Arancio lavato

De eerste dagen met de vrouwelijke parenti zijn inmiddels verstreken en doorgebracht met diverse activiteiten, zoals daar zijn luieren en lezen, shoppen bij de Castorama, bij de Botanic en bij de Iperdi, vuilstorten bij de gemeente en het ontvangen van potentiële klanten.
Bij de Castorama zijn we bijna vaste klant, hetzij om nieuwe spullen te kopen (watertoevoerslangen, workmates e.d.), hetzij om eerder gekochte mislukte aankopen te ruilen (de thermometer, waarvan de buitensensor het niet deed). Het resultaat is niet altijd meteen bevredigend: alsnog een verkeerde slang gekocht, een andere sensor gekregen, die wel via een eigen schermpje de buitentemperatuur laat zien maar deze niet doorzendt naar het weerstation binnen. Zucht.   Sommige aankopen slagen gelukkig wel, zoals het zwembadje voor Saar (hoogstpersoonlijk door Vera uitgekozen en, na wat eerste aarzelingen door Saar goedgekeurd) en de hangmat van Lieke (moeten we nog wel even zien op te hangen). Ook hebben we nu ontdekt dat deze shop tuinapparatuur verhuurt, zoals de grondfrees die we binnenkort echt nodig gaan hebben. Vlak naast de Castorama is ook een groot tuincentrum Botanic en daar hebben we de eerste sierplanten en andere prullaria voor het tuinleven gekocht:   drie oleanders à 18 euro, daglelies, tomatenplantjes, een bougainville en twee tuinhoeden voor Hendrik en Hendrika Jan. Na het bezoek aan de Botanic schoven we een deurtje verder de megagrote supermarkt Iperdi in. Eindelijk een ruime visafdeling, eindelijk Hollandse beschuit te koop, en ook nog eens een ruime keus aan Oltrepò-wijnen en veel meer om in een keer te bekijken. Al het shoppen is een daguitje op zich  en we zakten bijkans door onze hoefjes.
De volgende dag dreigde over te lopen van conflicterende activiteiten: Saar uitlaten, naar de Castorama (slang weer ruilen), naar de gemeente om vuil te storten, wachten op de antennista, de inmiddels per telefoon aangekondigde gasten Margriet en Carlo ontvangen. Uiteindelijk slaagde bijna alles wonderwel (alleen de antennista kwam niet opdagen: we zitten bijna twee maanden zonder tv, is dat een record?).  De vrienden van Vera en Lieke werden via omwegen per telefoon naar ons huis geloodst (heel leep: laat ze omrijden zodat ze meer van de omgeving zien en later willen terugkomen … tegen betaling) en rondgeleid. Koffie en thee en andere versnaperingen werden afgeslagen, want men was op weg naar het eigen vakantieadres bij Rome, nog 6 uur rijdens. Mogelijk gaan we daar de komende weken nog eens op bezoek. De middag werd besloten met een poging een eerder ingezette wandeling “rond te breien” met behulp van de op de stafkaart aangegeven wandelpaadjes door de wijngaarden. Hoewel we waren gewapend met waterflessen, NordicWalkingstokken en een zonnebrilkoker, mislukte de poging toch. Een lange afdaling door zeer rulle kleigrond eindigde in het niets en we moesten terugklauteren. Volgende keer doen we nog een poging. De kok had gelukkig een zeer lekkere risotto (venkel/ricotta) bereid om ons vermoeide ontdekkingsreizigers te verkwikken.
Vandaag zondag besloten we tot een toeristische tour, langs Cigognola, want daar waren de dames nog niet geweest en deze landmark mag je niet missen bij een bezoek aan de villa. De route erheen en het uitzicht ter plaatse waren weer erg mooi en deze keer was het plaatselijke San Bernardo kerkje open. Een vluchtige blik binnen liet een verrassend goed onderhouden en fraai aangekleed interieur zien met mooie wandschilderingen. De meest zedige van de padrone’s raakte zelfs in gesprek met de priester over een Hollands koor dat er eens gezongen had. Zijn zus stelde hij aan de priester voor als “mia sorella” en zijn man als …? Bijna waren we er ook in geslaagd het kasteel zelf (privébezit, vietato l'accesso) binnen te sluipen maar het automatische hekwerk ging net voor onze neus dicht.    Wel vonden we er een mooi geschilderd huis, in “gewassen oranje”, de kleur waarover alle aanwezigen (onderlegd of kleurendoof) het inmiddels na veel gediscussieer eens zijn: dat moet de kleur van de villa worden. We gaan het uitproberen op een stukje muur. De route ging verder, slingerend door het wat ruigere en minder bevolkte gebied in het westen van de Oltrepò, op zoek naar het lunchrestaurant van een maand geleden, met hond en tig gangen voor 20 euri. Dat was ondertussen per telefoon gereserveerd maar bleek inderdaad toch lastig te vinden, zoals de bazin ons de vorige keer al gezegd had. De routemiep redde ons en bracht ons tot vlakbij het einddoel. De rest konden we zelf en om 13:57 (reservering voor 14 uur) stapten we de trattoria binnen. Daar verliep alles net zo als de eerste keer, zij het met andere gerechten en een bijzonder toilettafereel: daar werd iemands gebit met een nijptang behandeld: zaten we soms bij de tandarts? Nee, er was een stukje stuzzicadenti tandenstoker  vast komen te zitten. Ok, alles kan hier kennelijk. Weer aan tafel vraagt men welke antipasti, primi, secondi en dolci je wilt en brengt vervolgens nog meer en andere dingen en tóch de dolce die je niet meer dacht te kunnen verstouwen. Dus lekkere beignets, artisjok-deegwaar, salumi (hoeft niet zeiden we en even later verscheen de schaal dus op tafel),   ravioli, lasagna, risotto (?daar hadden ze niets over gezegd), sorbetto di limone (om de pilomanus te verwijden), vitello tonnato, rundvlees in oude wijn gestoofd, rundvlees door een oud wijf gestoofd, gelato, tiramisu, crème brûlée, dit alles besprenkeld met drie karafjes wijn van de witte en de rode soort en koffie toe. Schade 23 euro p.p., het blijft ongelooflijk. Ondertussen werden we vermaakt door de voetballende lobbes Max, die buiten voor het raam met de kinderen uit de buurt aan het spelen was.      Hij was sinds de vorige keer geschoren en bleek graatmager. Toen we na het eten besloten tot een wandeling, kuierde hij doodgemoedereerd achter ons aan, tot ver in de graanvelden en bossen, die we via een weggetje direct tegenover de trattoria konden bereiken.   Da’s ook weer een aanrader: met volle buik even wandelen en neerstrijken onder een boompje om de roes uit te slapen. Deze zondagspranzo is niet iets om elke week te doen, maar om de veertien dagen zou toch niet gek zijn. En ondertussen maar afvallen (morgen slaan we de weegschaal even over).