Gisteren toen ik wakker werd en een slaperige blik vanaf de toiletpot naar buiten wierp, zag ik dat het weliswaar nevelig was, maar wel droog. Mooi dacht ik, dan kunnen ze het dak op! De dakdekkers bedoel ik. De dag ervoor zouden ze al beginnen, maar juist op die dag was er een weersomslag en regende het de hele dag. De steiger aan de zijkant van het huis was het enig bewijs dat er wel wat activiteit was geweest.
Nadat we de eerste showroom met keukens (er zullen waarschijnlijk nog meer volgen!) hadden bezocht, broodjes hadden gekocht bij ons inmiddels stamcafé in Santa Maria della Versa reden we naar het huis in de verwachting dat er flink gewerkt zou worden. Dat viel 
tegen. Het hek was dicht en er was niemand op het terrein te bekennen. Er was wel gewerkt. Her en der op de terrassen lag er puin dat van het dak afkomstig moest zijn. De dakdekkers waren er dus wel geweest.
Maar ook dakdekkers hebben recht op een middagpauze en even na half twee reden er twee kleine vrachtwagentjes voor met drie werklui, waaronder Fabrizio de aannemer. “Come va?”, vroeg ik hem vrolijk. “Abbastanza bene”, kreeg ik als antwoord maar ik zag al aan zijn gezicht dat sommige zaken niet zo vlot liepen als hij had gehoopt. Het werd me al snel duidelijk dat de goedkope Albanezen die Signor Colombo drie jaar geleden had ingehuurd om het dak te vernieuwen, een stel prutsers waren. Fabrizio legde het omstandig uit. De onderlaag van eternieten golfplaten, daar was niks mis mee. 
Maar de dakpannen! Alles lag los. Geen enkele was gezekerd! Eén flinke wind of hevige sneeuwval en voor je het weet, roetsjt de hele handel naar beneden. Elke dakpan moest volgens hem met haken aan de onder- en bovenliggende bevestigd worden zodat je een stevig geheel krijgt dat tegen een stootje kan. Hij zuchtte: “Da’s een hele klus”. Ik knikte begrijpend en dacht gelijk aan Hans Vosmeer, onze vrolijke buurman in Nieuwegein. Die had bij ons in de Kervelgaarde de dakpannen op de dakkapel gelegd en ons vaak vergenoegd verzekerd dat alles muurvast was gezekerd. “Dat kan tegen een orkaan!”, zegt hij altijd. En inderdaad, in al die 19 jaar is er nooit een dakpan naar beneden gekomen. Ook niet die ene keer bij windkracht 12. We wachten af wat het resultaat zal zijn van deze Italiaanse bouwvakkers
In het filmpje zie je dat ook onze “ingegnere” langs kwam. Hij had twee collega’s meegenomen die het hele huis en de rustico van boven tot onder hebben nagemeten, zodat alle plannen netjes uitgetekend kunnen worden. Met hem ook nog onze wensen en plannen eens goed doorgesproken. Hij gaat nu aan de slag en als alles goed loopt, heeft hij volgende week alles gereed om naar de comune te sturen en met onze buurman Francesco te bespreken. Die zal ook zijn toestemming moeten geven. Maar van zijn zoon Roberto hebben we al begrepen dat er niet zoveel bezwaren zijn zolang er maar niet teveel zonlicht wordt weggenomen die op zijn wijngaard valt. Gezien de hoogte van ons pand ruim 10 meter zal dat nog wel meevallen, denken we!
Tot slot voor de liefhebber(s) nog een filmpjen waarin Stef jullie meeneemt op een in- en inspannende (let op het gehijg, de Blair-Witch project is er niets bij vergeleken, of was het nou de Rare Bitch project?) reis door de nog geheel verwilderde tuin. Veel plezier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten