar een betrouwbare electriciën, en niet de klojo  die al vier maanden niets meer van zich heeft laten horen. We nemen een elettricista di fiducia van de fratelli Crossignani. Die raden hun neef aan, die we al twee keer hebben gebeld, en die zou terugbellen, domani domani ... Gelukkig hebben we een elektrisch kacheltje ... en Saar.
2. het definitieve kentekenbewijs van onze auto ophalen en laten registreren: daar hadden we twee maanden de tijd voor en nu dus nog twee weken!
3. een vlizo-trap kopen:   dan kan het gat naar de zolder eindelijk goed dicht en kan het plafond gewit! We hebben een leverancier gevonden en moeten er eens even langs om de details te bespreken.
4. de specialist op het gebied van buitenmeubelen (carport, patio) in Voghera eens bezoeken:  hopelijk is er aan het eind van het seizoen uitverkoop, bij deze leverancier of andere tuinmeubelwinkels!
5. de inrichting van de slaapkamers beneden aanschaffen, we hebben het oog op leuke bedden van MondoConvenienza in Milaan   en daar moeten we dus eens even gaan kijken.
6. het bedrijf dat ons zwembad in elkaar wilde zetten eens verder uithoren over mogelijkheden en prijs: dat inelkaar zetten gaat dan natuurlijk niet nu maar ergens in maart of zo gebeuren.
7.   twee GRATIS sessies over het aanprijzen van je bedrijf via Internet bijwonen, georganiseerd door de KvK van Pavia (dankjewel speurpadrone!)
8. gaan werken aan de website en het GIDPVB
Ecc ecc.
   We zijn dus nog lang niet klaar! Pronto zijn alleen de druivenplukkers, die nu echt wel alles binnen hebben gehaald, met de hand of met futuristische machines. De wijntjes van 2008 komen eraan!

È piccolo il mondo!

  Ik had het restaurant al de hele avond proberen te bereiken, zonder succes. ’s Avonds geen gehoor, zelfs om 8 uur niet: dan zijn ze vast gesloten, dacht ik dus. Het was überhaupt alleen in het weekend open en reserveren was verplicht, zo stond op de website van Azienda Agrituristica Bagarellum. Daar wilden we wel eens heen want, zo had de speur-padrone ontdekt op www.ilmangione.it, dit was een van de toprestaurants van de hele provincie, net zo goed als Vecchia Pavia Il Mulino bij Certosa di Pavia, maar veel minder duur. Bovendien lag het op loopafstand van huis, langs een route die de padrones wandelend al verschillende keren voor een groot deel hadden afgelegd. Dit leek ons een typische “Geheimtipp” die we de gasten zouden kunnen aanbieden, want dit adres vond je nooit als je er niet op gewezen werd: langs een B-weg en dan nog in een (om zo te zeggen) doodlopend dorp. Als het nu ook nog zo lekker was als beloofd … en die belofte was in de tussentijd, ná de ontdekking van onze speurneus annex lekkerbek, ook al gedaan door 1. onze keukenontwerpster; 2. door Salvatore, die nóg dichter bij het restaurant woonde en waarmee Nico aan de praat was geraakt.
Maar ja, nu leek het dus niet bereikbaar want gesloten en dus ging ons zondagmiddag-lunch-idee niet door. Of wel? Om half tien werd er eindelijk opgenomen. Veel rumoer op de achtergrond, de tent zat kennelijk vol! Ja het kon toch hoor, morgen 13 uur. Saar mocht mee. Op welke naam? “Smulders” zei ik en begon meteen te spellen want de Italianen kunnen niks met deze naam: “Esse Emme Oe …” Ja laat maar, was het antwoord, het is al goed. Mooi geregeld! En dat zei ik ook tegen Nico die pas ’s avonds laat terugkwam van een uitvoering met zijn nieuwe koor ...
Nieuwe koor? Ja, dát kwam dus weer door die Salvatore die hij al wandelend was tegengekomen. Die zat op een koor in Scorzoletta, hier beneden in het dal en het duurde dus niet lang of Nico zat er ook op. Over het nieuwe koor doet de heldentenor binnenkort nog wel verslag. Met het koor hadden ze in Milaan gezongen en waren daarna pizza gaan eten in Arena Po, in een gigantisch en luidruchtig restaurant en hij was laat thuis. En ik had dus mooi de lunch geregeld voor de volgende middag.
   Vanochtend om 12 uur gingen we op pad. De ochtendmist (jawel!) was opgetrokken en het was lekker weer, goed voor een uurtje lopen met een stevige klim om de 150 meter hoogteverschil te overbruggen. Het restaurant bleek in een schetig klein dorpje te liggen, niet toevallig Bagarello geheten, en we vonden het meteen.   Even de omgeving en het uitzicht bewonderen … en daar rennen twee mensen uit de keuken “Nico, Nico” roepend. Wat doe jij hier? Was de vraag. Nou we komen eten. Het bleken dus twee leden van het nieuwe koor te zijn, de eigenaars van het restaurant dat ik gisteren geboekt had, op het moment dat zij op enkele meters van Nico vandaan aan tafel zaten, in de luidruchtige pizzatent. “Ja ik heb wel gemerkt dat zij een zakelijk telefoontje kreeg en dat het iets met twee buitenlanders was, maar wist ik veel dat ZIJ dat restaurant runden en dat JIJ dus aan de lijn was …” zo reageerde de zangpadrone verbaasd. Wat een mop!
   Behalve deze verrassing kwamen alle verwachtingen verder uit: ongelooflijk lekker eten, alles bereid met eigen producten. Voor het eerst een risotto met truffels gegeten en daarbij de truffels echt geroken en geproefd. Geen hap smakeloos papier deze keer, maar echt een bijzondere smaaksensatie … en niet voor 90 euro per ons. Overheerlijke pasta met pompoenvulling en een saus van funghi porcini, eigenlijk de lekkerste pasta ooit, jammie jammie!   Het geheim van de keuken: de 80 jaar ervaring van nonna , de moeder van de eigenaar (overigens gaan de wijnbouwactiviteiten van deze familie terug tot 1692!).

Het zal duidelijk zijn: er gaat geen gast meer weg bij de Padroni zonder eerst gegeten te hebben bij Bagarellum!

   P.S. Op de terugweg kwamen we warempel Salvatore nog tegen, samen met een paar jagers, die net een fazant geschoten hadden.

La passeggiata del pomeriggio

  Saar moet uit, zoveel is duidelijk. Drie maal per dag minstens, en alleen bij hoge uitzondering blijft het bij twee keer. 's Ochtends na het ontbijt een klein rondje poep en pies, waarna harde brokjes, die er niet altijd met gretigheid ingaan. 's Avonds voor het naar bed gaan, weer een kort rondje poep en pies, waarna "vers" vlees, dat altijd met grote gulzigheid naar binnen gewerkt wordt. Daarna volgen bedankjes, in de vorm van likjes, op de bank, waar de uitlaat-padrone ondertussen is neergezegen. En er is dus een wandeling in de loop van de middag, die meestal langer uitvalt, want de padrones willen zelf ook wel eens het huis uit (al dat geschilder en geverf!).
  Ik weet niet hoe het komt, maar de middagwandeling valt meestal mij te beurt, mij, de langbenige padrone. En dat is bepaald geen straf, moet ik zeggen. Toen het nog rond de dertig graden was, vond ik het al geen probleem, maar nu de temperatuur sinds een week tot iets boven de twintig is gedaald, is het wandelen in de namiddagzon echt een feest. Wat een rust, wat een prachtige uitzichten! "Dat we hier mogen wonen", denk ik dan regelmatig.
    Het fototoestel gaat mee en dat levert regelmatig kiekjes op van vergezichten (hoe mooi die zijn is niet goed vast te leggen, hoe geweldig ons nieuwe toestel ook is), druivenplukkers en andere wandelaars. Saar rent achter steentjes aan en trekt de aandacht van waakhonden of voorbijgangers. Er waait een licht briesje, het is stil, het panorama is betoverend. Ik krijg er geen genoeg van. Morgen weer!

Didascalia (2)

Een nieuw fototoestel leidt tot mooie (?) plaatjes en daarom vandaag weer eens een aflevering van de serie "praatjes bij plaatjes".
  De kleine orto (moestuin) die ik heb aangelegd aan de voorzijde van het huis, begint zijn vruchten af te werpen: de borlotti-bonen worden groot en krijgen het gevlekte uiterlijk dat ze zo kenmerkt (een van de lekkere gerechten van afgelopen zondag bij Bacchus was een risotto met borlottibonen in Barberawijn, mmmm). Ook groeien de sla-soorten die ik een maand geleden geplant heb als ... kool. De enkele slak die er zich in de buurt begeeft werp ik in de tuin van Antonio.

  Dezelfde groeispurt vertoont de wilde zonnebloemsoort die in de achtertuin staat. Het is een enorme woekeraar die ik in een moment van verstandsverbijstering ook in Nieuwegein heb geplant (succes ermee Christa!) en waar je nooit meer vanaf komt. Maar hier is hij kennelijk inheems en het staat wel erg leuk dat felle geel!
   De vendemmia is al twee weken bezig en naar verluidt gaat men deze week beginnen met het oogsten van de blauwe Croatina- en Barbera-druiven. Het zal tijd worden want de trossen worden almaar voller en zwaarder. De druiven smaken overigens erg lekker!
   Al wandelend met Saar proberen we ook goede posities te vinden om het huis te fotograferen, voor de website waar we de komende maanden flink mee aan de slag moeten, als wij uitgeklust zijn de Torti en zijn mannen de boel hier onveilig maken.                                             

   Het klussen, ondertussen, verloopt voorspoedig: alle deuren en kozijnen van de verhuurverdieping zijn klaar, de badkamer is klaar, de verblijfsruimte heeft een nieuwe kleur gekregen (maisgeel, met een "Venetiaans" structuurtje), de radiatoren worden opnieuw geverfd. Nu de slaapkamers nog!

risposta

   Waar was de hond gisteren, is de vraag die ons gesteld wordt. Awel, de hond was erbij en vrolijk aan het bedelen en smikkelen en spelen met steentjes en stokken. De andere deelnemers vermaakten zich kostelijk met onze Saar!

Il piccolo Bacco

Bacchus, die mag in deze weblog uiteraard wel eens een keer genoemd worden, als God van de wijn. We wonen tenslotte midden in de wijngaarden. En vandaag is het uitgelezen moment om hem te noemen, want we gingen zowaar bij hem zelf op bezoek. Dat wil zeggen bij Azienda Agricola Piccolo Bacco dei Quaroni in Montù Beccaria, hier niet ver vandaan. Vorige week zag de speur-padrone op de site van deze wijnboer dat ze vandaag, zondag, een heuse wijnpluk- en druiventrappeldag zouden organiseren, met een pranzo erbij en uiteraard een glaasje van het een en ander. Bovendien zou je de wijn van je eigen productie van de dag flessen kunnen bestellen, onder het motto   Questo vino l’ho fatto io, deze wijn heb ik zelf gemaakt. Wij schreven ons ogenblikkelijk in! En vandaag was de grote dag: na maanden zon en een temperatuur van 30 graden, was het vanochtend inderdaad bewolkt, regende het af en toe en kwam het kwik niet verder dan 18 graden. Hoe krijg je het zo gepland! Maar we lieten ons niet afschrikken en gingen op pad.
Hoe kwam de speur-padrone eigenlijk op de site van de kleine Bacchus terecht? Nou via … wijn. Op een wijn-beoordelings/verzamelsite kwam hij de wijn Ca’ Padroni tegen (een Buttafuoco, dat is een wat zwaarder type rode wijn) en dat was uiteraard te mooi om waar te zijn: een wijn met ónze naam! Gemaakt door de kleine Bacchus dus. En vandaag gingen we met de God zelf aan de pluk, niet voor de genoemde wijn (die mag alleen gemaakt worden van de druiven op een wijnakkertje vlak bij ons in de buurt, echt waar!), maar voor een lekker rood bruiswijntje. Om 10 uur arriveerden we ter plaatse, puntuale, zoals we gewend zijn … maar de Italianen niet. De 10-12 andere deelnemers arriveerden een uurtje (of anderhalf) later.    Tijd genoeg voor een gezellige kout met de eigenaar-bacchanten (ze hadden al op onze site gekeken), een kopje koffie met amandeltaart fatta in casa en een rondleiding door de azienda incl wijnfabriek. Erg kleinschalig allemaal, de apparatuur past zo in je achtertuin (zeker de onze hier). We begrepen bijna alles (nou ja), want we hebben inmiddels ook al twee (gratis!) lessen wijnkunde achter de rug, die afgelopen week in Pavia werden gegeven door de vereniging van sommeliers. Wij loeren door het glas, we walsen en we ruiken dat het een lieve lust heeft … en daarna drinken we het glas snel leeg. Heerlijk, alcohol.
   Nadat de andere deelnemers ook waren gearriveerd en toen de regen echt pijpesteelde, sprongen we op de kar en werden we naar de wijngaard getraktord. Gewapend met krat en snoeischaar togen we aan de slag. Na een half krat gevuld te hebben met volle ronde paarsblauwe druiven (best zwaar zo’n krat) werd de oefening al weer afgebroken: de Italianen in het gezelschap vonden het wel weer genoeg.   Wij, padroni, vonden dat we nog maar net waren begonnen! Nou ja, op naar de lunch. Daar nemen de Italianen dan wel weer uitgebreid de tijd voor, een uur of tweeënhalf, voor een menu met teveel om op te noemen. Alles bereid door de eigenaresse, heerlijk heerlijk, met een Bonarda van eigen brouwerij, ook heel lekker. Je kan hier, na reservering, ook eten buiten de druivenplukdag om, dus we hebben weer een lekker adresje voor onze gasten!
   Na de lunch dan kwam eindelijk het langverwachte druiventrappelen aan bod. Het waren vooral de kinderen die hun kans grepen, maar ook de padroni lieten zich niet onbetuigd! Het voelt best lekker aan de voetjes, als een massage, al was het zoete vocht vandaag wel aan de koude kant (of van de kouwe kant?).
Aan het eind kwam de mogelijkheid tot het bestellen van de flessen van eigen maaksel aan de orde. Met je eigen handtekening op het etiket. Of iets anders. Iets anders? Hé, ons logo misschien? Ja hoor dat kan ook. Met andere woorden: we hebben de wijn gevonden die we als welkomstgeschenk aan onze gasten kunnen geven: Questo vino l’abbiamo fatto noi: I Due Padroni!

PS De foto's bij deze blog zijn gemaakt met onze gloednieuwe Canon digitale spiegelreflex camera!