Il cavatappi

Gisteren was het weer zondag en dus een daagje voor toeristische activiteiten. We besloten tot een ritje door het gebied ten oosten van St Maria, richting San Damiano al Colle. Dit gebied kenmerkt zich door een mooi komvormige dal, met aan de bovenrand een reeks van leuke karakteristieke plaatsjes. Maar voor we zover wáren! Na het vertrek tegen   een uur of 11 /12 reden we eerst richting Castana en streken in het plaatselijke dorpje direct weer neer voor kerkbezoek en koffie. Afstand tot ons huis ca. 1 km.



   In hetzelfde Castana deden we ook ons eerste vluchtige contact op, of liever Saar deed haar contact op want ze kwam Arco tegen, een Saar-achtig hondje van 6 jaar. Een praatje met de eigenaar (door ons, niet Saar) leverde wat informatie op over de vlooienbestrijding. Die krengen zijn hier resistent tegen allerlei bekende middelen, wat we tot schade en schande (door Saar) al gemerkt hadden. Dat wordt weer een bezoekje dierenarts voor het juiste recept/middel. De padrone van Arco wist ook te bevestigen dat er juist vanmiddag een feest was met Agnolotti e Bonarda in Canetto Pavese. Dat hadden in het café net ook gelezen! We kregen nu een goede routebeschrijving en gingen fluks op weg, want het was toch al gauw weer een kilometer rijden! Precies op tijd schoven we aan bij de dorpelingen, zo’n veertig in getal, om voor een habbekrats wat ravioli en inderdaad bonarda naar binnen te schuiven. Dit gold voor wat de ravioli betreft ook voor Saar, want die kreeg van verschillende gasten een plastic bordje met het heerlijke goedje voorgezet. We keken zo eens rond hoe dat er hier aan toe ging, observeerden wat en fotografeerden wat en gingen na een uurtje weer ons weegs. San Damiano al Colle, o ja dat was ons doel. Ook geweest en even een kerkje gedaan, maar verder niets want het was inmiddels siesta. Een slingerende tocht leidde naar Golferenzo, dat we nu ook eens, al wandelend, goed van nabij bekeken. En toen volgde de tweede leuke ontmoeting van de dag, met een amateurschilder, die net zijn galerie uitliep en ons aansprak. Kwamen wij uit Nederland? Het land van Van Gogh? Zijn favoriete schilder! We gingen mee zijn ateliertje in met de niet onaardige resultaten van zijn eerste schreden op het schilderspad. Sinds hij met pensioen was, kwam hij er eindelijk aan toe en had hij les genomen bij een privé-leraar in Pavia. Pavia, waar hij met zijn vrouw gedurende herfst en winter woonde. ’s Zomers kwam hij dan hier naar toe, naar het geboortehuis van zijn vrouw in het inmiddels aardig opgeknapte Golferenzo. Af en toe hield hij er zangavondjes met vrienden, want hij speelde zelf ook aardig gitaar. Italiaanse en Franse klassiekers. Waren er ook Nederlandse klassiekers, vroeg hij? Ja hoor zeiden wij en zetten Tulpen uit Amsterdam in en niet veel later schalde ook het Wilhelmus door de galerie. Het leek een heel vriendelijke man en hij zie dat hij nog eens zou langskomen ons huis te bekijken. We wachten af.   Wij vervolgden onze tocht naar het Museo del Cavatappi! Eindelijk, na vele eerdere pogingen, zou dit museum, het enige dat Montecalvo rijk is, nu dan toch door ons veroverd worden. En het was inderdaad open. Als eerste gasten van de dag (?) kregen we gelijk korting. Een aantal vitrines met soms vreemde constructies werden door ons met argusogen bekeken (want zelf hebben we eigenlijk alleen nog maar prut-dingen in handen gehad, alhier). Waar gaat dit eigenlijk over vragen jullie je nu natuurlijk af … ? Over een heel essentieel werktuig in dit land van wijn en nog meer wijn, te weten … kurketrekkers! Ter afsluiting kregen we nog een plaatselijke fles wijn mee, die we vervolgens ’s avonds meteen soldaat gemaakt hebben, want de flessen houden het hier niet lang uit. Wij wel! Zelf het museum bezoeken? Zie http://www.itineranet.it/montecalvo_versiggia/video/museocavatappi.mp4