Tempo libero

  Het werd dus geen pranzo met hond, want we bleven weer eens ergens te lang plakken afgelopen zondag. Waar dan wel? In Zavattarello om het kasteel te gaan bekijken, waar we al een keer of drie voor een gesloten deur hebben gestaan (zelfs nadat de bitch de vorige keer het rubber van de autobanden had verschroeid in haar drang naar binnen te kunnen). Maar nu was het weekend en na drie keer wisten zelfs WIJ dat we dus het beste tijdens het weekend zouden kunnen langsgaan. Alleen de tijden … was het nu net open of net dicht of … We arriveerden om half twee, in alle rust, het rubber van de banden bleef onaangetast. Op het bordje zagen we dat er vanaf half drie rondleidingen zouden worden verzorgd. Wat te doen? Even gaan lunchen dan maar in het dorp beneden. Dag lunch met hond, maar benvenuto castello Zavattarello! We werden nog even aan het twijfelen gebracht door een groep Italianen die zich hadden laten wijsmaken dat het kasteel om twee uur open zou gaan. Weten zij veel, wij weten beter, wij zijn ervaren Zavattarello-gangers. Lunch in de bar aan het plein dus. Wat hadden ze, panini? Ja, maar dan gepresenteerd in mandjes met schalen vol kostelijke prosciutti, guanciali¸e.d. Deze smikkellunch liep natuurlijk zodanig uit dat we na afronding weer precies een uur zouden moeten wachten op de eerstvolgende rondleiding. Goed gedaan hè? Dan maar weer geen kasteel, nu weten we dag èn tijd, dus volgende keer gaat het lukken. De lunch was lekker, maar niet alleen de worstwaren bleken pittig. Hadden we toch die plachettes uit het toilet van de bar moeten stelen: precies dezelfde als we gisteren gekocht hadden à 8,5 euro per stuk. En in het toilet zaten er al gauw vier die je er in een paar seconden af zou kunnen wippen. Dat had de lunchkosten bijna gehalveerd.
Dan maar weer eens Varzi bezocht, het leuke middeleeuwse stadje, waar we ook al een paar keer eerder zijn geweest (dit is voor de rest van ons leven onze bestemming: doelloos rondslenteren in historische stadjes). Bij de parkeerplaats zagen we dat er zogenaamde dagjesmensen aan de rivier zaten te pootjebaden. Saar wilde ook wel, maar hoe kom je ter plekke: dat verdient vervolgonderzoek. Varzi zelf blijft een leuk stadje, ook omdat we door Ruben, het ijsjesmonster, werden getrakteerd op heerlijke gelati. Die gingen er goed in want het bleek toch al weer een graad of dertig. Daarna toch maar eens richting Pavia, want de 57-jarige padrone zou vanavond gaan kwelen. Ten noorden van Pavia weliswaar, maar we dachten in Pavia zelf meer kans te maken op vroege cena. De Italianen eten pas vanaf acht uur, maar dan moesten we al lang en breed in Castorate Prima zijn. Wandelend richting piazza Vittoria liepen we zowaar Davide tegen het lijf, die zijn haren had gekortwiekt (jammer), maar er verder nog even snoezig uitzag als sommige padrones zich van een paar maanden geleden konden herinneren. Wat bleek? Hij ging met het Erasmus-uitwisselingsprogramma vanaf september naar Utrecht! Tja. Dan ga ik maar solliciteren bij het taleninstituut van de Universiteit Utrecht, of zo.
Het vinden van een eetgelegenheid bleek zelfs in Pavia niet eenvoudig, maar we wisten de McDonalds rakelings te passeren om op het aanpalende terras … een hamburger te bestellen.
Fluks naar Castorate via een door Godelieve aangeraden en door de kweel-padrone heftig afgeraden route, die toch goed uitpakte. We zaten weer eens midden in de rijstvelden en de muggen grepen hun kans (DEET vergeten mee te nemen, stom stom). Het concert in een zaaltje van een scuola media klonk perfect, maar de concentratie werd enigszins verstoord door de sauna-achtige temperatuur binnen (en door de solozangeres die zich toelegde op fonetisch zingen en het produceren van orgastische keelklanken met bijpassende orale bewegingen, hetgeen aanleiding gaf tot het uitwisselen van kruisigingsgebaren tussen enkele aanwezigen).
De volgende dag (maandag) ging het niet-klussende smaldeel van de villabewoners richting Middellandse Zee, via de toeristische en dus zeer bochtige route. Op tijd vertrekken is dan het devies, want de reistijd bedraagt door al die bochten een uur of drie (+). We zullen de lezers het grootste deel van de opmerkingen die onderweg gemaakt en de bij elke bocht meliger werden besparen. Dolgedraaid maar vrolijk gestemd bereikten we tegen een uur of één Chiavari en vonden na een snelle lunch al gauw een heel leuk (kiezel)strandje waar we tegen grof geld een paar ligstoelen en parasols bemachtigden. Het water was heerlijk en zo liggend en dompelend en lezend en keutelend (op de wc) wisten we hele middag stuk te slaan. Om half zeven braken we op en reden verder, niet naar Portofino deze keer, maar naar Camogli, dat volgens de ANBW-Kampioen nóg leuker en pittoresker zou zijn. En inderdaad, na een adembenemende route (de bitch had het stuur inmiddels overgepakt) langs prachtige villa’s met bloeiende oleanders en bougainvilles, palmen en dergelijke wandelden we over de schitterende boulevard van Camogli.   Prachtige hoge herenhuizen in pastelkleuren aan één kant (met tot verrassing her en der waslijntjes met wasgoed), en romantisch zeezicht aan de andere kant. We aten op een prachtig terras aan zee, met een lekker briesje en fruitig wit wijntje (kan het …?). De ober probeerde met zijn hoge stemmetje zijn stijve Engels te slijten, maar de goed onderlegen padrone wist deze aanval af te slaan met gebrekkig Italiaans.   Dit kwam hem gedurende de verdere maaltijd op venijnige blikken van de ober te staan (valse n….). De terugtocht ging via de snelweg en nam toch nog ruim anderhalf uur. Thuis bleken de klussers inmiddels drie wandjes te hebben getegeld. Die zagen er goed uit, maar de tegelsnelheid en de gevraagde inspanning was hen toch ook wat tegelgevallen. Het was even zoeken naar de juiste aanpak. Nu het vloertje nog, mannen! Wij gaan wel weer zwemmen als het echt moet.