La residenza

"Si stanno divertendo un sacco", zei de gemeenteambtenaresse tegen haar collega, "ze hebben er veel plezier om". Om wat? Om de altijd aanwezige en noodzakelijke C.F., de codice fiscale, een soort Sofinummer. De vorige keer had ze al tegen ons gezegd dat je desnoods zonder geld op pad kon gaan in Italië, maar nooit zonder C.F. de deur uit kon. Ze kende haar eigen code uit het hoofd, een prestatie want het is wel iets langer dan een pincode (een combinatie van een kleine 20 cijfers en letters). Toch was ze deze keer bijna vergeten ons de codes te vragen. Gek genoeg, want het formulier dat ze voor ons moest invullen was afschrikwekkend: een A3 vol met vakjes en in te vullen regels! "Daar zou toch zeker ook de C.F. bij horen?", vroeg ik maar eens schertsend toen ze zei dat ze voldoende gegevens had (paspoort, verklaring gemeente Pavia). "O ja, natuurlijk de C.F.!!!" lachte ze ten reactie, wetende hoe wij ons vermaakten met dit Italiaanse verschijnsel.
Waar was dat formulier eigenlijk voor? Awel, voor onze inschrijving als ingezetenen van de gemeente Montecalvo Versiggia! La residenza zogezegd, nodig om te voorkomen dat we straks heel veel meer belasting moeten gaan betalen. Het formulier was groot, maar de formaliteiten bleken dus erg beperkt. Dat was in Pavia wel anders, hadden we inmiddels ontdekt. Maanden en maanden nadat we onze hele doopceel hadden moeten lichten om als inwoners van Pavia te boek te kunnen staan (C.F. uiteraard, paspoort, ziektekostenverzekeringsbewijs, creditcard, huurcontract), bleek men in eerste instantie ons niet te kunnen vertellen of we nu inmiddels echt inwoner waren. We hadden destijds alleen een soort voorlopige verklaring gekregen. Of dit nu definitief was, wist men echter niet. Niet bij het eerste loket, waar we dus tijden geleden al die informatie hadden ingeleverd (“daar ga ik niet over, ik maak alleen het dossier, wat de andere afdelingen ermee doen weet ik niet en daar heb ik niets mee te maken. U moet bij het loket zus en zo zijn, daar aan de overkant van de hal”). Maar ook niet bij het gewraakte loket zus-en-zo, want daarachter zat een oliedomme doos, excusez-le-mot, una scatola stupidissima. Er ontspon zich de volgende dialoog: "Een verklaring van inwonerschap? Ja dat kan, dan moet u de volgende documenten inleveren: C.F., paspoort, huurcontract etc.". "Maar dat hebben wij allang ingeleverd!" "Toch moet het." "Zijn we dan nog niet ingeschreven?" De doos tikt wat in en op haar scherm verschijnt een soort verklaring op onze namen van ingezetenschap: “Jawel, maar voor een verklaring moet alles worden ingeleverd.” "Maar er is al een dossier van ons!", zeggen we verontwaardigd. “O ja? Nou dat moet hier eerst langskomen en dat is nog niet gebeurd”. "Maar is het dan maanden onderweg van de ene kant van de hal naar de andere?" reageren we perplex. “Weet ik niet, ik heb het niet.” We zuchten diep, beseffend dat we hier niet verder zullen komen. “Dus we zijn wel officieel inwoner van Pavia?” vragen we nog maar eens, in de hoop dat we met deze mondelinge verklaring in Montecalvo verder kunnen. “Ja hoor, kijk maar”en ze wijst naar haar scherm. “Willen jullie een afdrukje?” Onze broeken zakken van onze respectievelijke konten! Daar hebben we het toch al een kwartier over, of niet? “Het kost wel 1 euro 20 per afdrukje hoor", zegt de scatola, alsof de prijs ons alsnog zal afschrikken. Nee laat maar, te duur! Haha, wat een mop. We kopen ieder onze verklaring en gaan in verwarring maar opgelucht weg: we hebben nu toch de verklaring die we niet konden krijgen!

En in Montecalvo werkte het dus vlot en soepel: we zijn ingezetenen van Montecalvo Versiggia! Grappa!
Iedere dag zetten we zo een stapje. Stap voor stap worden we inwoners en wordt het huis bewoonbaar. Soms heel erg stap voor stap, want de dakdekkers laten het er deze week lelijk bij zitten. Maandag regende het, dus a là, maar sindsdien is het prachtig weer, met aangename hellingshoeken. Woensdag de ingegnere maar eens gebeld om te vragen waar ze uithingen. Nou de aannemer had hem net verteld dat hij vandaag (en gisteren dan?) niet kwam want het sneeuwde volgens hem in de heuvels. Sneeuw??? Het leek wel lente! Alles groen, droog, geen spatje sneeuw, blauwe hemel, wat wil je nog meer? Hoorde ik daar een zucht aan de andere kant van de lijn? De ingegnere om de tuin geleid door de dakdekker! OK, de ing ging eens nader informeren en zorgen dat de dakhazen morgen, donderdag wel zouden verschijnen. En inderdaad, vandaag vrijdag, konden we zien dat er gisteren gewerkt was, het dak begint er al aardig geordend uit te zien. Maar waar waren de heren vandaag? Al weer een baaldag opgenomen? Ze verschenen niet. Ook deze aannemer is dus van het type gatenvuller: je neemt teveel werk aan en rent vervolgens telkens van de ene klus naar de andere, telkens half werk achterlatend en alleen reagerend als er iemand echt aan de bel trekt. De grootste schreeuwer wint en krijgt zijn klus als eerste geklaard. Zo gaat het in Nederland, zo gaat het in Italië. Helaas. Als ze er maandag weer niet zijn, mag de ingegnere nog harder met zijn vuist op tafel slaan.
Een andere stap: de verwarming doet het. Althans, deed het, eergisteren, toen de idraulico ons eind van de middag verraste met een bezoekje. Dat de buizenjungle van Colombo inmiddels door hem geordend was, hadden we al gezien. Maar hoe moest de ketel aangezet worden? Dat (b)leek simpel: een draaiknopje in een bepaalde stand zetten en hupsakee: de vlam ontsteekt. D.w.z. ontstak, want vandaag ging hij net zo snel weer uit. Het lukte niet. Gelukkig komt de idraulico morgen weer langs voor nog wat thermostaat-montage en kan hij het nog eens laten zien/proberen. Waarschijnlijk zijn de branders gewoon vuil en is een schoonmaakbeurt de oplossing. We hopen het want we willen dit weekend graag eens overnachten in onze datsja! Genieten van het mooie weer, naar het carnaval, sterrenkijken (het moet hier stikdonker zijn ’s nachts), een paar restaurantjes testen. È dura la vita, het leven is zwaar!