Il cambio della guardia

De wisseling van de wacht, of de een zijn dood is de ander zijn brood, of zoiets. De ene parente (Chris) is door zijn knie gegaan en ligt inmiddels thuis met een gehechte meniscus (toch maar thuis, want de verzekeraar deed erg moeilijk over opereren in Italië), en daar arriveert alweer de andere parente (Vera) om de honneurs waar te nemen (en het klussen over te nemen?). Allebei met koude aanhang natuurlijk. Het wegbrengen van de eerste (dinsdag) verliep soepel, op wat file bij Milaan na.   Op het vliegveld mocht worden plaatsgenomen in de Sala amica, speciaal ingericht voor de zielige gevallen. En zielig zag het er inderdaad uit. Een soort wachtkamertje, pas geschilderd in vroijk bedoelde maar treurigmakende fletse kleuren, vol met krappe rolstoelen en kreupele oudjes. De recreatieruimte van Huize Avondroze. Alleen het kleine zustertje ontbrak. Voortdurend liepen er (telkens weer andere) functionarissen in en uit om namen af te roepen van de gevallen die nu konden worden afgevoerd. Een man zat al zo inelkaar ingedoken dat er nog maar weinig aan ontbrak of hij zou als handbagage mee hebben gekund. Na een snelle koffie en brioche (croissant) hebben we daar een halfuurtje gewacht en de gang van zaken uitgebreid kunnen oberveren. Toen was ons zielige geval aan de beurt en ging het richting douane/veiligheidscontrole. Snel afscheid en dat was het dan voor de Zaanse parenti, voorlopig …
Ondertussen waren de Amsterdamse diesel-dykes onderweg en van hun vorderingen bleven we via sms goed op de hoogte. De eerste dag leken ze nog niet zo te vorderen, maar de tweede dag wisten ze toch vrij snel Italië te bereiken, ondanks de nodige files wegens ongelukken. Om half negen woensdagavond waren in St Maria, verder reikten de instructries van de route-miep niet. Wij hadden de dag zelf nuttig besteed met wat bijkomen van de enerverende laatste dagen en met het oppoetsen van het logeerappartement. Ook waren we tussendoor nog even snel naar de keukenboer geweest voor het uitkiezen van een werkblad.  Daarvoor gingen we naar de marmista die wat mogelijkheden liet zien. De eerste pogingen waren niet in de roos, maar uiteindelijk kwam er een soort donkergrijs graniet uit de mouw, met een zweem van kastanjebruin, dat heel mooi opkleurt bij het frassino (essen) van het hout van de keuken zelf. Dat wordt hem!
We reden dus tegen half negen naar beneden om de dames te ontmoeten, die redelijk afgedraaid waren na een dag lang autorijden. Eten bij de Menhir, geheel volgens traditie! Een lekker vier gangen diner, besprenkeld met Bonarda van het huis: zeevruchtensalade, twee pastasoorten (waaronder de Sardijnse fregole), een Orata-visje en ijs toe. Lekker, lekker. De baas trakteerde ons bij de kassa nog op een grappa en oefende zijn verleidingskunsten op Saar: zampa zampa, zei hij, maar Saar spreekt dus toch nog niet genoeg Italiaans. “Pootje, pootje” moet je zeggen, legden we uit. Dat werkte, ook bij hemzelf, want toen we afscheid namen met “Pootje pootje” gaf hij ons inderdaad een hand.
Niet geheel a norma voor wat betreft het alcoholpercentage reden we in twee auto’s naar huis, waar de villa door de dames in alle glorie werd bewonderd. Ze raakten al bijna de weg kwijt in zoveel ruimte. De bedden werden getest, (min of meer) goed bevonden en al heel snel opgezocht.
    Vandaag, de eerste dag, werd in ledigheid doorgebracht, op wat spitwerk en electriciteitsgeknoei (cantina) na. Lezen, koffie drinken, doezelen, rommelen enz. Aan het eind van de middag wandelden we naar St Maria via de hier al eens beschreven route, voor een terrasje met pils en hapjes.
Avondeten op ons eigen terras, bloemkool met gebakken aardappeltjes en een karbonaadje, alweer besprenkeld met bonarda. Het leven is eenvoudig, soms.