Affari in sospeso

In Italië gaat alles piano piano dat weten we allemaal, al was het maar van “De Italiaanse droom”. In één keer iets afhandelen lukt hier zelden en dat blijft even wennen voor de ongeduldige noordeling. Er zijn dus veel lopende zaken, die maar niet tot een afronding lijken te willen/kunnen komen. Neem nou de verbouwingsplannen. Hebben we twee offertes (vier gevraagd, maar twee zonder reactie), denken we deze week even de knoop te kunnen doorhakken. Maar dan komt zaterdag Francesco de benedenbuurman langs om te zeggen dat de muratore (metselaar) die eerder aan dit huis heeft geknutseld óók een offerte wil uitbrengen. Ik hou de boot af, want het leidt tot vertraging en bovendien hebben we de (roddel-)verhalen van de antennista over Francesco en zijn vriendjes nog vers in het hoofd. Zelf hebben we net de affaire met de idraulico en zijn dure pomp van 600 euro tot een redelijk einde weten te brengen en hebben geen zin in een nieuw sjacher-avontuur. Maar goed ik zeg Francesco dat zijn man de ingegnere maar moet bellen. En wat blijkt: Cassani blijkt maandag, net als ik hem wil zeggen dat we met de Milanese ondernemer in zee willen gaan, heel enthousiast over de muratore die Torti blijkt te heten en uit Scorzoletta komt (inderdaad de slangenkuil waar ook onze loodgieter vandaan komt), want de man blijkt alles van het huis af te weten. De ingegnere raadt ons aan de offerte af te wachten. En die komt domani zegt Torti tegen ons nadat hij is langsgeweest om wat dingen aan het huis beter te kunnen bekijken. En domani betekent niet “morgen” zoals je zou denken, maar “niet vandaag”. En elke dag is er tenslotte weer een nieuwe “morgen”. Zo is het nu donderdag en er is nog steeds geen offerte en geen knoop doorgehakt. En dit terwijl de grote vakantieperiode hier aanbreekt …
En die vakantieperiode breekt ons nu al op, want terwijl ons nieuwe badmeubel al een week of drie klaar staat om geplaatst te worden, is het er nog steeds niet en hoorden we gisteren dat het dus niet meer voor de vakantie gaat lukken: het wordt eind augustus. Gdvrdgdvr. Er zijn ergere dingen, maar het is toch ook frustrerend. Oorzaak van de problemen: de eveneens bestelde douchebak is later afgeleverd en kan nog wel net vóór de vakantie geplaatst worden, maar het meubel dan dus niet meer. Kunnen we dan douchen in onze nieuwe bak? Nee, want de douchewand moet eerst precies opgemeten worden en wordt dan pas besteld. Men is nu bezig met het sloopwerk en het zou morgen verder allemaal af moet zijn, morgen, domani, jeweetwel, niet vandaag.
    Maar uiteindelijk komen alle zaken toch écht wel af, want eens blijken domani en oggi toch samen te vallen. Na een hoop gepuzzel en gepieker is afgelopen zaterdag dan toch eindelijk de nieuwe antenne + schotel op het dak geplaatst   en hebben we de beschikking over honderden pulpkanalen, waar we onderuitgezakt met bier en chips van kunnen gaan genieten. Maar ook de Nederlandse en Italiaanse zenders zijn nu weer beschikbaar. De BBC ontbreekt nog, want het probleem met de drie satellieten op één parabool bleek onoplosbaar. Dat wordt een tweede parabool, op termijn. De antennista van een paar huizen beneden met zijn roddels en pokkehonden is toch aardig slagvaardig gebleken en heeft zijn woorden waargemaakt. De nacht na de installatie brak hier het zoveelste noodweer uit en werd de antenne-installatie aan de ultieme proef blootgesteld, met succes: alles staat er nog en het dak is er niet afgerukt.
Maar eerlijk is eerlijk, zelf maken we alles ook niet in één keer af. Daar zijn allerlei oorzaken en uitvluchten voor, maar die hebben de Italianen natuurlijk zelf ook. De inpandige elettricista hier ter plaatse ontpopt zich nu als falegname, timmerman, want hij heeft zich op de binnendeuren geworpen. Probleem: oude sloten die vastgeschilderd zitten, waarvoor geen handgrepen meer te krijgen zijn, met een afmeting die ook niet meer bestaat  ecc ecc. Na veel gezoek en rondgevraag zijn er nu moderne sloten gevonden die wel passen, mits er wat beitelwerk uitgevoerd wordt.   En daar is onze falegname al een dag of wat mee zoet. Volgende probleem: de scharnieren, ok ouderwets, niet meer te krijgen ecc ecc. De oplossing wordt nu waarschijnlijk dat een smid ze voor ons op maat gaat maken. Gisteren langsgeweest en hij zou (misschien) domani terugbellen. De deuren hangen nog niet.
Zelf heb ik samen met Vera het eind van ons terrein afgerasterd met ijzerdraad, langs de al bestaande palen. Dit op advies van (alweer) Francesco, die het vervelend vindt dat er iemand met een trekker tussen zijn wijngaarden rijdt. Die iemand rijdt daarvoor eerst over ons terrein en dat is aan de trekkersporen ook goed te zien. Om onze goede wil te tonen spannen we dus maar wat draadjes, zonder te weten wat we precies los gaan maken. Want wie is die "iemand"? Na de eerste poging vond Francesco het nog niet goed genoeg en hebben we er nog een betonnen paal bijgeplaatst. Maar daarmee moet het gez... afgelopen zijn, vinden we. Gelukkig is hij de afgelopen dagen niet wéér langsgeweest.
   En vandaag heb ik nog maar eens een wandeling uitgezet en dit keer in één poging goed. Een rondje van anderhalf uur via de “high road” naar het noorden en dan de wijngaarden in, dalend naar het dal van de Scuropasso. Onderweg leuke uitzichten op de villa, Saar laten drinken bij een moderne pozzo, waterput (er zit dus wel degelijk water vlak onder de grond, dat biedt perspectief) en laten zwemmen in de Scuropasso zelf: de route leidt naar een leuk zwemplekje voor Saar, waar zelfs hoogzomer voldoende water staat. Nu nog een goede beschrijving maken en de Sunflowergids heeft een tweede (derde?) korte rondwandeling.
En de dames? Die vermaken zich prima, naar het schijnt, maar het wachten is op hun gastbijdrage aan de blog, waarop ze al dagen zitten te broeden. Vele foto’s zijn verzameld, nu de tekst nog. Ondertussen koken ze alweer voor de twee avond achter elkaar voor ons en hebben ze ons vanochtend gekortwiekt, in verband met de opnieuw gestegen temperaturen hier. Blijf attent op de aankomende bijdrage!

Il cavatappi

Gisteren was het weer zondag en dus een daagje voor toeristische activiteiten. We besloten tot een ritje door het gebied ten oosten van St Maria, richting San Damiano al Colle. Dit gebied kenmerkt zich door een mooi komvormige dal, met aan de bovenrand een reeks van leuke karakteristieke plaatsjes. Maar voor we zover wáren! Na het vertrek tegen   een uur of 11 /12 reden we eerst richting Castana en streken in het plaatselijke dorpje direct weer neer voor kerkbezoek en koffie. Afstand tot ons huis ca. 1 km.



   In hetzelfde Castana deden we ook ons eerste vluchtige contact op, of liever Saar deed haar contact op want ze kwam Arco tegen, een Saar-achtig hondje van 6 jaar. Een praatje met de eigenaar (door ons, niet Saar) leverde wat informatie op over de vlooienbestrijding. Die krengen zijn hier resistent tegen allerlei bekende middelen, wat we tot schade en schande (door Saar) al gemerkt hadden. Dat wordt weer een bezoekje dierenarts voor het juiste recept/middel. De padrone van Arco wist ook te bevestigen dat er juist vanmiddag een feest was met Agnolotti e Bonarda in Canetto Pavese. Dat hadden in het café net ook gelezen! We kregen nu een goede routebeschrijving en gingen fluks op weg, want het was toch al gauw weer een kilometer rijden! Precies op tijd schoven we aan bij de dorpelingen, zo’n veertig in getal, om voor een habbekrats wat ravioli en inderdaad bonarda naar binnen te schuiven. Dit gold voor wat de ravioli betreft ook voor Saar, want die kreeg van verschillende gasten een plastic bordje met het heerlijke goedje voorgezet. We keken zo eens rond hoe dat er hier aan toe ging, observeerden wat en fotografeerden wat en gingen na een uurtje weer ons weegs. San Damiano al Colle, o ja dat was ons doel. Ook geweest en even een kerkje gedaan, maar verder niets want het was inmiddels siesta. Een slingerende tocht leidde naar Golferenzo, dat we nu ook eens, al wandelend, goed van nabij bekeken. En toen volgde de tweede leuke ontmoeting van de dag, met een amateurschilder, die net zijn galerie uitliep en ons aansprak. Kwamen wij uit Nederland? Het land van Van Gogh? Zijn favoriete schilder! We gingen mee zijn ateliertje in met de niet onaardige resultaten van zijn eerste schreden op het schilderspad. Sinds hij met pensioen was, kwam hij er eindelijk aan toe en had hij les genomen bij een privé-leraar in Pavia. Pavia, waar hij met zijn vrouw gedurende herfst en winter woonde. ’s Zomers kwam hij dan hier naar toe, naar het geboortehuis van zijn vrouw in het inmiddels aardig opgeknapte Golferenzo. Af en toe hield hij er zangavondjes met vrienden, want hij speelde zelf ook aardig gitaar. Italiaanse en Franse klassiekers. Waren er ook Nederlandse klassiekers, vroeg hij? Ja hoor zeiden wij en zetten Tulpen uit Amsterdam in en niet veel later schalde ook het Wilhelmus door de galerie. Het leek een heel vriendelijke man en hij zie dat hij nog eens zou langskomen ons huis te bekijken. We wachten af.   Wij vervolgden onze tocht naar het Museo del Cavatappi! Eindelijk, na vele eerdere pogingen, zou dit museum, het enige dat Montecalvo rijk is, nu dan toch door ons veroverd worden. En het was inderdaad open. Als eerste gasten van de dag (?) kregen we gelijk korting. Een aantal vitrines met soms vreemde constructies werden door ons met argusogen bekeken (want zelf hebben we eigenlijk alleen nog maar prut-dingen in handen gehad, alhier). Waar gaat dit eigenlijk over vragen jullie je nu natuurlijk af … ? Over een heel essentieel werktuig in dit land van wijn en nog meer wijn, te weten … kurketrekkers! Ter afsluiting kregen we nog een plaatselijke fles wijn mee, die we vervolgens ’s avonds meteen soldaat gemaakt hebben, want de flessen houden het hier niet lang uit. Wij wel! Zelf het museum bezoeken? Zie http://www.itineranet.it/montecalvo_versiggia/video/museocavatappi.mp4

novità?

ja alweer een weekje voorbij bijna zonder dat we er erg in hebben ... het lijkt Italië wel. De dagen schuiven voorbij en we weten nauwelijks nog welke dag van de week het is. 's Ochtends uitgebreid ontbijten met voor de niet-afvallers gezonde linksdraaiende yoghurt met meloen, sinaasappel, banaan en muesli en voor de anderen vette salami en mortadella.   Daarna wat gekeutel (door en met Saar) en leeswerk in de luie stoelen in schaduw of zon: I promessi sposi, Arry Pottèr, Hel Woudenberg, Annemarie Grewel of anderszins. Gaan we nog wat doen vandaag? Soms wel. Een ritje naar St Maria voor wat boodschapjes en een terrasje kopje koffie. Een bezoekje aan Stradella voor de autoverzekering, die pas in gang kan worden gezet als we ons gemeld hebben bij de   Motorizzazione in Pavia. Een ritje naar Pavia voor de motorizzazione en de bouwkundige ingenieur voor de offertes... Dat was gisteren en leverde een niet-geïmporteerde auto op, want we moeten nog 1 euro 33 bijbetalen en dat kan alleen op het postkantoor. Dachten we toch alles voor elkaar te hebben na het inwinnen van informatie bij het consulaat in Amsterdam en het consulteren van de website van de motorizzazione zelf... maar nee. De tarieven waren veranderd en ook hebben we een geautoriseerde vertaling van de APK-keuring nodig (heeft nooit iemand iets over gezegd/gemeld), die bij ons nu net verlopen is. Terug naar NL? Dachten we niet. Gelukkig kan de auto hier ook gekeurd worden op een manier die voor de import voldoende is, 15 min werk, 16 euro, maar daarvoor moeten we wel naar Bereguardo. En daarvoor moet een afspraak worden gemaakt en daarvóór moet er betaald zijn. OK, we komen volgende week wel weer terug voor de tweede poging. Dan maar een terrasje op piazza Vittoria, er zijn ergere dingen!
Dan de ingegnere: twee offertes zijn er binnen voor de verbouwingen. Van de ondernemer uit St Maria en van de BEAL group uit Milaan die zelf is aan komen lopen. De laatste lijkt het gunstigst, in ieder geval qua prijs. Bovendien zijn zij al enige ook komen kijken. Volgende week gaan we beslissen over wie, wanneer en voor hoeveel!
Ondertussen doet eenieder ook pogingen om wat wandelvertier uit te zetten. De dames wandelden naar Lirio, bezochten de plaatselijke bar en keerden naar een uur of anderhalf/twee heelhuids terug. Daarna gingen ze ook nog eens koken, twee dagen achter elkaar zelfs: ratatouille en lekkere pasta alla putana. Neemt daar een voorbeeld aan, toekomstige gasten! Vandaag probeerden de doorzetters onder ons een wandeling rond te krijgen die eerder was vastgelopen in de rulle wijngaardklei. De eerste poging om de route dan maar via de andere kant te benaderen, leidde weer naar de heenweg zelf. Maar bij de tweede afdaling hadden we succes: door bosachtige omgeving, wilde bloemenweides en onvermijdelijke wijngaarden kwamen we op het gewenste spoor uit. De eerste(?) rondwandeling voor de nieuwe Sunflower-gids Oltrepò is gereed! Als volgende doel staat Cigognola op het menu.
  Dezelfde dames werpen zich ook al op als tuiniersters en ontdeden het rozenperk van het kruipgras en de winde. Een volgend project betreft het repareren van de oprit met cement, al dan niet gewapend en het installeren van de aangeschafte hangmat.
Vandaag kwam opeens de idraulico langs om te melden dat de elettricista inmiddels weer beschikbaar was en zou langskomen. Hoeft niet meer, riposteerden wij, want we hebben onze eigen elettricista fai da te . Ook maar even de kosten van de pomp aangekaart. Néé, 300 euro had hij gezegd, geen 600: misverstandje. Tja.
  ’s Avonds bij het eten testen we wat wijntjes en bekijken we de altijd wisselende avondluchten, soms met Alpen-reliëf! Soms wordt er ook geblogd! Niet altijd prettig bij deze zwoele temperaturen, want het blijft hier maar warm, zodat piano piano een goed ritme is.

Arancio lavato

De eerste dagen met de vrouwelijke parenti zijn inmiddels verstreken en doorgebracht met diverse activiteiten, zoals daar zijn luieren en lezen, shoppen bij de Castorama, bij de Botanic en bij de Iperdi, vuilstorten bij de gemeente en het ontvangen van potentiële klanten.
Bij de Castorama zijn we bijna vaste klant, hetzij om nieuwe spullen te kopen (watertoevoerslangen, workmates e.d.), hetzij om eerder gekochte mislukte aankopen te ruilen (de thermometer, waarvan de buitensensor het niet deed). Het resultaat is niet altijd meteen bevredigend: alsnog een verkeerde slang gekocht, een andere sensor gekregen, die wel via een eigen schermpje de buitentemperatuur laat zien maar deze niet doorzendt naar het weerstation binnen. Zucht.   Sommige aankopen slagen gelukkig wel, zoals het zwembadje voor Saar (hoogstpersoonlijk door Vera uitgekozen en, na wat eerste aarzelingen door Saar goedgekeurd) en de hangmat van Lieke (moeten we nog wel even zien op te hangen). Ook hebben we nu ontdekt dat deze shop tuinapparatuur verhuurt, zoals de grondfrees die we binnenkort echt nodig gaan hebben. Vlak naast de Castorama is ook een groot tuincentrum Botanic en daar hebben we de eerste sierplanten en andere prullaria voor het tuinleven gekocht:   drie oleanders à 18 euro, daglelies, tomatenplantjes, een bougainville en twee tuinhoeden voor Hendrik en Hendrika Jan. Na het bezoek aan de Botanic schoven we een deurtje verder de megagrote supermarkt Iperdi in. Eindelijk een ruime visafdeling, eindelijk Hollandse beschuit te koop, en ook nog eens een ruime keus aan Oltrepò-wijnen en veel meer om in een keer te bekijken. Al het shoppen is een daguitje op zich  en we zakten bijkans door onze hoefjes.
De volgende dag dreigde over te lopen van conflicterende activiteiten: Saar uitlaten, naar de Castorama (slang weer ruilen), naar de gemeente om vuil te storten, wachten op de antennista, de inmiddels per telefoon aangekondigde gasten Margriet en Carlo ontvangen. Uiteindelijk slaagde bijna alles wonderwel (alleen de antennista kwam niet opdagen: we zitten bijna twee maanden zonder tv, is dat een record?).  De vrienden van Vera en Lieke werden via omwegen per telefoon naar ons huis geloodst (heel leep: laat ze omrijden zodat ze meer van de omgeving zien en later willen terugkomen … tegen betaling) en rondgeleid. Koffie en thee en andere versnaperingen werden afgeslagen, want men was op weg naar het eigen vakantieadres bij Rome, nog 6 uur rijdens. Mogelijk gaan we daar de komende weken nog eens op bezoek. De middag werd besloten met een poging een eerder ingezette wandeling “rond te breien” met behulp van de op de stafkaart aangegeven wandelpaadjes door de wijngaarden. Hoewel we waren gewapend met waterflessen, NordicWalkingstokken en een zonnebrilkoker, mislukte de poging toch. Een lange afdaling door zeer rulle kleigrond eindigde in het niets en we moesten terugklauteren. Volgende keer doen we nog een poging. De kok had gelukkig een zeer lekkere risotto (venkel/ricotta) bereid om ons vermoeide ontdekkingsreizigers te verkwikken.
Vandaag zondag besloten we tot een toeristische tour, langs Cigognola, want daar waren de dames nog niet geweest en deze landmark mag je niet missen bij een bezoek aan de villa. De route erheen en het uitzicht ter plaatse waren weer erg mooi en deze keer was het plaatselijke San Bernardo kerkje open. Een vluchtige blik binnen liet een verrassend goed onderhouden en fraai aangekleed interieur zien met mooie wandschilderingen. De meest zedige van de padrone’s raakte zelfs in gesprek met de priester over een Hollands koor dat er eens gezongen had. Zijn zus stelde hij aan de priester voor als “mia sorella” en zijn man als …? Bijna waren we er ook in geslaagd het kasteel zelf (privébezit, vietato l'accesso) binnen te sluipen maar het automatische hekwerk ging net voor onze neus dicht.    Wel vonden we er een mooi geschilderd huis, in “gewassen oranje”, de kleur waarover alle aanwezigen (onderlegd of kleurendoof) het inmiddels na veel gediscussieer eens zijn: dat moet de kleur van de villa worden. We gaan het uitproberen op een stukje muur. De route ging verder, slingerend door het wat ruigere en minder bevolkte gebied in het westen van de Oltrepò, op zoek naar het lunchrestaurant van een maand geleden, met hond en tig gangen voor 20 euri. Dat was ondertussen per telefoon gereserveerd maar bleek inderdaad toch lastig te vinden, zoals de bazin ons de vorige keer al gezegd had. De routemiep redde ons en bracht ons tot vlakbij het einddoel. De rest konden we zelf en om 13:57 (reservering voor 14 uur) stapten we de trattoria binnen. Daar verliep alles net zo als de eerste keer, zij het met andere gerechten en een bijzonder toilettafereel: daar werd iemands gebit met een nijptang behandeld: zaten we soms bij de tandarts? Nee, er was een stukje stuzzicadenti tandenstoker  vast komen te zitten. Ok, alles kan hier kennelijk. Weer aan tafel vraagt men welke antipasti, primi, secondi en dolci je wilt en brengt vervolgens nog meer en andere dingen en tóch de dolce die je niet meer dacht te kunnen verstouwen. Dus lekkere beignets, artisjok-deegwaar, salumi (hoeft niet zeiden we en even later verscheen de schaal dus op tafel),   ravioli, lasagna, risotto (?daar hadden ze niets over gezegd), sorbetto di limone (om de pilomanus te verwijden), vitello tonnato, rundvlees in oude wijn gestoofd, rundvlees door een oud wijf gestoofd, gelato, tiramisu, crème brûlée, dit alles besprenkeld met drie karafjes wijn van de witte en de rode soort en koffie toe. Schade 23 euro p.p., het blijft ongelooflijk. Ondertussen werden we vermaakt door de voetballende lobbes Max, die buiten voor het raam met de kinderen uit de buurt aan het spelen was.      Hij was sinds de vorige keer geschoren en bleek graatmager. Toen we na het eten besloten tot een wandeling, kuierde hij doodgemoedereerd achter ons aan, tot ver in de graanvelden en bossen, die we via een weggetje direct tegenover de trattoria konden bereiken.   Da’s ook weer een aanrader: met volle buik even wandelen en neerstrijken onder een boompje om de roes uit te slapen. Deze zondagspranzo is niet iets om elke week te doen, maar om de veertien dagen zou toch niet gek zijn. En ondertussen maar afvallen (morgen slaan we de weegschaal even over).

Il cambio della guardia

De wisseling van de wacht, of de een zijn dood is de ander zijn brood, of zoiets. De ene parente (Chris) is door zijn knie gegaan en ligt inmiddels thuis met een gehechte meniscus (toch maar thuis, want de verzekeraar deed erg moeilijk over opereren in Italië), en daar arriveert alweer de andere parente (Vera) om de honneurs waar te nemen (en het klussen over te nemen?). Allebei met koude aanhang natuurlijk. Het wegbrengen van de eerste (dinsdag) verliep soepel, op wat file bij Milaan na.   Op het vliegveld mocht worden plaatsgenomen in de Sala amica, speciaal ingericht voor de zielige gevallen. En zielig zag het er inderdaad uit. Een soort wachtkamertje, pas geschilderd in vroijk bedoelde maar treurigmakende fletse kleuren, vol met krappe rolstoelen en kreupele oudjes. De recreatieruimte van Huize Avondroze. Alleen het kleine zustertje ontbrak. Voortdurend liepen er (telkens weer andere) functionarissen in en uit om namen af te roepen van de gevallen die nu konden worden afgevoerd. Een man zat al zo inelkaar ingedoken dat er nog maar weinig aan ontbrak of hij zou als handbagage mee hebben gekund. Na een snelle koffie en brioche (croissant) hebben we daar een halfuurtje gewacht en de gang van zaken uitgebreid kunnen oberveren. Toen was ons zielige geval aan de beurt en ging het richting douane/veiligheidscontrole. Snel afscheid en dat was het dan voor de Zaanse parenti, voorlopig …
Ondertussen waren de Amsterdamse diesel-dykes onderweg en van hun vorderingen bleven we via sms goed op de hoogte. De eerste dag leken ze nog niet zo te vorderen, maar de tweede dag wisten ze toch vrij snel Italië te bereiken, ondanks de nodige files wegens ongelukken. Om half negen woensdagavond waren in St Maria, verder reikten de instructries van de route-miep niet. Wij hadden de dag zelf nuttig besteed met wat bijkomen van de enerverende laatste dagen en met het oppoetsen van het logeerappartement. Ook waren we tussendoor nog even snel naar de keukenboer geweest voor het uitkiezen van een werkblad.  Daarvoor gingen we naar de marmista die wat mogelijkheden liet zien. De eerste pogingen waren niet in de roos, maar uiteindelijk kwam er een soort donkergrijs graniet uit de mouw, met een zweem van kastanjebruin, dat heel mooi opkleurt bij het frassino (essen) van het hout van de keuken zelf. Dat wordt hem!
We reden dus tegen half negen naar beneden om de dames te ontmoeten, die redelijk afgedraaid waren na een dag lang autorijden. Eten bij de Menhir, geheel volgens traditie! Een lekker vier gangen diner, besprenkeld met Bonarda van het huis: zeevruchtensalade, twee pastasoorten (waaronder de Sardijnse fregole), een Orata-visje en ijs toe. Lekker, lekker. De baas trakteerde ons bij de kassa nog op een grappa en oefende zijn verleidingskunsten op Saar: zampa zampa, zei hij, maar Saar spreekt dus toch nog niet genoeg Italiaans. “Pootje, pootje” moet je zeggen, legden we uit. Dat werkte, ook bij hemzelf, want toen we afscheid namen met “Pootje pootje” gaf hij ons inderdaad een hand.
Niet geheel a norma voor wat betreft het alcoholpercentage reden we in twee auto’s naar huis, waar de villa door de dames in alle glorie werd bewonderd. Ze raakten al bijna de weg kwijt in zoveel ruimte. De bedden werden getest, (min of meer) goed bevonden en al heel snel opgezocht.
    Vandaag, de eerste dag, werd in ledigheid doorgebracht, op wat spitwerk en electriciteitsgeknoei (cantina) na. Lezen, koffie drinken, doezelen, rommelen enz. Aan het eind van de middag wandelden we naar St Maria via de hier al eens beschreven route, voor een terrasje met pils en hapjes.
Avondeten op ons eigen terras, bloemkool met gebakken aardappeltjes en een karbonaadje, alweer besprenkeld met bonarda. Het leven is eenvoudig, soms.

I disastri

Sommige bloglezers geven blijk van ongeduld: gebeurt er niets meer in Villa I Due Padroni con Parenti dat de moeite van het bloggen waard is? Het antwoord luidt natuurlijk: JAWEL! Het vraagt enige voorbereidingstijd, maar dan heb je ook wat. Hier volgt het tromboseverwekkende (hup, even een fraxinalletje) relaas van de dag van gisteren en vandaag (tot nu toe: prijs de dag niet tot het alweer een zwoele zomeravond is!).
De parenti uit Zaandam zijn, zoals de trouwe blog-lezertjes weten, uitgenodigd (?) om hier het een en ander aan test en onderzoek te onderwerpen. Restaurants, wijnen, toeristische attracties, gastvrijheid van de padrones, … afgewisseld met wat klusbezigheden. Tot nu hield men zich heel aardig aan de opdracht, maar wat blijkt: de parenti gaan diep, DIEP, HÉÉL DIEP, in hun onderzoekingen. Letterlijk en figuurlijk.

De foto’s op de respectievelijke blog’s (duepadroni en bitch) lieten al zien dat vooral Chris diep door de knieën ging voor het creëren van een schoon washok voor de poets-padrone. Ook het repareren van het licht boven de spiegel in de badkamer (nieuwe transformator gehaald bij de fratelli) ging met het nodige kniegebuig gepaard.   Gisteren was er ook ruim de tijd voor rust en misschien is dàt het juist wel geweest dat de klus-parente heeft opgebroken? Hoe het ook zij, gisteravond, gezeten aan het avondeten buiten op het terras, glaasje Bonarda bij de hand, vertrok er zich daar toch een dubbel-disastro. Eerst hoorden we knal en de kook-padrone rende naar binnen om, verwachtten we, zijn nog op het gas pruttelende gerecht te redden. Maar nee, we hoorden een kreet, renden naar binnen en zagen de padrone gebukt in de  … badkamer. ? Koken in de badkamer, is dat iets nieuws? Toch niet, want er bleek iets anders aan de hand. De aldoor lekkende aanvoerslang naar de kranen van de wasbak was gesprongen en spoot een fontein aan water de badkamer in. De padrone had al de tegenwoordigheid van geest gehad het water af te sluiten (gelukkig wist hij inmiddels waar de kraantjes zaten). Het werd dweilen, met de kraan dicht. De poets-padrone ging een emmer halen, maar toen hij terugkwam was de klus-parente al aan het dweilen en had al geconstateerd dat de knelfitting was geknapt. Hadden we er beneden in de cantina-badkamer niet ook één voor instant-reparatie. Even kijken, ja het leek wel dezelfde. Teruggekeerd uit de cantina zag ik nog net dat de klus-parente niet meer dweilde, maar zich strompelend naar een inmiddels klaargezette stoel bewoog. Was hij uitgegleden op de natte en dus spekgladde badkamervloer? Nee, hij had voor de zoveelste keer vandaan zijn knie gebogen en die vond het nu wel genoeg: we zouden toch rusten de rest van de dag? De knie liet niet meer toen dat het been werd rechtgebogen en onder de maaltijd werd besloten dat het pronto soccorso (eerste hulp) zou moeten worden, dezelfde avond nog (pronto).   Die bleek in Stradella en dus begaven we ons, na het nodige trapgestrompel (de villa is niet wheelchair-accessible), in de Kango herwaarts, gewapend met fluïde Italiaans sprekende stewards en woordenboeken … die beide overbodig bleken want de gewonde parente werd bij aankomst in een rolstoel geduwd en afgevoerd, terwijl de begeleiders onverbiddelijk werden weggebonjourd naar een wachtgang. Toch bleven we op de hoogte wat er met de parente werd uitgevoerd, want de oudere padrone kon via een venstertje naar binnen loeren en deed live-verslag. Dit is echter ook na te lezen op de bitchblog, in de woorden van de gewonde parente zelf, waarnaar we ook verwijzen voor het verdere verloop van de affaire. De conclusie was in ieder geval dat er sprake is van een gebroken meniscus, die operatief zal moeten worden verwijderd. Rest ons te vermelden dat op dit moment nog niet duidelijk of de parenti gedwongen zullen zijn vervroegd naar huis terug te keren, of dat er een operatieve ingreep in Italia plaats zal gaan vinden. Door een orthopedico di fiducia, de burgemeester van Varzi!, ons aangeraden door de 24-uurs medico die we vanochtend aan huis hebben laten komen. De parente zelf neigt naar de laatste optie, want hij wil echt álles hier zelf testen. Ja, de parenti gaan diep, DIEP, HÉÉL DIEP.