Il morale a terra

We zijn er heus nog wel! Het doet  ons goed om aan de reacties op de blog te merken dat men ons verslag mist. Wanhoop niet lieve lezers, wij gaan stug door, zei het nu met enige vertraging. Vanwaar de stilte de afgelopen week, vragen jullie je natuurlijk af. Welnu, we hebben te kampen met wat volgenns van Dale's NL/IT woordenboek in 'slang' heet: avere un morale a terra: gewoonweg 'in een dip zitten'. Niet zomaar een dip , maar een hele diepe diepe dip. Het verbouwen en het in de rotzooi zitten, begint aan ons te vreten en op het moment dat je kunt denken dat we er bijna zijn, komt de man met de hamer langs die de jongere padroni een ongelooflijke dreun verkoopt. En aangezien hij deze blog zowat in z'n eentje vulde met zijn zijn vrolijke bijdragen, is het niet de verbazen dat zijn produktie na die klap (tijdelijk) tot stilstand is gekomen.

Ondanks de dipdiepte gebied de eerlijkeid te zeggen dat er toch wel vorderingen zijn m.b.t. de verbouwing. Het beton voor het panoramaterras is inmiddels gestort  en we wonen en slapen nu boven; de slaapkamer en badkamer zijn op orde en in de woonkamer, weliswaar nog in  oude staat, brandt de pelletkachel vrolijk. Wisten jullie trouwens dat deze een 'telecommando' heeft, een afstandsbediening? Temperatuur en vermogen zijn allemaal op afstand te regelen! Het ziet er naar uit dat we met dat ding heel wat duur Algerijns aardgas besparen! De keuken is nog maar half af: de kastjes zijn geplaatst, maar het werkblad ontbreekt nog en ook is gas en water nog niet aagesloten. We koken en wassen af daarom nog beneden in de keuken. Zolang de keuken niet volledig functioneert , zal aannemer Torti moeten wachten totdat hij zijn 'martello', zijn hamer in de vloer van cantina en eerste verdieping mag zetten! Gelukkig hebben we hem in samenspraak met ingegnere Cassani kunnen overtuigen dat hij ook al vast kan beginnen met het plaatsen van de muurtjes in de cantina en kan beginnen met een aantal andere noodzakelijjke klussen.

Een ervan is het oplossen van het probleem dat er bij hevige regen en, zoals laatst bij overvloedige sneeuw gevolgd door dooi, de cantina blank staat. Dachten we oorspronkelijk dat het water door de kieren tussen muur en ramen kwam, het blijkt nu een fundamenteler probleem. Wat heet: het water dat zich buiten onder de terrasvloer ophoopt, zoekt zich een weg tussen muur en fundament naar de cantina. Stond begin juni ons zelfbouwzwembad nog blank, nu waren de spullen van Torti de klos, al konden die het wel lijden.

Terwijl Stef vanmorgen met Saar richting Santa Maria liep, werden de de meest urgente zaken en de plannen voor de overige werkzaamheden nog eens uitgebreid met Torti en Cassani doorgenomen, zoals daar zijn het egaliseren van het achterterrein, het creëren van parkeerplaatsen achter het huis (er blijkt daarvoor een muur noodzakelijk te zijn op de grens tussen ons terrein en dat van bovenbuurman Antoni Vercesi), het schilderen van het huis, en last but not least het ingraven en opzetten van het zwembad. Voor Torti aan de slag kan willen we toch wel even weten wat dat allemaal gaat kosten. We houden ons hart vast!