Italia, perché?

  Waarom Italië? Dat vraag je je, als je pas een half jaar geëmigreerd bent, natuurlijk zo af en toe wel eens af. Zeker als je een geestelijke inzinking beleeft, zoals de blog-padrone. Maar wat is een blog-padrone zonder blog? Daarom probeert hij het, nog een beetje wankel, toch maar weer eens. Waarom Italië?

Antwoord 1:
Je gaat een lekkere calzone eten in de dorpspizzeria Il Menhir waar we kind aan huis zijn. Saar wordt luidkeels verwelkomd door de rondbuikige Sardijnse eigenaar en nóg luidkeelser door zijn echtgenote. Deze laatste gaat zelfs door met het kroelen van Saar naast onze tafel, terwijl wij de heerlijke deegpantoffel aan het verorberen zijn. Toen we net onze bestelling geplaatst hadden, kwam Dante Crosignani binnengestapt voor een afhaalpizza. Dante, de helft van de fratelli, leveranciers van onze stufa, onze telefoon, mijn mobieltje, de oven en het gasfornuis in de huurkeuken, de stopcontacten en plaquettes en allerlei andere elektra-waar. Hofleveranciers dus. Hartelijke groeten worden uitgewisseld met de padroni en even later blijkt dat Dante onze karaf met een litertje sappige Bonarda voor ons betaald heeft! Alleen in Italië kan het je gebeuren dat je door Dante op een liter wijn getrakteerd wordt (al had het natuurlijk een infernale Buttafuoco moeten zijn, of een paradijselijke Pinot Nero, of een louterende weet-ik-veel…).

Antwoord 2:
Tijdens een wandeling naar Crocetta (prachtige vergezichten, deze gaat in het grote boek), het eigenlijke dorpscentrum met gemeentehuis van Montecalvo, zie ik net Pino, de feestelijke gastheer van La Verde Sosta, ook een stamrestaurant (door sommigen hardnekkig La Sosta Verde genoemd), zijn etablissement binnenstappen. Weet je wat, denk ik, ik loop er even binnen, om te groeten en voor een praatje. Weer luidkeelse verwelkoming, door kokkin Grazia deze keer, want Pino is zijn stem al een tijdje kwijt. Stembanden geraakt tijdens een keeloperatie. Keeloperatie, denk je dan, het zal toch geen …. Dapper vraag ik door naar het hoe en waarom. Dichtgeslibde ader vervangen, over een maand bast Pino de gerechten weer luid door de eetzaal: “Bravissima!”. Verder krijg ik een kopje koffie en informeert men uitgebreid naar onze vorderingen: "We krijgen zoveel gasten die willen overnachten! Wanneer gaan jullie open?" Het wordt eentonig, maar in Nederland zou ik deze binnendringende actie nooit ondernomen hebben. Waar ligt dat aan? Aan de Italiaan! (en aan de dorpse omgeving, zeg ik er eerlijk bij).

Antwoord 3:
Deze vervalt, want het is al dagen kutweer.

Antwoord 4:
Deze blijft, want zelfs met kutweer is het uitzicht over de heuvels vaak adembenemend. Vanuit bed zien we de mist rond het dorpje Lirio aan de overkant van de vallei hangen. Tijdens een wandeling naar Montalto Pavese spectaculair Alpenzicht en (met verrekijker) op de voorgrond Pavia met koepel-duomo. Die gaat ook al in het grote boek!

Antwoord 5:
   We hebben inmiddels een heerlijk eigen nestje op de bovenste etage. Eindelijk is het schoon, en zijn alle voorzieningen aanwezig. Vanochtend is de keuken aangesloten. Vanavond gaan we de eerste maaltijd op/met de keuken bereiden! Wat rest is dozen uitpakken. Op de gang staat inmiddels 2,4 x 2,4 meter Billy klaar, keurig met glazen deurtjes afgesloten, klaar om te worden gevuld met boeken.

Antwoord 6:
Nee, ik stop ermee.

Tegenantwoord 1:
Het huis van onze ex-buren Ton en Marjan in Nieuwegein staat op Funda te koop, zagen we. Daarbij foto’s van de Kervelgaarde, genomen op een zonnige dag in september 2006, toen we er zelf nog woonden. Mijn oude brik staat op de parkeerplaats. Je ziet de garagedeur met onze kleine Saar er nog opgeschilderd ... Soms doet emigreren ook een beetje pijn.

Morgen gaan we luisteren naar Nico’s koor in Scorzoletta en daarna, alweer, uit eten, bij Colombi, dat wordt een nieuwe kennismaking. Da’s een gezellig vooruitzicht! Ciao, allen, en bedankt voor de hartelijke reacties die we gekregen hebben op onze instortingsberichten.