Ed io?

   Alles leuk en aardig, hoor, maar waar blijf ik, met al dat verbouwen, klussen, internetten en bloggen? Baubau! Ik doe mijn best om in beeld te blijven, maar dat kost steeds meer moeite. De baasjes (padroni noemen ze zich, pfff!) hebben alleen nog maar aandacht voor huis en haard. Haard? Ja, haard. Hebben ze net die belachelijke kachel gekocht, draait op kippemest!, moet ie ook meteen in elkaar gezet en aangestoken worden.     Hebben ze mij 's avonds óók al niet meer nodig om bijgewarmd te worden. Wat blijft er voor mij over? 's Avonds kruipen ze bij de haard, overdag turen ze naar buiten door de mooie nieuwe ramen.            

"O wat een mooi uitzicht","O wat een panorama", "Dat had je in Nieuwegein toch niet", enz enz. Dat is alles wat ik hoor. Over mij zijn ze niet meer enthousiast. Mij zien ze niet meer staan! Soms moet ik zelfs kakken in de tuin (tuin, het ziet er niet uit, dát was in Nieuwegein toch beter!), omdat ze mij vergeten uit te laten. Of ze hebben het "te druk". En dan al die trappen in dit huis. Telkens moet ik op en neer, en met mijn oude botjes gaat dat niet meer zo goed hoor. Beste lezers van deze oersaaie blog (altijd hetzelfde "nieuws", dodelijk saai enthousiasme over steeds dezelfde dingen): help mij, wat moet ik doen?

Niente corrente

  "Ja, wij hebben wel stroom, hoor. Het valt af en toe even weg, maar na een minuutje is het er weer." "Godverdee", denken wij, "dat hebben wij weer", in reactie op deze mededeling van de aardige hulp-Roemeen van onze bovenbuurman Antonio. Zelf zitten we inmiddels al een uur of 4 zonder stroom en de temperatuur in huis zakt dientengevolge als een oude onderbroek. Hoe kan dat nou? Om nog meer zout in de open wonden te wrijven, laat de (aardige?) Roemeen ons ook nog even de open haard in zijn verblijf zien. We zijn verbaasd, want we dachten dat hij zielig zat te kniezen in de grote lelijke garage naast ons. Maar nu blijkt hij warempel in een alleraardigst knibbelknabbelknuisje-huisje te wonen, naast Antonio. Én blijkt hij een hout-haard te hebben. Die het dus doet. Ook als er geen stroom is. Wíj hebben zo'n technologische wonderkachel aangeschaft, die brandt op pellets. Maar alleen als er stroom is. Die er niet is. Bij ons niet tenminste. Wel bij de (steeds minder aardig gevonden gewordene) Roemeen. Shit shit shit.     Nou ja, dan gaan we ons maar warmwandelen, door te ploegen door de 40, 50 cm hoge sneeuw. Saar ook, die moet springen als Bonfire tijdens een concours hippique om vooruit te komen. En steeds neemt ze een hap sneeuw: lekker fris water, zonder toevoegingen! Onderweg zien we dat alle boeren hier heel self-supporting zijn: ze gaan zelf met hun tankjes in de weer om de straten schoon te vegen. Wij hebben geen tankje en gaan dus maar met de hand scheppen.   Zodat we in ieder geval nog te voet naar buiten kunnen. Desnoods kunnen we dan een overlevingstocht naar Santa Maria ondernemen, als de voedselvoorraad uitgeput raakt, of als het binnen in huis echt begint te vriezen.   Met de auto zal niet gaan, zelfs niet als we die eenmaal hebben uitgegraven. Want waar zijn nou toch die sneeuwkettingen gebleven? Als de weg te berijden is (de meteo-kolonel weet alleen wanneer) gaan we winterbanden aanschaffen! Beter laat dan nooit.

En o ja, tot onze schaamte moeten we bekennen dat we door eigen schuld zo lang stroomloos waren. De 'salva vita', oftwel de zekering bij de hoofdschakelaar beneden in cantina was gesprongen (waardoor? Saar mag het weren). Dit gebeuren lijkt verdacht veel op onze eerste dagen hier, vorig jaar januari, toen we ook zonder stroom dachten te zitten, en dagen doorploeterde in de kou, terwijl we alleen maar de hoofdschakelaar om hoefden te zetten om stroom voor ons ventilatorkacheltje te hebben!

La cucina

Dat was even pech! Torti kwam met de waggel aangereden, het was na achten, dus hij was later dan gebruikelijk, en nu bleek de oprit bezet. Door wie? Door de bestelwagen van het keukenbedrijf! Vandaag was de grote dag van het plaatsen van de keuken. Hoera! Dat dachten wij, maar Torti dus niet. Die wilde een hele lading ijzer en steen kwijt, om het terras te kunnen opbouwen. Jammer maar helaas. Torti praatte nog even met Marco de keukenboer, en taaide zonder iets tegen ons gezegd te hebben af. Hij zou toch wel terugkomen??? Gelukkig, toen ik van een lange Saar-wandeling terugkeerde, stond er één camion boven aan de weg en een andere, vol met baksteen, op de inmiddels vrijgemaakte oprit.   Boven stond het vol met dozen en was de opbouw van de keuken in vol bedrijf. Wat een drukte! En gisteren was het ook al zo'n heisa geweest met Torti en zijn mannen én het plaatsen van de stufa (dat was nog een hele sjouw trouwens, met die 110 kg. Gelukkig hielp Festi dapper mee, onderweg informeerde hij zich over de prijs van de haard, hij wil alles weten). Nou ja, even doorbijten en dan zitten we warm én met een werkende grote keuken boven,ver boven de melée van bouwvakkers beneden.

    Voorlopig is alles nog maar half af: de kachel staat, maar de pijp is nog niet geplaatst. De keuken staat maar het wachten (een week) is op het werkblad, dat vandaag precies is opgemeten. Het terras is opgebouwd maar nu moet al het beton gestort worden en het gaat weer sneeuwen dus ...?
Ondertussen bivakkeren we nog steeds in de woonkeuken beneden en proberen onze site op zoveel mogelijk gratis verzamelsites aan te melden.

De eerste resultaten zijn er al: http://appartemententehuur.vakantiemarkt.com/vakantie/1543-villa-i-due-padroni.html en http://www.b9.nl/detail.htm?pid=483557 en http://www.kapaza.nl/detail/13304967/ bijvoorbeeld.
Ook zijn we geïnterviewd door een reiswijzersite, dus dat is weer gratis reclame: http://www.wereldwijzer.nl/showthread.php?t=59147 .
Dat afwerken van alle mogelijke reclame-sites is een mer à boire, dus daarmee kunnen we nog wel even vooruit.   Morgen wordt het betonstorten, als er dan nog geen sneeuw ligt! Het opbouwen van het terras is trouwens een verbazende affaire: in plaats van alleen maar ijzer wordt er een hele laag steen gelegd. Daarover/tussen gaat dan het beton. Morgen komt Cassani, als hij het goed vindt, zijn wij ook tevreden.

Il föhn

  Zo hard had ik Marco, de lange Albanees, nog niet zien rennen. Hij was boven aan het roken en leuteren met zijn maten, toen ze vanuit het studeerkamerraam kennelijk Torti in zijn vrachtwaggel aan zagen komen ("È lui, è lui!"). Om niet de indruk te wekken dat ze maar wat zaten te lanterfanten (wat dus wel zo was), maakte Marco dus een spurt naar zijn vereenzaamde drilboor beneden. Hij was nèt op tijd weer aan het hakken, toen Torti de weg naar onze toegang afreed. Die zou 's moeten weten!
De rest van de dag bleef Torti in de buurt en werd er braaf doorgedrild. Dit betrof de gaten voor de steunbalken in de zuid- en de west-muur, en in de keuken zat je zo ongeveer in het brandpunt qua lawaai. Uren en uren gedreun. Maar goed, het ziet er naar uit dat de gaten nu ok zijn, want men is begonnen de bekisting van de balken aan te brengen.
   Goed nieuws is ook dat de marmeren platen van het tweede balkon op hun plaats gehesen zijn (daarmee kwam Torti aanzetten toen hij Marco dus bijna op ledigheid betrapte). De twee helften zijn aanelkaar gekit en dat gaf vanwege het vocht nog wat problemen. De naad moest droog zijn, wilde de kit "kitten". Hadden wij een föhn, was de vraag. Ten antwoord wees ik op mijn haardracht en alles was duidelijk. Hoe dan verder? Nou, we hadden nog ons elektrische kacheltje over, waarmee onszelf vorstvrij hebben gehouden tijdens de "open dagen". Stekker in het stopcontact, op zijn (niet mijn) kop houden dat ding en je hebt een perfecte breedbek-föhn! Ook de ballen van Marco werden en passant opgewarmd (zei hij), maar of dat zo gezond is ...
Verder is de tegelzetter geweest die de gisteren geplaatste piastrelle keurig heeft gevoegd en een paar plintjes in studeer- en slaapkamer heeft hersteld. Die kamers zijn klaar!!!!
    Zojuist hebben we dan ook maar bij de Fratelli Crosignani  een stufa a pellet besteld en die komen ze morgen al afleveren. Hebben we zéker geen föhn meer nodig. Het wordt ook tijd dat we wat economischer kunnen gaan verwarmen, want de gaskachel brandt onze euro's in rap tempo op. We zitten er warmpjes bij, maar voor hoelang nog?

La neve

  Soms komen weersverwachtingen gewoon uit. Zo ook nu. Toen we vanochtend opstonden was de wereld opeens wit. Heel wit. Wel een prachtig gezicht, maar minder gunstig voor het werk aan het huis. Geen Torti, geen marmer voor het tweede balkon. Het wandelen door de maagdelijke sneeuw, door de wijngaarden, want de plak-klei zit veilig onder de witte laag, het wandelen dus, is wel erg de moeite waard. Het levert mooie plaatjes op!

      

         De bestelde tegelaars verschenen gelukkig wel. En binnen 3 uur zaten de tegeltjes erop: daar kunnen de Bootsjes nog een puntje aan zuigen … J ! Morgen wordt er gevoegd. Dan komt hopelijk de vermaledijde elettricista eindelijk iets uitvoeren en dan gaat donderdag de keuken erin. Tussendoor proberen we de ruimte nog even te witten: gewoon raam openzetten en de sneeuw naar binnen laten waaien. 

Voor de rest van de week wordt zon en droog weer voorspeld, dus misschien gaat het vanaf morgen weer crescendo verder. Jullie merken het wel.

I marmi

 

Het lijkt me dat de beelden boekdelen spreken: het marmeren vloertje van het eerste balkon is vandaag geplaatst! Nog een hele klus, zoals jullie kunnen zien. Tot op het laatste moment werd er nog in de muur gehakt om de zaak passend te krijgen. Met de hand werd de zware plaat tenslotte in de sleuf geschoven en we konden er meteen op staan (het zijn trouwens twee in elkaar passende platen,op de foto zie je alleen dat de eerste helft geplaatst wordt). Wel voorzichtig zijn natuurlijk, want er is nog geen balustrade. Als we niet uitkijken vergaat het ons als Icarus, volgens Torti, die vandaag in een jolige bui was. Maandagmiddag gaan ze het marmer voor het tweede balkon plaatsen. Het uitzicht vanaf ons balkonnetje was nu al spectaculair, waarbij het heldere weer meehielp.   Maar vooral de opening van de muur in de toekomstige studeerkamer blijkt nu al een groot succes: het uitzicht (ook vanuit de woonkamer te zien) op Lirio, is adembenemend. Ook het veelkleurige ondergaan van de zon is door het nieuwe raam prachtig te volgen. Lirio is overigens de geboorteplaats van Torti en we kijken recht op zijn ouderlijk huis. Dat wordt zwaaien!