Cibo nostalgia

"Dit was geen everzwijnenvlees" zeiden we tegen de eigenaar van Trattoria Da Damiano. Die haalde zijn schouders op en glimlachte wat. Betrapt? Wij komen uit een gebied waar de everzwijnen 's nachts vrij rondzwerven en hebben al een paar keer echt vlees van de cinghiale gegeten. Het was tenslotte wildseizoen. Dat vlees was veel dradiger, taaier van structuur dan het varkenshaas-achtige dat we hier voorgezet gekregen hadden. Dus? Eigenwijs als we zijn, probeerden we de echt Italiaanse eigenaar van zijn stuk te brengen, met onze feitenkennis. Dat lukte niet echt, de wilde zwijnen lopen nu eenmaal niet in roedels over de grachten, dus wat wil je nou? Lekker was het toch wel, dus inderdaad, wat maakt het uit.
Grachten? Ja, want dit verhaal speelt zich af in Amsterdam! De padroni zijn voor een weekendje op nostalgische tour, met overnachting bij Vera. Zaterdagochtend vertrokken we uit Zaandam, met achterlating van de Boots-De Witjes, Saar, Punto, fotocamera en laptop. Dat we nog een laptop hadden was een wondertje op zich, nadat we deze een nacht in de auto hadden laten liggen, na het bezoek aan Zwolle. Maar goed, geheel bevrijd van alle lasten stapten de padroni te Zaandam in de trein om even later bij Amsterdam Bouwput uit te stappen voor een lange wandeling richting Leidseplein. Onderweg passeerden we De Slegte en sloegen een tuinboek (kan je nooit teveel van hebben), weer een soort ik-vertrek-naar-Italie verslag en een boek van neef Koen Vergeer in. Ook werd een sluikse blik geworpen in het fotoboek (aanbieding!) The Big Penis (inkijkexemplaar!) met voorbeelden van apparaten van afschrikwekkende afmetingen. Toch maar niet gekocht: niet te tillen (het boek)! Op het Spui grepen we de kans om ons eerste heimweevoedsel van die dag in te nemen:   kroketten op brood! We verbaasden over de enorme drukte in dit weekend na kerst: het leek wel of iedereen zijn inkopen nu alsnog moest doen. Bij Madame Tussaud stond de rij tot ver buiten het pand. Niet dat we daar naar binnen wilden, natuurlijk. Vanaf het Leidseplein namen we de tram naar de Overtoom. Een kort maar hartstochtelijk weerzien met Vera en Lieke volgde. Kort, want er stond een feestelijk diner voor de dames gereed ter woonstede van Lieke. Wij togen later dus naar de al genoemde Italiaan en het was de bedoeling om daarna weer naar het Leidseplein te verkassen voor de film " Burn after reading" van de gebroeders Coen. Want ook het bekijken van films (Nederlandse ondertiteling!) is een gecertificeerde heimweeactiviteit. Maar Vera had ook nog een dvd van de eerdere Coen-film "No country for old men" liggen, en na de fles heerlijke Cannonau-wijn bleek het warme appartement aantrekkelijker dan de vrieskou buiten. Het bleek weer een spannende en heel bijzondere film, waarin alles zich volgens geheel eigen logica (geen logica?) voltrekt. Een logica die je als kijker zelf gaandeweg moet zien te ontdekken. We gaan 'm nog wel eens een keer bekijken om vooral het abrupte einde beter te kunnen thuisbrengen.
Vandaag, zondag, verliep in min of meer in omgekeerde richting, via het Vondelplein, waarna we geheel verkleumd op het Rembrandtsplein een cafe binnendoken. Het was te koud om lang te blijven rondslenteren, en bovendien was het ook vandaag overal erg druk: Rijksmuseum, uren wachten! Het werd dus weer een film: Oorlogswinter. Dat bleek een mooi gefilmd, spannend jongensverhaal. Daarna tijd voor heimweevoer: het niet te missen broodje haring! De dorst werd weggeheimweed (een nieuw spel voor de WII?) met een Palmpje. Vera bleek thuis geheel door kou en griep geveld en voor de avondmaaltijd benutten we de vele afhaal-toko's in de buurt. De padroni aten werkelijke heerlijke nasi rames. Morgenochtend gaat het weer richting Zaandam!

Natale 2008

   Kerst in Zaandam dus, met familie en vrienden. Én met kado's, doordat Cis, Ruben en ondergetekende woensdag de "stad" (beter gezegd: bouwput, want ook Zaandam wil graag járen en járen in de troep zitten, om een grootsteeds centrum te verkrijgen) een middag lang onveilig hadden gemaakt, in de rol van kerstman/vrouw/mens. In de kadowinkel, de Blokker en de V&D werd genoeg goedbedoelde flauwekul gescoord om de kerstavond mee door te komen. Wat te denken van een kurketrekkerset en van de dvd's van alle seizoenen Cold Feet? De uitreiking van deze snuisterijen vond plaats tijdens het (onvermijdelijke) spelletje Triviant, dat door het Boots-trio Nico, Vera, Chris gewonnen werd: de vragen zijn nu eenmaal op een wat oudere en bedaagdere generatie gericht, dus dat zij wonnen was niet verrassend. Chris kreeg bovendien het "Boek met Alle Antwoorden" kado, dus ja, dan is het een gelopen race.
    Na het spel begaven de kok Cis en haar maten zich keukenwaarts om een echt heerlijk maal te bereiden met garnalencocktail, vegetarische tomatensoep met ballen, spoom, afgehaalde sperziebonen met sierlijk staartje, wel degelijk schoongemaakte spruitjes, vegetarische kalkoen in bladerdeeg, stoofpeertjes enz enz. Dit alles geserveerd op een feestelijk gedekte tafel. Dankzij veel drank en levendige tafeldiscussies vloog de avond voorbij, helaas helaas.
    Deze blog zit ik nu te typen in Zwolle, tijdens ons tweede kerstdagbezoek aan moeder en broer. All's well en we gaan zo meteen aan dé chinees, zie een eerdere reactie van rare druif op deze blog!
Dit weekend gaan de padroni zich eens te buiten aan een nostalgisch weekendje Amsterdam met overnachting in het appartement STUDIO 5 HOOG van Vera. Daarna wordt het een bezoekje Nieuwegein en oud- en nieuw in Rotterdam, voordat de terugtocht, via Heerlen, begin januari alweer zal worden aanvaard.

Paesi Bassi

   Jawel, de padroni zijn geland, in het land van Bassie. Na een voorspoedige rit met nachtelijke tussenstop in het protestantse bolwerk Worms, ons al bekend van de heenweg eind mei j.l. Geen files! Geen sneeuw! Geen bergpas, dat was dan weer jammer, maar de Gotthardpas is 's winters nu eenmaal gesloten. Logisch, want waarschijnlijk is de pas onneembaar, zeker na de hevige sneeuwval van de afgelopen periode. Maar goed, zonder files en wanneer het niet warm is, is de tunnel nog wel te doen. Het hotel was prima en gezellig en goed van eten (lekkere steaks!), maar de Engelse website die ik net heb ontdekt, http://www.hotel-faber.de/html/ueberuns_engl.html , is vooral op het humoristische vlak erg sterk: hardop voorlezen van de teksten wordt aanbevolen!
Met een auto vol dozen wijn en panettone's  waren we iets na achten vertrokken, net op tijd, want beneden in het dal reed Torti met zijn waggel ons tegemoet: die gaat ook in deze periode vrolijk verder met hakken en breken. We zullen over twee weken wel zien hoe groot de puinhoop is! Na 700 km tegen vijf uur waren we in Worms, waar we de erg gezellige kerstmarkt (glühwein-stubes) hebben afgestruind. De volgende dag waren er nog maar 400 km te gaan en we vertrokken dus niet al te vroeg. Nederland was voor deze keer in dichte mist gehuld, zodat de padroni niet meteen werden bestormd door heimwee-gevoelens. Toen de mist optrok, sloeg de heimwee ook al niet toe, want eerlijk gezegd ziet Nederland er vanaf de snelweg niet op zijn florissants uit. Wat een bouwput! Wat een wegwerparchitectuur! (we zijn bevooroordeeld, ik weet het). Geluncht hebben we bij Van der Valk De Witte Bergen, waar we nog een ex-buurtgenoot uit Nieuwegein tegenkwamen!
De laatste etappe leidde naar Zaanstad, waar we hartelijk werden ontvangen met zoenen en prosecco. Het eerste heimwee-diner bestond uit enkele nummers van de plaatselijke chinees. Nu nog een keer haring, belgisch bier, rookworsten en geurloze kaarsen: lekker!

Ringhiere e persiane

  Eindelijk is de periode met slecht weer voorbij (gelukkig) ... en de rust in Villa I Due Padroni dus ook (helaas). Sinds gisteren straalt wederom de zon en wordt er weer lustig gehakt en gebroken rond en om het huis. De smid is klaar met het smeden van de balkonbalustrades (ringhiere) en de luiken (persiane) voor de nieuwe openslaande deuren en voor het keukenraam boven. Dat betekende weer twee dagen heen en weer geloop (met bemodderde schoenen) door onze mooie opgeruimde bovenverdieping. Houdt het dan nooit op??? Nee, want ook de vermaledijde zoldertrap zal toch echt nog een keer geplaatst moeten gaan worden, al is het in 2015.
Het plaatsen van de balustrades nam een hele dag in beslag, want er moesten alweer gaten geboord worden (in de marmeren vloer en in de muren) en daarna moesten de kant en klare metalen hekken op de balkons gehesen worden. Daarvoor was hulp van de mannen van Torti nodig, die gek genoeg 's ochtends niet kwamen opdagen (eindelijk is het droog weer, komen ze niet). Dat gebeurde pas om twee uur. En vervolgens moesten de gaten weer worden dichtgemetseld. Zo vul je wel een dag!

    

Vanochtend kwam de smid met de luiken aanzetten. Weer geboor en gehak. Voor de plaatsing van de luiken voor het nieuwe keukenraam, moest nog even een steiger gebouwd worden. Maar ze zitten, de luikjes! Ondertussen doet Torti niet veel anders dan steeds meer en diepere geulen hakken in de oprit, om het overtollige water onder de cantina te laten wegstromen. Er blijkt door de zware regenval een heel reservoir aan water te zijn ontstaan en het oplossen van de wateroverlast in de cantina blijkt een klus die steeds grotere vormen gaat aannemen.   Er moet een soort drainage aangelegd worden, om ervoor te zorgen dat het water in het vervolg altijd goed kan wegstromen. Bovendien moet de instroom via de zijkanten van het huis worden beperkt. Veel hakken en breken dus.
Cassani is ook nog even langsgeweest om het probleem te bekijken. Verder had hij geen nieuws: geen overzicht van het meerwerk, geen kostenplan voor de nieuwe werkzaamheden. Dat gaat hij nu tijdens de kerst doen ... Geloof jij het, geloof ik het! This is Italy!

Soms kan het echter wél opeens heel snel. Kijken we even niet, heeft Torti binnen de kortste keren stiekum het zwembad aangelegd! Guarda:

Un'ovazione in piedi

Daar kreeg ik een por in mijn rug. Dat was Torti, die achter mij in de kerk zat, applaudisserend voor het zojuist geëindigde concert van het koor van Nico. “Zat”? Nee, “stond”, want iedereen was gaan staan voor het finale applaus. Ik niet, want ik lijd aan overcorrectie. Nederlanders staan erom bekend dat ze na elk optreden als één man/vrouw oprijzen, voor de, zodoende obligate, “staande ovatie”. In het buitenland doen ze dat niet zo gauw. Ik zit in het buitenland, pas me aan en blijf zitten. Dacht ik. Daar was Torti het duidelijk niet mee eens: “Opstaan jij!”, beduidde die por in mijn rug. OK, dan sta ik wel op.
   De staande ovatie was trouwens wel terecht, want het koor Schola Regina Pacis had zojuist inderdaad verbluffend goed gezongen. In zo’n klein plaatsje, voor zo weinig publiek (man of dertig, vorig jaar waren er zes! toehoorders) en dan zo’n niveau. Prachtige klank, mooie melodieuze, door de dirigent Enrico Vercesi gecomponeerde muziek. Het beluisteren meer dan waard. Vonden de begeleidende musici (eveneens van kwaliteit) ook, wat resulteerde in een uitnodiging om het concert in Vigevano (de stad met het mooie Renaissanceplein) te komen herhalen.
Omdat het concert in de parochiekerk van Torti plaatsvond, gaven Torti en echtgenote ook acte de presence. Dat was toch heel aardig en Torti was ook in een goede bui. Veel gewerkt is er de laatste tijd niet, want het blijft maar pokkeweer. Records (qua neerslag) worden gebroken. Inmiddels zijn we al wel een week of drie aan werkbare dagen kwijt. Afwachten maar of de verbouwing nog een beetje op tijd af komt. De ingenieur zit ondertussen al te broeden (als het goed is) op de vervolgklussen (parkeerplaats, zwembad, betegeling oprit/terras, schilderen huis). We wachten, zoals altijd, maar weer af!

(vervolg van de bijdrage van de vorige keer, je had gelijk Bitch)
Antwoord 6:
   Zitten we na afloop van het concert in Bar-Ristorante Scuropasso te eten (weer een pranzo-achtige maaltijd met zes voorafjes, twee pasta’s, vlees, toetje ecc), blijkt op onze vraag dat Leda het heel leuk zou vinden om aan onze toekomstige gasten kookles te geven! Leda, de keukenprinses van het restaurant Bagarellum, op een uurtje lopen bij ons vandaan, waar we zo ongelooflijk lekker gegeten hebben een maand of anderhalf geleden! Waar we voor het eerst echt heerlijke truffel-risotto hebben genoten. Het restaurant dat door de bezoekers als één van de beste van de provincie wordt beschouwd. Dit wordt een toppertje! Staande ovatie voor onszelf! We kunnen niet wachten om het zelf eens te gaan uitproberen. Eigenlijk is dit dus antwoord 6, en 7, en 8, en en en … faculteit kwadraat.

Italia, perché?

  Waarom Italië? Dat vraag je je, als je pas een half jaar geëmigreerd bent, natuurlijk zo af en toe wel eens af. Zeker als je een geestelijke inzinking beleeft, zoals de blog-padrone. Maar wat is een blog-padrone zonder blog? Daarom probeert hij het, nog een beetje wankel, toch maar weer eens. Waarom Italië?

Antwoord 1:
Je gaat een lekkere calzone eten in de dorpspizzeria Il Menhir waar we kind aan huis zijn. Saar wordt luidkeels verwelkomd door de rondbuikige Sardijnse eigenaar en nóg luidkeelser door zijn echtgenote. Deze laatste gaat zelfs door met het kroelen van Saar naast onze tafel, terwijl wij de heerlijke deegpantoffel aan het verorberen zijn. Toen we net onze bestelling geplaatst hadden, kwam Dante Crosignani binnengestapt voor een afhaalpizza. Dante, de helft van de fratelli, leveranciers van onze stufa, onze telefoon, mijn mobieltje, de oven en het gasfornuis in de huurkeuken, de stopcontacten en plaquettes en allerlei andere elektra-waar. Hofleveranciers dus. Hartelijke groeten worden uitgewisseld met de padroni en even later blijkt dat Dante onze karaf met een litertje sappige Bonarda voor ons betaald heeft! Alleen in Italië kan het je gebeuren dat je door Dante op een liter wijn getrakteerd wordt (al had het natuurlijk een infernale Buttafuoco moeten zijn, of een paradijselijke Pinot Nero, of een louterende weet-ik-veel…).

Antwoord 2:
Tijdens een wandeling naar Crocetta (prachtige vergezichten, deze gaat in het grote boek), het eigenlijke dorpscentrum met gemeentehuis van Montecalvo, zie ik net Pino, de feestelijke gastheer van La Verde Sosta, ook een stamrestaurant (door sommigen hardnekkig La Sosta Verde genoemd), zijn etablissement binnenstappen. Weet je wat, denk ik, ik loop er even binnen, om te groeten en voor een praatje. Weer luidkeelse verwelkoming, door kokkin Grazia deze keer, want Pino is zijn stem al een tijdje kwijt. Stembanden geraakt tijdens een keeloperatie. Keeloperatie, denk je dan, het zal toch geen …. Dapper vraag ik door naar het hoe en waarom. Dichtgeslibde ader vervangen, over een maand bast Pino de gerechten weer luid door de eetzaal: “Bravissima!”. Verder krijg ik een kopje koffie en informeert men uitgebreid naar onze vorderingen: "We krijgen zoveel gasten die willen overnachten! Wanneer gaan jullie open?" Het wordt eentonig, maar in Nederland zou ik deze binnendringende actie nooit ondernomen hebben. Waar ligt dat aan? Aan de Italiaan! (en aan de dorpse omgeving, zeg ik er eerlijk bij).

Antwoord 3:
Deze vervalt, want het is al dagen kutweer.

Antwoord 4:
Deze blijft, want zelfs met kutweer is het uitzicht over de heuvels vaak adembenemend. Vanuit bed zien we de mist rond het dorpje Lirio aan de overkant van de vallei hangen. Tijdens een wandeling naar Montalto Pavese spectaculair Alpenzicht en (met verrekijker) op de voorgrond Pavia met koepel-duomo. Die gaat ook al in het grote boek!

Antwoord 5:
   We hebben inmiddels een heerlijk eigen nestje op de bovenste etage. Eindelijk is het schoon, en zijn alle voorzieningen aanwezig. Vanochtend is de keuken aangesloten. Vanavond gaan we de eerste maaltijd op/met de keuken bereiden! Wat rest is dozen uitpakken. Op de gang staat inmiddels 2,4 x 2,4 meter Billy klaar, keurig met glazen deurtjes afgesloten, klaar om te worden gevuld met boeken.

Antwoord 6:
Nee, ik stop ermee.

Tegenantwoord 1:
Het huis van onze ex-buren Ton en Marjan in Nieuwegein staat op Funda te koop, zagen we. Daarbij foto’s van de Kervelgaarde, genomen op een zonnige dag in september 2006, toen we er zelf nog woonden. Mijn oude brik staat op de parkeerplaats. Je ziet de garagedeur met onze kleine Saar er nog opgeschilderd ... Soms doet emigreren ook een beetje pijn.

Morgen gaan we luisteren naar Nico’s koor in Scorzoletta en daarna, alweer, uit eten, bij Colombi, dat wordt een nieuwe kennismaking. Da’s een gezellig vooruitzicht! Ciao, allen, en bedankt voor de hartelijke reacties die we gekregen hebben op onze instortingsberichten.

La pubblicità

Nou, nou, anderhalve week niks en nu opeens twee dagen achter elkaar een blogbijdrage. De aanleiding daarvoor is onderstaand krantenknipsel, genomen uit La Provincia Pavese, het regionale dagblad van deze streek. Daar kunnen de mensen lezen wat in de eigen omgeving belangrijk is. Zoals bijvoorbeeld het   jubileumconcert dat het koor Schola Regina Pacis a.s. zondag verzorgt in het kerkje van Scorzoletta. De oude padroni zingt daar een vrolijk tenorpartijtje in mee. Op eigen kosten heeft de dirigent Enrico Vercesi (een bekende naam in deze omgeving) een aantal posters laten drukken om die te verspreiden. De oude P. heeft er een meegenomen naar huis en aan de keukendeur opgehangen zodat in ieder geval Torti en zijn mannen op de hoogte zouden komen van dit festijn.

En vandaag dan nog meer publiciteit, reclame in La Provincia. Wie daarvoor heeft gezorgd weten we niet. We vermoeden ook dit keer weer Enrico V. De oude P. is, voor zover het zicht en resolutie het toelaat, te zien helemaal links achteraan op de foto die La Provincia heeft geplaatst bij de aankondiging. Maar zagen we dat nu goed? Is dat niet onze eigen foto. Geschoten door Stef met de toen gloednieuwe Canon camera? Jammer voor Stef doet La Provincia niet aan bronvermelding.

We vinden het eigenlijk best wel leuk dat onze foto van mijn (O.P) koor in de krant staat. Er komen nu natuurlijk drommen mensen op het concert af. Eéntje die in ieder geval komt is Torti. Toen we vol trots de krant tevoorschijn haalden om het hem te laten zien, wist hij precies waar het over ging. Thuis had hij het al gezien, en komen deed-ie zeker!

Vandaag lag de verbouwing weer eens stil ondanks de haast die Torti heeft. Het "maltempo" speelde weer een spelbreker. We een mooie spelbreker want de sneeuw ligt weer hoog opgestapeld op de oprit en de trap naar het bordes. Saar moet weer "Ankieën-van-Grunsvennen" en Stef kon vanmiddag toen het een beetje minder heftig sneeuwde weer met de sneeuwschuiver aan de slag om het pad vrij te maken. Ook de 'marmista' die vanmiddag het aanrechtblad zou brengen, kon helaas niet door de sneeuw naar boven. Voorlopig staat dat nu voor morgenochtend gepland. Als de weg sneeuwvrij is natuurlijk.

Il morale a terra

We zijn er heus nog wel! Het doet  ons goed om aan de reacties op de blog te merken dat men ons verslag mist. Wanhoop niet lieve lezers, wij gaan stug door, zei het nu met enige vertraging. Vanwaar de stilte de afgelopen week, vragen jullie je natuurlijk af. Welnu, we hebben te kampen met wat volgenns van Dale's NL/IT woordenboek in 'slang' heet: avere un morale a terra: gewoonweg 'in een dip zitten'. Niet zomaar een dip , maar een hele diepe diepe dip. Het verbouwen en het in de rotzooi zitten, begint aan ons te vreten en op het moment dat je kunt denken dat we er bijna zijn, komt de man met de hamer langs die de jongere padroni een ongelooflijke dreun verkoopt. En aangezien hij deze blog zowat in z'n eentje vulde met zijn zijn vrolijke bijdragen, is het niet de verbazen dat zijn produktie na die klap (tijdelijk) tot stilstand is gekomen.

Ondanks de dipdiepte gebied de eerlijkeid te zeggen dat er toch wel vorderingen zijn m.b.t. de verbouwing. Het beton voor het panoramaterras is inmiddels gestort  en we wonen en slapen nu boven; de slaapkamer en badkamer zijn op orde en in de woonkamer, weliswaar nog in  oude staat, brandt de pelletkachel vrolijk. Wisten jullie trouwens dat deze een 'telecommando' heeft, een afstandsbediening? Temperatuur en vermogen zijn allemaal op afstand te regelen! Het ziet er naar uit dat we met dat ding heel wat duur Algerijns aardgas besparen! De keuken is nog maar half af: de kastjes zijn geplaatst, maar het werkblad ontbreekt nog en ook is gas en water nog niet aagesloten. We koken en wassen af daarom nog beneden in de keuken. Zolang de keuken niet volledig functioneert , zal aannemer Torti moeten wachten totdat hij zijn 'martello', zijn hamer in de vloer van cantina en eerste verdieping mag zetten! Gelukkig hebben we hem in samenspraak met ingegnere Cassani kunnen overtuigen dat hij ook al vast kan beginnen met het plaatsen van de muurtjes in de cantina en kan beginnen met een aantal andere noodzakelijjke klussen.

Een ervan is het oplossen van het probleem dat er bij hevige regen en, zoals laatst bij overvloedige sneeuw gevolgd door dooi, de cantina blank staat. Dachten we oorspronkelijk dat het water door de kieren tussen muur en ramen kwam, het blijkt nu een fundamenteler probleem. Wat heet: het water dat zich buiten onder de terrasvloer ophoopt, zoekt zich een weg tussen muur en fundament naar de cantina. Stond begin juni ons zelfbouwzwembad nog blank, nu waren de spullen van Torti de klos, al konden die het wel lijden.

Terwijl Stef vanmorgen met Saar richting Santa Maria liep, werden de de meest urgente zaken en de plannen voor de overige werkzaamheden nog eens uitgebreid met Torti en Cassani doorgenomen, zoals daar zijn het egaliseren van het achterterrein, het creëren van parkeerplaatsen achter het huis (er blijkt daarvoor een muur noodzakelijk te zijn op de grens tussen ons terrein en dat van bovenbuurman Antoni Vercesi), het schilderen van het huis, en last but not least het ingraven en opzetten van het zwembad. Voor Torti aan de slag kan willen we toch wel even weten wat dat allemaal gaat kosten. We houden ons hart vast!

Ed io?

   Alles leuk en aardig, hoor, maar waar blijf ik, met al dat verbouwen, klussen, internetten en bloggen? Baubau! Ik doe mijn best om in beeld te blijven, maar dat kost steeds meer moeite. De baasjes (padroni noemen ze zich, pfff!) hebben alleen nog maar aandacht voor huis en haard. Haard? Ja, haard. Hebben ze net die belachelijke kachel gekocht, draait op kippemest!, moet ie ook meteen in elkaar gezet en aangestoken worden.     Hebben ze mij 's avonds óók al niet meer nodig om bijgewarmd te worden. Wat blijft er voor mij over? 's Avonds kruipen ze bij de haard, overdag turen ze naar buiten door de mooie nieuwe ramen.            

"O wat een mooi uitzicht","O wat een panorama", "Dat had je in Nieuwegein toch niet", enz enz. Dat is alles wat ik hoor. Over mij zijn ze niet meer enthousiast. Mij zien ze niet meer staan! Soms moet ik zelfs kakken in de tuin (tuin, het ziet er niet uit, dát was in Nieuwegein toch beter!), omdat ze mij vergeten uit te laten. Of ze hebben het "te druk". En dan al die trappen in dit huis. Telkens moet ik op en neer, en met mijn oude botjes gaat dat niet meer zo goed hoor. Beste lezers van deze oersaaie blog (altijd hetzelfde "nieuws", dodelijk saai enthousiasme over steeds dezelfde dingen): help mij, wat moet ik doen?

Niente corrente

  "Ja, wij hebben wel stroom, hoor. Het valt af en toe even weg, maar na een minuutje is het er weer." "Godverdee", denken wij, "dat hebben wij weer", in reactie op deze mededeling van de aardige hulp-Roemeen van onze bovenbuurman Antonio. Zelf zitten we inmiddels al een uur of 4 zonder stroom en de temperatuur in huis zakt dientengevolge als een oude onderbroek. Hoe kan dat nou? Om nog meer zout in de open wonden te wrijven, laat de (aardige?) Roemeen ons ook nog even de open haard in zijn verblijf zien. We zijn verbaasd, want we dachten dat hij zielig zat te kniezen in de grote lelijke garage naast ons. Maar nu blijkt hij warempel in een alleraardigst knibbelknabbelknuisje-huisje te wonen, naast Antonio. Én blijkt hij een hout-haard te hebben. Die het dus doet. Ook als er geen stroom is. Wíj hebben zo'n technologische wonderkachel aangeschaft, die brandt op pellets. Maar alleen als er stroom is. Die er niet is. Bij ons niet tenminste. Wel bij de (steeds minder aardig gevonden gewordene) Roemeen. Shit shit shit.     Nou ja, dan gaan we ons maar warmwandelen, door te ploegen door de 40, 50 cm hoge sneeuw. Saar ook, die moet springen als Bonfire tijdens een concours hippique om vooruit te komen. En steeds neemt ze een hap sneeuw: lekker fris water, zonder toevoegingen! Onderweg zien we dat alle boeren hier heel self-supporting zijn: ze gaan zelf met hun tankjes in de weer om de straten schoon te vegen. Wij hebben geen tankje en gaan dus maar met de hand scheppen.   Zodat we in ieder geval nog te voet naar buiten kunnen. Desnoods kunnen we dan een overlevingstocht naar Santa Maria ondernemen, als de voedselvoorraad uitgeput raakt, of als het binnen in huis echt begint te vriezen.   Met de auto zal niet gaan, zelfs niet als we die eenmaal hebben uitgegraven. Want waar zijn nou toch die sneeuwkettingen gebleven? Als de weg te berijden is (de meteo-kolonel weet alleen wanneer) gaan we winterbanden aanschaffen! Beter laat dan nooit.

En o ja, tot onze schaamte moeten we bekennen dat we door eigen schuld zo lang stroomloos waren. De 'salva vita', oftwel de zekering bij de hoofdschakelaar beneden in cantina was gesprongen (waardoor? Saar mag het weren). Dit gebeuren lijkt verdacht veel op onze eerste dagen hier, vorig jaar januari, toen we ook zonder stroom dachten te zitten, en dagen doorploeterde in de kou, terwijl we alleen maar de hoofdschakelaar om hoefden te zetten om stroom voor ons ventilatorkacheltje te hebben!